Zamieszkując od nie dawna w Szczyrku, umiejscowionego pomiędzy Bielskiem a Wisłą [to dość oględne oczywiście wyobrażenie]. Delektuję się ciszą oraz niemal niczym nie zakłóconym spokojem. Pensjonat, to domek murowany, piętrowy wkomponowany w strome wzgórze, na którego barkach rozpościera się przepiękny las liściasty. U początku tego lasu porastają krzewy ciemnych jagód zwanych borówkami, które właśnie obrodziły i są bardzo soczyste. Zerwane prosto z krzaczka i posypane z cukrem odnajduje niezapomniany smak zakodowany w dzieciństwie, kiedy całą rodziną je zbieraliśmy do wiader a potem gotowaliśmy kompoty. Grzybów jeszcze nie ma, nawet tych trujących niestety. A miałem dziś wielką chrapkę na jajecznicę, smażoną na wędzonce, z dodatkiem leśnych grzybów. A tak musiałem się objeść paprykarzem szczecińskm., wyprodukowanym w Wejherowie. Ale za to mamy tutaj dużo fruwających owadów, zwłaszcza te małe komarzyce, które w tym roku bardziej agresywne walczą w swej pasożytniczej egzystencji.

Cisza.

Szum górskiej rzeczki. Śpiew ptaków. Piła drwala rżnie drzewo, koparka formująca brzegi potoka, turyści idący na przełęcz obok robotnika, który często stawia przecinek „kurwa”, w zdaniu potocznym, ale i tak jest lepiej niż w bloku na czwartym piętrze, skwar i poranna msza za ścianą u sąsiada.