O takim poranku marzy każdy. Prześliczna dziewczyna nachyliła się nade mną i obudziła mnie buziakiem. Nieco speszony, odwzajemniłem pocałunek i zacząłem zastanawiać się - kim ona jest? Od dawna budził mnie tylko budzik i straciłem już nadzieję, że kiedykolwiek anioł zstąpi na moją drogę. Zanim zdołałem zebrać myśli, dziewczyna podała mi filiżankę kawy i nieśpiesznie wyszła z sypialni. Po chwili wróciła z tacą pełną łakoci, wśród których rozpoznałem mój ulubiony marcepan. Gdy poczułem niebo w gębie, przestrzeń wypełniła muzyka. Dziewczyna, w asyście rozbrykanych skrzatów, zaczęła tańczyć w jej rytm, tworząc z mikrusami niebywałą harmonię. Po chwili spojrzałem w okno i zobaczyłem, że niebo rozbłysło feerią barw. Zdziwiony, dopiero wtedy zrozumiałem, że przyszło mi smakować prawdziwego szczęścia.
Gdy ucichła muzyka, dziewczyna podeszła do mnie i wręczyła mi lilię. Niepewny wciąż swojej roli, chwyciłem kwiat i zapytałem:
- Czy to mi się śni?
- Ależ nie. Od teraz tak będzie już zawsze.
Uśmiechnąłem się do dziewczyny i ponownie zapytałem:
- I będę dostawał od ciebie kwiaty?
- To nie ode mnie.
- A od kogo?
- Od twojego przyjaciela. Władka.
- Ale przecież Władek nie żyje! Czy ty wiesz, o czym mówisz?
Dziewczyna usiadła na łóżku, odgarnęła włosy i czule wyszeptała:
- Wiem, że jeszcze tego nie rozumiesz. Ale to przyjdzie z czasem.
- Ale ja nie wiem o co chodzi.
- To spójrz na budzik - uśmiechnęła się najpiękniej na świecie. - Przecież on nie chodzi.
Zgodnie z sugestią dziewczyny przyjrzałem się swojemu oprawcy i wydukałem:
- Może się zepsuł?
- Ależ nie - usłyszałem młodzieńczy chichot. - I niczym się nie przejmuj. Tu naprawdę będzie ci dobrze.