Kolejka po bilety przesuwała się powoli. Próbując nie myśleć o tym, jak głupią rzecz robi, czytała informacje przyklejone na okienku kasy: Godziny otwarcia... Dzieci do lat 3 gratis. Zakaz wprowadzania psów.
- Słucham… No słucham panią! – Młoda dziewczyna wychyliła się z okienka.
- Eeee… - Ida szybko zbierała myśli. – Jeden bilet. Ulgowy.
- Dwadzieścia pięć złotych. – Kasjerka wystukała należność kilkucentymetrowymi tipsami.
Ida pośpiesznie otworzyła torbę. Przez chwilę z rosnącym zdenerwowaniem przekopywała jej zawartość.
- Chyba zapomniałam portfela - jęknęła, czując jak zmieszanie maluje jej policzki.
Na ladę wysypały się klucze, błyszczyk, dwa długopisy, paczka chusteczek i kilka papierków po ulubionych landrynkach. Ktoś w kolejce chrząknął zniecierpliwiony.
- Jest – odetchnęła z ulgą.
Czerwony portfelik, wyłonił się w końcu z zakamarka podszewki. Kasjerka z dezaprobatą zerknęła na powstały bałagan. Bez słowa przyjęła należność, kładąc na tacce kolorowy kartonik.
Ida pospiesznie wsunęła go do kieszeni, z ulgą odchodząc od kasy. Twarz Filipa przyciągała niczym magnes, zmuszając do przejścia kolejnych kroków.
- Idź! – krzyczała w myślach za każdym razem, gdy odwaga zaczynała ją opuszczać.
Miała nieodparte wrażenie, że wszyscy na nią patrzą i doskonale wiedzą po co tu przyszła.
Zwolniła, gdy znajome dźwięki zaczęły docierać do jej uszu. Była zupełnie odrętwiała strachem. Zatrzymała się dokładnie na wprost podskakujących rytmicznie koników. Na drewnianym podeście, tuż obok maszyny do obsługiwanie urządzenia, stał starszy mężczyzna. Posuwając w przód metalowym drążkiem, obserwował, jak karuzela powoli traci prędkość. Nie mogła mieć wątpliwości – dziś on tu pracował. Zaskoczyło ją uczucie ulgi, które powoli zaczęło ogarniać całą jej postać. Filipa nie było. Nie zrobi z siebie kretynki, a z całą pewnością, drugi raz na tak desperacki krok się nie zdecyduje. Kupując dwie gałki truskawkowych lodów, czuła, jak wraca do równowagi. Nagle przestało ją peszyć to, że jest tu sama. Nikt już jej nie zauważał, nie nie rzucał wścibskich spojrzeń. Rozkoszując się smakiem lodów, powoli kierowała się w stronę wyjścia. Jednak czym bardziej oddalała się od karuzeli, tym wyraźniej ulga zaczęła przeradzać się w coś o wiele mniej przyjemnego. Znów każde mrugnięcie przywoływało wspomnienie jego oczu. A więc tak miało się to skończyć? Przerwać? Zawisnąć w próżni? Nigdy nie miała poznać powodu, dla którego, wbrew sobie odważyła się tu przyjechać….przyjechać do niego. Obróciła się gwałtownie. Zanim bardziej racjonalna część jej zdążyła zareagować, stała już przy bramce.
- Przepraszam, szukam Filipa. Będzie tu dziś? – Mężczyzna, pochłonięty dotychczas wpuszczaniem kolejnych amatorów przejażdżki, uniósł głowę. W spojrzeniu, które w niej utkwił, nie było nic przyjaznego. Mimo że doskonale wiedział, z kim rozmawia, ponura twarz była jej zupełnie obca. Na mocno opalonym czole pojawiło się kilka podłużnych zmarszczek.
- Po co go szukasz ? –zapytał szorstko.
Nie potrafiła odpowiedzieć. Liczyła, że właśnie tego wkrótce się dowie. Mężczyzna najwidoczniej też na to liczył, bo odbierając żetony od wchodzących na karuzelę, nie spuszczał z Idy wzroku.
- To… to mój kolega – odpowiedziała w końcu. - Będzie tu dziś?
Nie mogła nie dostrzec zaskoczenia, które nagle wyrysowało się na usianej zmarszczkami twarzy.
Zatrzasnął bramkę, omal nie potrącając dziecka, które wchodziło ostatnie.
- Powinien zaraz przyjść - rzucił niedbale. - Jak chcesz, to poczekaj.
Ida miała wrażenie, że z jakiegoś powodu słowa z trudem przechodziły mu przez gardło.
Walczyk zabrzmiał po raz kolejny. Stała przed zamkniętą bramką i choć tuż obok niej kolejka zaczęła ustawiać się ponownie, jeszcze nigdy w życiu nie była bardziej osamotniona. Zapomniane lody leniwie spływały po wafelku. W końcu różowa smużka dotarła do dłoni, a chwilę potem rozlała się plamą na rękawie białej tuniki.
Wyrzucając wafelek do stojącego obok kosza, czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Miała dość. Odwaga znów ją opuściła. Marzyła jedynie o tym, aby znaleźć się z powrotem w domu, zwinąć w kłębek na patchworkowej narzucie i zapomnieć o całej niedorzecznej sytuacji, o upokorzeniu, które z całą pewnością niebawem ją czekało. Mimo to wiedziała, że nie ruszy się z miejsca, dopóki nie zobaczy Filipa, dopóki nie porozmawiają choć przez kilka chwil. Przymrużyła oczy. Szybkie spojrzenia odsiewały kolejne postacie z barwnego tłumu. W końcu go wypatrzyła. Szedł, zręcznie wymijając grupki spacerowiczów. Teraz, gdy spotkanie było nieuniknione, przestała się denerwować. Po prostu stała i czekała na jego reakcję.
- Sama tu jesteś? – zapytał, podchodząc bliżej. – Chyba nie, bo kto przychodzi sam do lunaparku.
Uśmiechnął się i po raz pierwszy jego oczy również się śmiały.