W chwili, gdy drzwi zostały zamknięte z hukiem, na palenisku rozpętała się ognista burza. Drobna dziewczęca postać podbiegła do szerokich okien i zasłoniła je jednym zdecydowanym szarpnięciem ciężkich draperii. Drżąca i zagubiona szukała ukojenia w zaciszu przytulnej komnaty. Rozpaczliwie próbowała się uspokoić, jednak wzrok zdradziecko uciekał w stronę kominka i chaotycznego tańca rozszalałych płomieni, będących zaledwie miniaturką piekła, które rozpętało się na dworze. Wróg otoczył zamek i bezlitośnie atakował ognistymi pociskami, powodując coraz to nowe zarzewia pożaru.
Na wpół przytomna rzuciła się w stronę łóżka i osunęła na złocistą narzutę, przy akompaniamencie wybuchów i krzyków rannych.

Tonęła w otchłani ciemności, zastygła w oczekiwaniu na kres bólu i strachu... ale on nie nadchodził. Los zadrwił z niej okrutnie: zewsząd zaczęły wyłaniać się jej najgorsze lęki.
Przerażające wizje i bolesne wspomnienia złączyły się w jedną masę i zaczęły tkać wspólną sieć. Czarne macki wiły się tuż przed nią i sekundy dzieliły ją od chwili, w której owiną się wokół jej członków i zagarną do krainy wiecznego cierpienia. Ta myśl uderzyła ją niczym ognisty bicz i, gdy tylko wyczuła pod stopami podłoże, zaczęła uciekać.
- Biegnij, biegnij, biegnij… - usłyszała szepty.
W jednej chwili przytwierdzone do ścian pochodnie zapłonęły, przepędzając ciemności. Dziewczyna zobaczyła, że biegnie wzdłuż korytarza. Nie widziała jednak jego końca. Strach nie wypuszczał jej ze swych objęć.
- Biegnij, biegnij, biegnij… - wyszeptał głos. – Tylko… dokąd?
Ściany zawibrowały od śmiechu.
Kiedy wytężyła mięśnie w morderczym wysiłku, do jej uszu dobiegł inny głos – ten znała aż nazbyt dobrze - Jego głos:
- Walka wciąż trwa… Pomyśl, że za każdym razem, gdy opuszczasz powieki swych pięknych oczu pięć dusz odchodzi do Domu Umarłych. Za każdym razem.
Pięć dusz… za każdym razem… za każdym razem… pięć dusz… Słowa rozbrzmiewały echem w jej głowie. Łzy piekły niczym ogień blade jak papier policzki. Potknęła się. Chciała się podnieść, ale siły ją opuściły. I wtedy znowu Go usłyszała:
- Addielle… Dam ci jeszcze jedną szansę.
Niewidzialne ręce podniosły dziewczynę i obróciły ją w kierunku, z którego przyszła.
- Spiesz się.
Pochodnie zaczęły gasnąć. Jedna po drugiej. Addielle ogarnęło przerażenie, że pozostanie tu sama, w ciemności, już na zawsze… Mogła uciekać dalej przed lękami, w nieskończoność...
Ale postanowiła wykorzystać drugą szansę. Pobiegła we wskazanym kierunku. Lęki natarły na nią ze zdwojoną siłą. Ale ona okazała się silniejsza i szybsza.
Zdążyła.

Ostre światło przemocą wdarło się pod spuszczone powieki. Lśniące przy skroniach kropelki potu nie zdążyły jeszcze wyschnąć, ale to wszystko, co przed chwilą czuła… ból, strach, napięcie… to wszystko pozostało tylko mętnym wspomnieniem. Stawiła czoła lękom i zwyciężyła.
Otworzyła oczy. Okna były niezasłonięte, a do komnaty zaglądało słońce. A więc wciąż jest poranek – pomyślała. Szybko wstała i zbliżyła się do drzwi. Zawahała się na pół uderzenia serca. Nacisnęła klamkę i wyszła na korytarz. Krzyki, wybuchy, szczęk metalu o metal… wszystko ucichło.
Gdy dotarła na dziedziniec, zobaczyła świętujących ludzi. Jakby nic się nie zdarzyło. Jakby bitwa nigdy nie miała miejsca. Jakby nigdy nie odmówiła Kestrelowi.
Zaledwie o tym pomyślała, a On już znalazł się u jej boku. Odgłosy zabawy ucichły.
- Księżniczko Addielle… czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – rozległ się Jego głos.
Dziewczyna przyjrzała się księciu, zajrzała głęboko w ciemne, niemal czarne oczy. Teraz były spokojne i przyjazne. Nic nie zdradzało obecności drzemiącego w nim demona.
Zgodziła się.
Zewsząd rozbrzmiały okrzyki radości. Addielle, tańcząc w objęciach Kestrela, utkwiła wzrok w płonącym na środku dziedzińca ognisku – i uśmiechnęła się. Od ognia można się sparzyć, ale ktoś, kto wie, jak z nim postępować, może cieszyć się jego ciepłem i blaskiem.
Już się nie bała.