Czasami jest cicho. Wtedy siadam na parapecie okna i patrzę jak zielona trawa unosi się i popada, muskana podmuchami wiatru. Patrzę na nią i czuję jak w mojej duszy kwitnie wiosna.


Boję się zamykać oczy. A gdy są zamknięte, boje się je otworzyć. W pustym pokoju nie ma nikogo po za mną i pluszowymi maskotkami. Jest duży szary miś, który kiedyś był biały, jest Pan Królik z naderwanym uchem, łaciaty pies z pociętym ogonem, żółciutka kaczuszka bez oka i cała reszta zabawek. Jest mi z nimi tak wesoło, przyjemnie, czuje się taka spokojna.

Boje się czekającego pod łóżkiem potwora, i gigantycznych monstrów śpiących w szafie. Ale najbardziej boje się wielkich, szorstkich, owłosionych rąk z grubymi palcami. Wciskam wtedy głowę między poduszki i płaczę lub nie.


Czasami patrzę w sufit - wysoki, zielony. Razem z mamą namalowałyśmy na nim kwiaty, żeby mi było weselej kiedy zasypiałam i budziłam się. Chciałam pomalować też ściany, ale mamy już nie ma.


Kiedy jest głośno siadam w kącie i zaciskam pięści tak mocno, że poobgryzane paznokcie wbijają mi się do rąk. Zakrywam uszy pięściami, żeby nie słyszeć czyj to krzyk, choć i tak dobrze wiem.


Mama zawsze czytała mi bajki na dobranoc. Czasami śpiewała kołysanki, które pamiętam do dziś. Lubiłam to. Potem mama przykrywała mnie kołdrą aż po sam nos i całowała mnie w czoło. Odgarniał mi włosy z twarzy i szeptała że mnie kocha. Potem zasypiałam.

Nigdy nie miałam wtedy koszmarów, one przyszły później.


To boli. Nie czasami, tylko zawsze. Wszędzie dookoła czuć cuchnący oddech taniego kartonowego wina i wódki. Na całym moim ciele czuje wielkie, szorstkie, owłosione ręce z grubymi palcami. Chce mi się krzyczeć, ale bardzo się boje, tak bardzo, że wydaje mi się że nie czuje bólu. Czasami płaczę, ale czasami brak mi już na to sił.