2.
Od dłuższej chwili kręciła się na obitym kremową skórą fotelu. Opierając przedramiona na miękkich podłokietnikach, zapadła się w wygodnym wnętrzu siedziska. Przestronny pokój, którego ściany przesuwały się teraz przed jej oczami, przywodził na myśl zdjęcia z folderu sklepu meblowego. Wszystko tu było idealnie do siebie dopasowane. Jasne meble połyskujące srebrnymi elementami, czerń biurka, a właściwie blatu ustawionego na krzyżujących się ze sobą chromowanych nogach, kremowa kanapa i stojący przed nią metalowy stoliczek. Kilkanaście kolekcjonerskich modeli starych samochodów ustawionych wewnątrz gabloty oraz nigdy nieużywana elektryczna gitara ze złożonym na jej korpusie autografem Jana Borysewicza, którego autentyczność była dla Idy wątpliwa, dopełniało całości. Mimo że dookoła widać było troskę o najdrobniejszy nawet szczegół, nie panował tu chłodny nastrój muzealnych pomieszczeń. Pokój Rafała był całkiem przytulny, a ogromne, niczym nieosłonięte okna, o każdej porze roku zapewniały dostateczną ilość światła. Aranżacja wnętrza nie była jednak dziełem jego właściciela. Gdyby chłopak nie pozwolił mamie zająć się pokojem, gdy ta po kolei urządzała wszystkie pomieszczenia w nowym domu, wyglądałoby tu na pewno zupełnie inaczej. Ida wyobraziła sobie wiszący na ścianie rząd banknotów o najwyższych nominałach, oprawionych w eleganckie ramki. Podśmiewając się w duchu, lekkim odepchnięciem znów wprawiła fotel w przyjemne wirowanie. Zamyślona, nawet nie zauważyła, że oparty o framugę drzwi Rafał już od dłuższej chwili przygląda jej się z nieskrywaną fascynacją. Po ucieczce z pomaturalnego ogniska i nieodebraniu kilku nocnych telefonów, przez całe pięć dni nie kontaktował się z nią, udając obrażonego. Chyba po raz pierwszy w ich czteroletnim związku z własnej, niczym nieprzymuszonej woli unikał Idy przez tak długi czas. Do tej pory nawet oddzielny weekend stanowił dla niego prawdziwą udrękę. Teraz z nawiązką nadrabiał stracone chwile, a tym razem Ida nie miała nic przeciwko częstym spotkaniom. Rafał był właściwie jedyną dostępną alternatywą. Większość jej paczki tkwiła gdzieś w kawiarnianych ogródkach, sprzedając lody lub nalewając spragnionym ochłody gościom piwo z sokiem malinowym. Bardziej zdesperowani, nie czekając na wyniki pisemnej części egzaminów, zdążyli rozjechać się już do pracy na niemieckich plantacjach truskawek albo na zmywaki do angielskich pubów. Agata przez większość dnia pomagała mamie w należącym do niej gabinecie kosmetycznym. Zresztą, im było bliżej do trzydziestego czerwca, tym bardziej przebywanie w towarzystwie przyjaciółki stawało się niebezpieczne dla psychicznej równowagi Idy. Agata tak bardzo panikowała przed zbliżającymi się wynikami, że jej nastrój udzielał się wszystkim wokół. Z Rafałem było zupełnie inaczej. Gdy tylko uporali się z formularzami rekrutacyjnymi na studia, temat matury przestał istnieć. Mimo że chłopak złożył dokumenty jedynie na politologię, która okazała się najbardziej obleganym kierunkiem, wydawał się być zupełnie spokojny. Ida miała nieodparte wrażenie, że ani na maturze, ani na studiach specjalnie mu nie zależało. Bez względu na wyniki (choć te zawsze miał zaskakująco dobre) za kilka lat miał przejąć dużą firmę budowlaną, którą z powodzeniem kierował jego ojciec. Młody "następca tronu" mógł więc już dziś przymierzać się do zajęcia wygodnego miejsca w fotelu prezesa, na którym właśnie siedziała Ida.
- Niedobrze ci się zaraz zrobi.
Zatrzymała się gwałtownie, dokładnie naprzeciw podchodzącego już do niej Rafała.
- I co,nie zalało go? – zapytała, patrząc na nowiutki iPhone, który chłopak bezwiednie obracał w dłoniach.
Gdy kilkanaście minut temu wiosenna burza wygoniła ich z ogrodu, Rafał zapomniał zabrać ze sobą leżącej na stoliczku komórki. Dopiero przed chwilą przypomniał sobie o swoim nowym cacku.
- Chyba nie. – Bez jakiegokolwiek zainteresowania losem zamokniętych układów scalonych położył telefon na biurku. – Przekonamy się, jak ktoś zadzwoni.
Delikatnie pchnął fotel. Gdy ten zrobił pełen obrót, pochylił się lekko do przodu i, wsuwając dłonie pod pachy Idy, bez wysiłku uniósł ją do góry. Zwinnym ruchem zajął jej miejsce, sadzając sobie lekko zaskoczoną dziewczynę na kolanach. Zaśmiał się, widząc jej zdezorientowaną minę.
- No wiesz! – zaprotestowała. - Wygodnie mi było.
Zamiast odpowiedzi poczuła, jak dłoń chłopaka delikatnie przesuwa się wzdłuż linii jej kręgosłupa. Silne ramiona bez trudu powstrzymały ją przed zmianą pozycji.
- Nie mogę się ciebie doczekać – zamruczał, odsuwając się na kilka milimetrów od jej ust.
Doskonale znała ten lekko drżący oddech, który właśnie owiał jej policzek. Prawie błagalny wzrok wypatrywał teraz najdrobniejszego gestu zachęty. Pieścił jej biodra, zbliżając się powoli do nieprzekraczalnej granicy.
- Ida – jęknął, czując, jak sprytnie wyślizguje się z jego obcięć. – Oszaleję przy tobie.
Posłała mu niewinny uśmiech. Należało jak najszybciej zmienić temat.
- Wynająłeś już dla nas tę łódkę?
Westchnął, prostując się w fotelu.
- Jacht! To jest jacht, nie łódka. – Pokiwał głową z dezaprobatą.
Ida nie do końca wiedziała, czy był to gest związany z jej ignorancją w stosunku do żeglarskich terminów, czy też, z zawiedzionymi po raz kolejny nadziejami.
- Tak, wszystko już załatwione. Będzie czekała na naszą czwórkę pierwszego sierpnia w Mikołajkach, cały miesiąc jest nasza. – Odpowiadając, nie spuszczał wzroku ze stojącej przed nim dziewczyny. Nadal miał zachłanne spojrzenie. Znów jednym ruchem przyciągnął ją do siebie.
„Drugie starcie” - pomyślała, próbują choć odrobinę odpłynąć w pocałunkach. Jak zwykle było miło, ale tylko miło. Żadnych palpitacji serca, drżenia rąk, braku oddechu. Nic, co w takich chwilach przeżywają bohaterki romansów. Na domiar złego wydawało się, że Rafał odczuwał wszystkie te objawy i dałby wiele, aby Ida choć minimalnie przesunęła granicę ich kontaktów.
- Kurczę, to faktycznie muszę pospieszyć się z wyszukaniem sobie jakiejś roboty na lipiec – westchnęła, gdy chłopak prawie bez tchu uderzył głową w oparcie fotela.
- Nie musisz! – parsknął z wyrzutem, widząc, że jego filmowy pocałunek nie zrobił na dziewczynie wrażenia.
- Jasne, rodzice będą uszczęśliwieni, wiedząc, że dofinansowujesz ich córkę.
Przewrócił oczami.
- Gwarantuję, że nie mieliby z tym problemu – powiedział stanowczo, a Ida z żalem musiała przyznać mu rację.
Dźwięk, który właśnie usłyszeli, oznajmił, że nawet deszcz nie był w stanie zniszczyć dzieła japońskich inżynierów. Rafał delikatnie zepchnął Idę z kolan. Sięgnął po telefon.
- Tomczo – podnosząc telefon do ucha, bezmyślnie przeczytał migające na wyświetlaczu imię. – No hej, co tam? - W tonie jego głosu wyraźnie można było wyczuć rozdrażnienie. Znów niechcący popsuła mu nastrój.
Przez chwilę, bezwiednie przeczesując palcami krótko przycięte włosy, słuchał tego, co mówi kolega.
- Ale macie pomysły... – odezwał się w końcu. – Poczekaj, już ją pytam.
- Chcą jechać do Wesołego Miasteczka. – Obrócił się do Idy. – Masz ochotę?
Wzruszyła ramionami, bezczynność ostatnich dni sprawiła, że nie chciało jej się nigdzie ruszać.
Oczy Rafała rozbłysły.
- Wiesz, chyba mamy inne plany.
Śmiech po drugiej stronie połączenia był aż nazbyt dobrze słyszalny.
„O, nie!”- pomyślała zdając sobie sprawę, jakie plany może mieć na myśli Rafał.
- Jedziemy! –wykrzyknęła, bojąc się, że chłopak zdążył już się rozłączyć.
Spojrzał na nią z miną zbitego psa.
- Ok. Jedziemy z wami – powiedział ponuro.
Głos w tle połączenia znów gruchnął śmiechem.