no, mam wrażenie, że to już było zarówno wcześniej jak i obecnie podoba mi się - ciekawe rozmyślania...nie, skłamałem wtedy podobało mi się bardziej kwadratowy stół to zakała, fakt...pozdrawiam

mocne.


Regulamin Portalu Pisarskiego
2.6.2. Komentarz musi jasno wyrażać opinie danego użytkownika.
2.6.4. Komentarz powinien być tak rozbudowany, aby autor domyślił się co przeszkadzało lub podobało się komentującemu.
przyp. red.

Dziękuję za odwiedziny i poświęcony czas. Wiersz ma się bronić sam. Na pytanie chętnie odpowiem. Od,, więc " zaczyna podmiot liryczny, który tłumaczy...Może sam sobie, komuś, a może w ten sposób próbuje coś uporządkować... Odniosę się też do (choć niechętnie) demiurga. Demiurg: Budowniczy świata, nadający kształty, siła sprawcza lub jak kto woli idealny sprawca. Etymologicznie tak to wygląda: Demiourgos, grec. - mistrz rzemiosła. Odniesienie do filozofii Platona stawia go oczywiście w ,,boskim świetle" Wedle mojego zamierzenia w wierszu symbolizuje tego drugiego , do którego czasem kobiety odchodzą. Na poparcie tej tezy:

(dla ciebie, bo dla niej ktoś właśnie lepi idealny świat upieprzony gliną po łokcie) .

Wizja bolesnej prawdy jest czasem nie do zaakceptowania, więc podmiot proponuje inną wersję: ( ,,ładniejszą" ,,mniej bolesną" )

ta wizja cię przeraża
może inna

demiurg czyta jej mimesis, potem bzyknie ją w kuchni,.

I tu dochodzimy do sedna: Prawda jest jedna, niezależnie od formy jaką chcielibyśmy jej nadać i trzeba się z nią zmierzyć (z jajami)

Jak widzisz Romanie ,,demiurg" nie tylko nie zaprzecza ,,koncepcji przyjętej na początku", ale w zdecydowany sposób jest jej konsekwentną kontynuacją, podobnie jak kluczowy zwrot: ,,A więc od początku".

Takie były moje intencje, ale oczywiście to jest poezja i jej piękno polega na wieloznaczności. Dlatego dla ciebie wydźwięk wiersza jest zupełnie inny niż dla mnie i to oczywiście szanuję, dziękując jeszcze raz za to, że wpadłeś. Do zczytania.

Nie od autora a grafomana Antek, tak se napisałem o moich intencjach podczas pisania. Co z tego wyszło cholera wi. Prześpię się z nim, nabiorę dystansu wrócę i może stwierdzę, że Romuś ma rację, może ten demiurg za daleko jest i skojarzenia uciekają. Na razie nic mi do głowy nie przychodzi. Pozdrwiam

Ten wiersz (czytałam, gdy się pojawił) jest, pisząc nieprofesjonalnie: rewelacyjny. Jest genialny w przekazie, formie, filozofii, którą wyznał Autor. W uzasadnieniu mogłyby się znaleźć porządne rozważania poglądowe. Te szklanki do góry dnem, ten stół, niczym odbiornik, przecież to jest świetny tekst, żeby tylko tekst, wszystko, z tą filozofią razem! Pozdrawiam!

Też kilkakrotnie czytałam, myślałam, że za którymś razem czegoś się przyczepię, ale w zasadzie to nie wolno, bowiem meritum sprawy przedstawiono z męskiego punktu widzenia, więc płeć przeciwna owych odczuć do podważenia nie ma prawa, może najwyżej swój punkt widzenia opisać w osobnym wierszu. Moim zdaniem przekaz odczuć peela - doskonały.

oksana meyla, kolejna perełka Twojego autorstwa, właśnie dołączyłam do grona Twoich stałych czytelników. Wiersz mnie zachwycił, jest... prawdziwy. Świetna puenta. Pozdrawiam

Bardzo dobry wiersz.
Mam tylko jedno małe "ale":

- demiurg czyta jej mimesis, potem bzyknie ją w kuchni,
może jeszcze raz w windzie
nie będą się stawać jednym ciałem (choć ona myśli, że to właśnie robią)
on ją najzwyczajniej w świecie po prostu bzyknie

Zamiast ostatniego "bzyknięcia", które dość niekorzystnie się powtarza, sugerowałabym inne określenie.
Mnie się wpasowało:
- on ją najzwyczajniej w świecie po prostu przeleci

Poza tym to świetny wiersz.
Z minuskiem za dodatkowe bzykanie.

Dziękuję za odwiedziny jeszcze raz. Mila - tez mnie boli to drugie bzykanie... Myślałem nad tym trochę, ale na dziś nie mam pomysłu, choć przyznaję, do twojego ,,przeleci" chyba mi najbliżej.