Miałem własny kąt, dobrze płatną pracę - a dzisiaj co? Zostałem nędzarzem - po prostu Nikim. Jak do tego doszło? Jak to się stało?
Niejeden już łamał sobie nad tym głowę a przypadek był prozaicznie prosty. Była nim zwykła "Pycha", najzwyklejsza ze zwykłych "Pycha". Taki diabelski podszept. Chciałem po prostu, być kimś lepszym od innych i wyszło to mi przysłowiowym bokiem. Zamiast zjeść coś treściwszego, pójść do kina, lub chociażby do ZOO. Popatrzeć na stadne życie małp. Nauczyć się czegoś od nich, liznąć tej małpiej wiedzy, tego instynktu życia w normalności. Nie, ja pokierowałem się własnym rozumem.
Gdy tak się bardziej przyglądam jednak tej sprawie - to do odpowiedzialności powinni jeżeli już chodzi o ścisłość pociągnąć też mego kierownika: Zachciało mu się dobrych uczynków, tej miłości kierownictwa do pracowników. Co mu wpadło do głowy, z tą moją podwyżką a może i wiedział, że będzie ona dla mnie jakimś rodzajem kary, pokuty za tą moją milczałokowatość. Znał mnie przecież od wielu lat. Raz nawet podczas któregoś kolejnego Święta Pracy byliśmy sobie po imieniu...
Na drugi dzień wszystko wróciło do normy. Znów było Panie Kierowniku, panie ten no, no ,no... Zawsze zapominał mego imienia, nie mówiąc już o nazwisku.
Rozgadałem się, zostawiając sedno sprawy gdzieś tam na poboczu, ale to właśnie o nim, chciałbym przecież opowiedzieć. Ku przestrodze innych a będących niekiedy w podobnie zbliżonej sytuacji.
Zmieniono mi angaż. Z dniem pierwszego stycznia miałem zarabiać o całą złotówkę i pięćdziesiąt groszy na godzinę więcej. Niby nie wiele, ale już sama wyższa grupa osobistego zaszeregowania stawiała moją osobę wyżej o jeden szczebel
w zakładowej hierarchii . Jeszcze kilka takich podwyżek i awans na brygadzistę zapewniony. Pan Stasio za kilka lat żegnać się przecież będzie z brygadą i całym tym tatałajstwem będzie musiał ktoś się zająć. No tak, ale to tylko taka perspektywa, takie niby plany na przyszłość a z planami to różnie bywa. Często słyszałem, że ktoś tam planował puścić bąka a narobił w portki...
Mnie jednak wcale nie jest do śmiechu, gdy tak sobie rozmawiam w milczeniu z Wami. Muszę przecież wyznać do jasnej cholery komuś prawdę. Oczyścić swoją osobę z podejrzeń i insynuacji.
A więc do rzeczy: Pierwszą po podwyżce pensję dostałem dziesiątego lutego a już jedenastego nie miałem gdzie mieszkać i poszukiwała mnie policja do złożenia wyjaśnień...
A co tu było wyjaśniać - wziąłem nogi za pas i tyle mnie widzieli. Z roboty po trzech dniach nieobecności wypieprzyli dyscyplinarnie na zbity pysk. Mieszkam a w zasadzie koczuję
na jednym z Warszawskich dworców. Specjalnie nie mówię jakim a nuż całe to moje opowiadanko wpadnie w niepowołane łapy i czarny chleb z czarną kawą murowany...
Długo zastanawiałem się, na co przeznaczę te kilka złotych dziennej podwyżki. Od dawna miałem wszystko przecież poukładane w domowym budżecie : Tyle to na czynsz, tyle na światło, wodę, bilet miesięczny. Całą resztę przeznaczałem na bieżącą konsumpcję. Ani żem nie odkładał, ani nie pożyczał. Wszystko to miałem obcykane jak to się mówi co do grosza. Nie musiałem nic a nic główkować na co i kiedy mam wydać. Sielankę zakłócił kierownik. Tą swoją właśnie podwyżką pokrzyżował mi całe moje życiowe plany. No, ale cóż było robić. Chwyciłem byka za rogi jak to się mówi. Po długiej naradzie samego z sobą postanowiłem koniec końcem zmienić markę wypalanej codziennie paczki papierosów. Nic głupszego jak się okazało nie mogłem w swoim życiu zrobić. Zachciało mi się krajowego produktu, opartego na tytoniu amerykańskim z niewielkim wtrąceniem naszego rodzimego produktu. Tak głosił napis na paczce. Z doświadczeń wiem że prawdopodobnie było na odwrót. No, ale sam przecież wygląd opakowania wiele już dla mnie znaczył, nie mówiąc o rozchodzącym się wokół zapachem dymku. Teraz po latach transformacji nie ma już tego typu asortymentu. Przepadł gdzieś razem z zachodnią technologią i pomysłowością.
Papierosy te miały podnieść mój prestiż, moje samozadowolenie, podziw wśród kolegów. ( Piszę tak, kolegów choć z każdym z nich zamieniłem ledwo po kilka zdań ) Już sam nawet dokładnie nie wiem, co ja chciałem przez to osiągnąć...
No ale co się stało to się przecież nie odstanie. W dzień wypłaty wypaliłem ostatnią paczkę naszych "Klubowych" i zakupiłem "Carmeny". Swoją drogą ciekaw jestem dlaczego na Klubowych nie było "Clubowe" - tylko tak po naszemu jak się pisze tak się czyta...
Luty tego roku był wyjątkowo chłodny. Kraj borykał się z rytmicznością dostaw węgla do osiedlowych ciepłowni.
Priorytet miały huty, elektrownie, olbrzymie miasta...
Któż by tam myślał wtedy o takich zadupiach w postaci maleńkich powiatowych miasteczek.
Klubowe miały to do siebie, że często wśród tytoniu trafiały się tak zwane "karpyr". Potrafiły one rozerwać z sykiem otaczającą tytoń bibułkę, niekiedy gasły same z siebie, zmuszając nijako do wielokrotnego sięgania po zapałki. Carmen tych wad nie posiadał, palił się równo, spokojnie, niekiedy w ciszy można było usłyszeć tylko szelest spalającej się bibułki. Początkujących koneserów tego gatunku taki papieros potrafił zrobić w konia. Położony na skraju popielniczki mógł sam wypalić się do cna. Gdy to już zrobił, obrzydliwym smrodem palącego się filtra oznajmiał nam swój żart. Dlatego też nie należało go nigdy wypuszczać z ręki, tylko trzymając leciutko w palcach - raczyć się jego pachnącym dymkiem. Co prawda bez zbytniego pośpiechu, ale z wyczuciem i pewnym wrodzonym wdziękiem.
Co do wdzięku to u nas w domu palili wszyscy: zaczynając od starszego brata, matki, ojca, bratowej a skończywszy na chorej ciotce. Firanki i łachy od samego początku jak pamiętam przesiąknięte były dymem . Jedynym plusem tego był całkowity brak korników we wszystkich drewnianych starociach. Widocznie dym biedaczkom nie służył. Miałem jak widać godnych naśladowania nauczycieli. Czyżby zgubiła mnie więc rutyna...
Nie wiem? Może tak - może i nie.
Z powodu zimna wlazłem pod kołdrę i z papieroskiem w ręku zacząłem snuć plany na jutrzejszy dzień. Postanowiłem nikogo nie częstować i nie przyjmować też żadnych poczęstunków. Wydawało mi się to całkowicie logiczne. Nie biorąc papierosów, mogłem śmiało powiedzieć: Ja palę Carmeny i inne poślednie marki nie wchodzą od dzisiaj w rachubę. Papieroski postanowiłem nosić w górnej kieszonce roboczego drelichu. Była ona wysokości Klubowych tak że paczka Carmenów zmuszona była nijako ze względu na swą długość wystawać te dobre kilka centymetrów po wyżej. Paląc sobie delektowałem się zarówno dymem, jak i błogim ciepłem rozchodzącym się po moim ciele...
Wszystko to trwało niezmiernie krótko. Coś zaczęło mnie parzyć i poczułem wszech ogarniający mnie smród palącej się kołdry. Za moment tak jak stałem znalazłem się na podwórku. Chwilę jeszcze patrzyłem na wydobywające się z potrzaskanego okna kłęby dymu. Słyszałem jak ktoś próbował wskazać mnie palcem. Później już tylko wycie dwóch ochotniczych straży pożarnych próbowało przypomnieć mi o moim nieszczęściu...
Resztę już państwo znacie. Powiem tylko, może już tak na zakończenie. Rzuciłem palenie. No proszę rymnąłem sobie nawet na koniec. Wiem że głupia sprawa, ale czy nasze życie nie składa wyjątkowo z głupich spraw. To, że piszę o tym nie jest jakoby donosem na samego siebie. Igraniem z ogniem chciałem powiedzieć ale w porę ugryzłem się w język. Ot po prostu życie... Nauka na własnych błędach - chciało by się rzec... Z drugiej strony nic nie dzieje się samo, na świecie nie ma przypadków...

2006-05-28
Andrzej