Tłumaczyłaś mi, że to Coś między nami jest skazane na porażkę. Od początku było To tylko śladem czegoś większego, czegoś, co dotknęło nas, ale tylko na moment.

Siedziałem w fotelu, i zasłuchany w skargę deszczu, niemrawo przewracałem karki "Odysei", nie bacząc na ich treść. I po chwili sam byłem Odysem, poszukującym domu, ostoi, na tym oceanie smutku, żalu i bólu.

Mówiłaś mi że te słowa, które sobie mówiliśmy w blasku poranka i świetle księżyca, były puste i nic nie warte. Czułem że kłamiesz, że specjalnie źle tłumaczyszmowę myśli na mowę ust. Bo czułem, że nasze sl,owa nie były puste jak ulice w grudniową, zimną noc, ale tryskały wzajemnym zrozumieniem i rozwikłaną tajemnicą splotu naszych myśli.

Po raz kolejny rozważałem w duchu plątaninę emocji, która zawsze towarzyszyła mi podczas Twojej obecności. Dostrzegałem w niej nieuchronny koniec, który pogłębiał się z każdym niwypowiedzianym słowem i z każdym niwykonanym gestem. Uderzam zaciśniętą do bólu pięścią w poręcz fotela, będąc pod piekącym natłokiem myśli - zamiast poukładanych warstwowo uczuć i przemyśleń, mam migotliwy wir chaotycznych mysli i barw. Już nie jestem sobą, moim jestestwem steruje właśnie ten chaos który zmusza moje nogi do kroczenia ku drzwiom kuchni. Będąc tam, odnajduję nóż, a jasny, migotliwy blask klingicałuje się z moim nadgarstkiem.

Już po chwili moja miłość do Ciebie wycieka, kapiąc smutno na posadzkę. Padając, orientuję się że idę, a tam gdzie podążam, nie jestem zależny od Twojego wzroku...