Nóż. Rzec by można, że to pospolity sprzęt, który niczym się nie wyróżnia. Metalowe ostrze osadzone na drewnianym trzonku. Najczęściej spotykany na kuchennym blacie. Służy do krojenia warzyw lub owoców. Czasem używany jako broń. Istnieją różne typy noży, na przykład myśliwski lub do rzucania. Nic nadzwyczajnego. Przedmiot codziennego użytku.
Jednak mój nóż… Mój nóż był trochę inny. Leżał na biurku. Właściwie to nie potrafiłem powiedzieć, skąd się tam wziął. Rączka koloru ziemi została ubrudzona krwią. Czyją krwią? Tego niestety też nie wiedziałem. Siedziałem na łóżku i wpatrywałem się w ten nożyk. Zastanawiałem się nad tym, co tak właściwie się stało. Pytanie, na które również nie znałem odpowiedzi. Nie pamiętałem. Wyobraźcie sobie, że budzicie się rano, wstajecie, podchodzicie do biurka i widzicie ostrze we krwi. Co byście zrobili? Ja zląkłem się ogromnie. Od razu chciałem dzwonić po policję. Jednak nie uczyniłem tego. Co bym im powiedział? Znalazłem zakrwawiony nóż, ale nie wiem, skąd się tu wziął?
Za oknem padało. Małe krople deszczu uderzały o ziemię, spadając z ciemnogranatowych chmur. Wydawałoby się, że to anioły płaczą (może ze śmiechu). Na chodnikach tworzyły się duże kałuże. Niekiedy błyskało złowrogo lub głośno grzmiało. Na dworze szalała burza. Świetliste pioruny z hukiem biły o ziemię. Okropna, ponura pogoda nie polepszała samopoczucia.
Tak więc siedziałem i patrzyłem na nóż. Ręce cały czas mi drżały i mdliło mnie. Skórę miałem białą jak ściana. Próbowałem sobie coś przypomnieć. Wczoraj, jak co dzień, poszedłem na przechadzkę. Lubię wieczorem spacerować po parku, bo łatwiej mi się potem zasypia. Pamiętam, że wchodziłem po schodach na trzecie piętro. Pamiętam, jak grzebałem w kieszeniach w poszukiwaniu kluczy. I nagle pustka. Obudziłem się we własnym łóżku. Mieszkałem sam w dwupokojowym mieszkaniu. Wolę samotność. Obecność ludzi sprawia, że robię się nieśmiały i najchętniej znikłbym. Musiałem sam rozwikłać zagadkę zakrwawionego ostrza. Czy nóż może samodzielnie wybrudzić się i dotrzeć z kuchni na biurko? Raczej nie… Przyznam szczerze, że mam małe problemy z pamięcią, ale nie aż takie, żebym nie pamiętał całej nocy! Byłem pewien, że nie używałem wczoraj noża. Słowo honoru! To pewne jak to, że wczoraj był piątek! Spojrzałem na kalendarz z pieskami wiszący nad łóżkiem. Dobra, mój błąd, wczoraj był czwartek… Ale nożyka w ręku nie miałem.
Nagle ogarnęła mnie panika. Obejrzałem dokładnie ręce i nogi. Żadnych ran. Odetchnąłem z ulgą. To nie moja krew. Postanowiłem sięgnąć pamięcią jeszcze dalej. Wróciłem z pracy. Zatrudnili mnie w firmie komputerowej. Programuję różne śmieszne rzeczy. Jednak jest to moją pasją. Gdy tylko wszedłem do domu, włączyłem telewizor. Zawsze tak robię. Kiedy słyszę głosy serialowych postaci, nie czuję się aż tak samotny. Potem zrobiłem kolację. Co było na kolację? A żebym ja to wiedział… Lecz to mało istotna rzecz. Następnie spacer…
Chwila. Chyba coś mi się przypomniało! Pamiętam, że gdy już znalazłem klucze i otworzyłem drzwi, wpadłem szybko do domu. Pognałem od razu do łazienki. Wziąłem prysznic i szykowałem się do snu. Tak właśnie było! To skąd ten nóż? A czy na pewno zamknąłem za sobą drzwi? Jeśli nie, ktoś w nocy mógł wejść i podrzucić narzędzie zbrodni. Ciarki przeszły mi po plecach, a w gardle poczułem wielką gulę. Powinienem teraz wstać i iść sprawdzić zamek, lecz siedziałem jak sparaliżowany. No podnieś się, to nie jest takie trudne, pomyślałem. Jednak żeby dojść do korytarza, musiałbym przejść koło biurka, a to wzbudzało we mnie strach. Tak, może i było to głupie, ale bałem się tego noża. A jak ktoś wróci po niego? Każdy nawet najmniejszy odgłos sprawiał, że podskakiwałem na łóżku. Serce biło mi coraz szybciej. Zaraz, chwila… Przecież to mój nożyk! Jak ktoś mógłby mi go zabrać? Musiałby tu wejść przede mną. Odrzuciłem szybko ten pomysł, jednak nie uspokoiłem się.
Gdy usłyszałem dzwonek komórki, aż krzyknąłem. Zacząłem nerwowo szukać telefonu po kieszeniach. Kiedy wreszcie go znalazłem, spojrzałem na wyświetlacz: „Tata”. No super, pomyślałem i westchnąłem. Po chwili nacisnąłem zieloną słuchawkę.
- Cześć, tato. – starałem się, by mój głos nie drżał.
- Cześć. Synu, czemu się nie odzywasz? Nie dzwonisz, nie odwiedzisz nas. Żyjesz jeszcze?
- Jeszcze – mruknąłem. – Jestem trochę zajęty, możemy pogadać później?
- Zawsze jesteś zajęty – stwierdził i dodał z wyrzutem – Nawet nie złożyłeś mamie życzeń imieninowych!
- Tato… - jęknąłem. – To naprawdę nie jest odpowiedni moment. Oddzwonię wieczorem.
- Masz gościa? –zaciekawił się.
- Tak jakby. Muszę kończyć.
Rozłączyłem się. Co ja mam zrobić, pomyślałem. Zazwyczaj w mojej głowie jest masa pomysłów, lecz teraz… Teraz pustka. Spojrzałem przed siebie. Od biurka dzieliło mnie jakieś pięć kroków. Spojrzałem na nie. O dziwo tylko nóż i kartka, na której leżało ostrze, były we krwi. Reszta mebla świeciła czystością. Rzuciłem okiem na beżowy dywan. On też nie był zabrudzony.
Napiąłem mięśnie. Zdecydowałem się wstać. Postawiłem najpierw jedną, a potem drugą nogę na drewnianej podłodze. Drgnąłem. Deski były nieprzyjemnie zimne. Pięć kroków. To nie tak dużo, pomyślałem. Podejdę i spojrzę na nóż z bliska. Jak miało mi to pomóc? Nie wiem, ale czułem, że powinienem tak właśnie zrobić. Stąpałem powoli. Cztery… Nogi się pode mną uginały, jednak szedłem dalej. Trzeba pokonywać swoje słabości, tata zawsze tak mawia. Łatwo mówić, trudniej zrobić. Trzy… Oddychałem coraz szybciej. Ręce mi drżały. Patrzyłem na nóż jak zahipnotyzowany. Byłem coraz bliżej. Dwa… Zatrzymałem się. Chyba nie mogłem iść dalej. Czułem, że zaraz zwymiotuję. Ostrze było prawie na wyciągnięcie ręki. Nagle do głowy wpadł mi genialny pomysł. Przecież wystarczy wziąć nóż do ręki, pójść do łazienki i umyć go starannie. Potem położyć na blacie w kuchni i wrócić do łóżka. Zasnąć, obudzić się za kilka godzin i wmówić sobie, że to był tylko sen. Uśmiechnąłem się lekko. Czemu wcześniej na to nie wpadłem? Uderzyłem dłonią w czoło. Jakie to proste? Zaśmiałem się i oblizałem nerwowo spierzchnięte wargi.
Nagle zagrzmiało za oknem. Zaskoczony nagłym hukiem podskoczyłem i odruchowo cofnąłem się. Potknąłem się o łóżko i przewróciłem na nie. Próbowałem oswobodzić się z kołdry. Zrzuciłem ją na podłogę. Z czoła strąciłem krople potu. Będę miał zawał, to pewnie, pomyślałem. Moje życie było pełne niespodzianek, nie zawsze miłych. Ciekawe, co jutro mnie czeka… Może tym razem znajdę zwłoki? Poczułem ciarki na plecach.
- Weź się w garść – szepnąłem na głos, chcąc dodać sobie otuchy.
Pięć kroków. Nic trudnego. Szybko wstałem z łóżka i ruszyłem w stronę biurka. Trzy… Tym razem mi się uda! Dwa… Serce biło mi bardzo szybko, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Został mi do pokonania ostatni krok. Odetchnąłem głęboko. Znalazłem się obok mebla. Czy coś się zmieniło? Chyba nie… Na biurku leżał nóż i kartka. Zauważyłem, że papier też był we krwi. Zmarszczyłem czoło. Ale skąd się wzięła kartka? A może to list? Może morderca napisał do mnie kilka słów, tłumacząc swoje postępowanie? A może zadrwił sobie ze mnie i napisał jakąś głupią rymowankę, nad którą będę się godzinami głowił? Uszczypnąłem się w rękę, jednak papier nie zniknął. Musiałem go przeczytać! Drżącą dłonią złapałem rączkę noża i z obrzydzeniem rzuciłem go na drugi koniec biurka. Zrobiło mi się gorąco, za gorąco. Opuszkami palców chwyciłem brudną kartkę i podniosłem ją lekko.
To, co ujrzałem, zupełnie mnie zaskoczyło. Nigdy bym na to nie wpadł. To było zbyt normalne. Pod papierem znajdował się talerz, na którym leżały kanapki. Chleb z żółtym serem posmarowany… ketchupem. Zachichotałem pod nosem. Zagadka rozwiązana. To nie krew, to ketchup! Pokręciłem z niedowierzaniem głową. O czym ja myślałem? Wziąłem kanapkę do ręki i przyglądałem się jej. Jak mogłem się aż tak pomylić? Nie byłem w stanie powstrzymać uśmiechu, który cały czas gościł mi na twarzy. Sytuacja wydawała mi się teraz taka zabawna. Moja biedna, spaczona psychika, pomyślałem i z apetytem wgryzłem się w chleb.