Jako fan klimatów towarzyszących produkcjom filmowym typu Underworld czy Highlander z wielkim zapałem i nadziejami podchodziłem do "Nocarza". Oliwy do ognia dodawała jeszcze przecudnej urody empepiątka na świetnie zaprojektowanej okładce.


Wszyscy dobrze wiemy czyją matulą jest poczciwa nadzieja. Ale nie uprzedzajmy faktów, nie zaczęło się tak źle. Pewien znudzony robotą facet postanowił zostać Bondem i załapał się do Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Od razu czuł, że to było zbyt piękne żeby było prawdziwe, a pierwsze zadanie - znajdź w Google'ach wampira i obejrzyj 30dziesto letni horror - sugerowało, że za chwile z szafy wyskoczy Majewski z okrzykiem "mamy cię!". Szymka jednak nigdzie nie było, za to podczas jednej z tajnych operacji trafił się Lord Ultor, który postanowił zabić naszego bohatera. Zakończenie trochę rozczarowuje, ale... zaraz... przecież śmierć to dopiero początek!


Tak, teraz to się dopiero zaczyna. Grupa wyszkolonych wapirów-agentów uzbrojonych po kły w najlepszy dostępny sprzęt wojskowy prowadzi po nocach regularne bitwy z wyrzutkami krwiożerczego społeczeństwa - Renegatami. Ktoś może powiedzieć "Gdzie babie pisać o strzelaninie?!". To będą jego ostatnie słowa, gdyż pani Kozak ustrzeli go ze swojego G36. Znajomość broni i innych militarnych niuansów stoi tutaj na bardzo przyzwoitym poziomie. Gacki tłuką się niemiłosiernie, a lufy empepiątek nie stygną ani na sekundę. Świetne to wszystko dopóki nie zaczniemy się zastanawiać - po co to wszystko?
Karmieni jesteśmy wyrywkami z życia tajnego agenta wiedząc tylko, że tamci są ci źli, naćpani nielegalną krwią i chcą zniszczyć fabrykę tej legalnej.
Gdzieś tam do tego mamy doklejone ogólnie czarno-białe tło i wyjątkowo pompatyczne dialogi. Chciałbym zobaczyć na ekranie aktora z kwestią "Nigdy jeszcze żaden Nocarz nie zdradził. Nigdy." Brzmi jak dowcip z Norrisem :).

Napisać o zakończeniu, że jest łatwe do przewidzenia tak do końca nie można, o ile sceny w środku książki były nieprzewidywalne jak 324 odcinek Klanu tak zakończenie potrafiło zaskoczyć. Szkoda ze tytuł drugiego tomu mówi nam wszystko.

Tak, teraz to, co zwykle, narzekania przez pół recenzji, a na końcu i tak rekomendacja. Dlaczego? Ponieważ książka broni się swoim wampirzym klimatem i świetnymi scenami akcji. Do tego wszystko to w swojskich klimatach. Polecam nie tylko tym, którzy cierpią nietoperzy głód krwawej lektury.