z cyklu wierszy o umieraniu. Tren III

Jest znane. I jest nieznane. A to co je dzieli, to Drzwi i nimi właśnie chcę być. 
Jim Morrison 


Toaleta pośmiertna to najczęściej wypychanie ust watą. Obejmuje również
przebranie bielizny i podmalowanie. Wyceniają to na trzysta dziesięć złotych.

Z tamtego dnia najczęściej widzę ciebie w świetle witrażowych szyb, dzięki
którym włosy nabrały głębi fioletu. On właśnie wzbudził prastare lęki bardziej
zdradliwe niż dzika zwierzyna. Obawy ostatecznej wersji odejścia. A jeszcze
niedawno mówiłeś, że przed tobą podróże, wyjazd do przyjaciół. Posągowym
gestem kreśliłeś możliwości odkrycia skarbu. Wszystko zniknęło jak łzy w
deszczu. Nastał czas umierania. Teraz muszę sprzedać wykrywacz metali.
Poeci, którzy są po to, by się przyglądać, nie zdobywają samorodków. Piszą
do siebie Kawafisem, albo budują światy, w których złoto nie ma znaczenia.
Nie ubieraj mu sygnetu, bo w tamtym świecie będą go za to ścigali. Taki
zabobon, ale matka musi w coś wierzyć.

Formalności bolą, jednak w końcu są trąbki i organista. Wyjątkowo ładnie. Nie
tak jak w innych polskich miastach. Piętnaście minut i po sprawie. Zupełnie
nie tak jak w innych zagranicznych miastach, choćby w Eden Memorial Park
w Los Angeles, gdzie nieboszczykom przeszkadzają kosiarki. Zimno jest
czasem tak mocne, że nie sposób go opisać. Welinowy puder maskuje, ale
paznokcie zdradzają wszystko. Drzwi są już zamknięte.