Głowa z wanny

Dramat w jednym akcie.

Osoby:
Manfred - lat około 24, oskarżony, morderca.
Edward - rówieśnik Manfreda, alter ego Manfreda.
Nivol Niewolnica - około 25 lat, siostra bliźniaczka zamordowanej, niewolnica jej wspomnień, odwiedza Manfreda w więzieniu.

Rzecz dzieje się współcześnie, w więzieniu. Na scenie panuje zupełna cisza, słychać tylko od czasu do czasu charakterystyczny, metaliczny dźwięk kajdanek uderzających o żelazny pręt.

Akt 1. jedyny.
(Na scenie nie ma nic. Żadnych dekoracji. Tylko żelazny pręt ustawiony przy ścianie. Gdy podnosi się kurtyna, na scenie siedzi już Manfred. Przykuty jedną ręką kajdankami do prętu.).

Manfred
Ślepy starzec dał mi rozgrzeszenie. Burknął coś po nosem, ja to samo prawdopodobnie bo zabrzmiało całkiem tak samo. Usiadłem w ławce, składając czoło na podpórkę taką przy ławce, splotłem dłonie i czekałem, aż Jezus zejdzie do mnie z tym barankiem, co to miał go na ramieniu, bo chciałem go pogłaskać. Albo te fajne witraże. Często siadam w ławce i patrzę na witraże. Coś tam później bełkocę w zachwycie a później... (chwila dłuższego milczenia) miliony twierdzą, że mam przywidzenia. Czy to grzech? Spytałem księdza ale przeżegnał się tylko, wzdychając ciężko.

(Do pokoju wchodzi Edward. Edward jest, podobnie jak Manfred, młodym mężczyzną. Staje przy drzwiach. Tam stoi nieruchomo bacznie wpatrując się w widzów. Manfred nie zwraca na niego uwagi, mówi dalej.)

Od piętnastu dni nie mogę uwolnić się od żalu. Popychała mnie do rozpaczy, równie dobrze swoją obecnością jak i nieobecnością. Równie dobrze obrzydzenie we mnie budziło zarówno jej pijaństwo jak i abstynencja. Równie dobrze rzygałem jej wiarą jak i bluźnierstwami. Nie kochałem jej. Lubiłem za to dotyk jej skóry. Do czasu, gdy krew z nosa nie zalała jej twarzy i zębów. Chciałem ją wtedy zabić. Ale ten dziś pogrzeb to nie był jej?

(Edward milczy.)

Obudziłem się przed świtem wplątany w jej pościel, w jej prześcieradło. Ona gdzieś niedaleko mojej głowy wyrzuciła ręce w cichym błaganiu, bym ją zostawił w spokoju. Ona głowy nie miała, ja miałem dwie.

(Edward wychodzi. Manfred zostaje sam. Mówiąc, stopniowo niecierpliwi się,.)

Jak ja byłem zmęczony tą gadaniną. mówię jej: za tobą, przed tobą, cały czas ją prowadzę. A ona mi po pysku, raz, drugi. Czasem trzy razy. Jak ja jej nienawidziłem. Jaką ona miała skórę...
Jaki ja byłem bezradny, jaki beznadziejny, nieczuły, jak ja ją unieszczęśliwiłem. To chyba mój oja największy a sukceoporażka. Jaka ona była bezbronna, ja nieufny, ona ufna, ja niezdarny, ona wdzięczna. Albo na odwrót. Czy to ma jakieś znaczenie? Przecież to nie ma żadnego znaczenia. Przecież to wszystko jest jakieś takie niejasne. Kogo mam obwiniać, jak nie ją?
Nie mogę sobie przypomnieć, czy ja ją dziś widziałem? Przecież ja ją codziennie widziałem. Widywałem. I cholera przypomnieć sobie nie mogę, czy to nie był czasem jej pogrzeb, ten dzisiaj, bo czyiś był.
Coś takiego znajomego było w niej od początku. Tak, pamiętam, ten nieludzki lęk z pierwszą chwilą, gdy ją ujrzałem, że jak odwrócę wzrok to zniknie i więcej się nie pojawi. Jak ja się bałem, jak się niecierpliwiłem z każdą minutą z nią spędzoną, jak rwało mnie, żeby biec do przodu a ją zostawić w tyle. Byłem na to tylko zbyt zmęczony. Uwielbiałem jej skórę, jej zapach. Za każdym razem obiecywałem sobie, że ostatni raz ją wącham czy dotykam. Była moją złotą jesienią, moją najmroźniejszą zimą i jak najupalniejszym latem. Cholera jedna.

(Do pokoju wchodzi Nivol Niewolnica. To młoda kobieta. Ma na sobie żółtą sukienkę, w ręku notatnik. Kiedy odzywa się, czyta tylko z notatnika, nie podnosząc oczu na widownię. Staje przy drzwiach, gdzie wcześniej stał Edward.)

Nivol Niewolnica
Patrzył na mnie, z jakimś takim groteskowym pożądaniem. Było mi niedobrze. Nie cierpię niebieskich oczu, a takich błękitnych jak u niego jeszcze nie widziałam... zwymiotowałam mu na koszulę.

(Wchodzi Edward. Nivol Niewolnica przesuwa się bez słowa w kąt. Edward staje przy drzwiach. Patrzy prosto na widownię.)

Manfred
Trawiony cichą rozpaczą byłem. Nagi byłem. Z lubością patrzyłem na moje nagie ciało. Widok ten rozrzewnił mnie do końca. Rozpłakałem się, widząc moje ciało, tak też oddałem mu hołd. Jeszcze tylko przypomnieć sobie potrafiłem, jej przejmujące pieszczoty, jakby świadoma była, że odchodzi. Przed sobą miałem jej blade oblicze, jej ręce podczas dotyku, ręce przejęte dreszczem. Bała się pewnie. I dobrze.
Padłem czołobitnie. Chyba zbyt mocno, poczułem wolnie spływającą strużkę krwi po skroni i policzku. Wytarłem się wierzchem dłoni. Moja krew miała przezroczysty kolor. Moja krew bowiem potem była. Pięknie, nawet z krwi mnie wyczłowieczyli, z jakże podstępną zawiścią wypowiedziałem z cicha owe słowa. Jakiż to wstyd poczułem wtedy, z powodu mego egoizmu.

Edward
Drżał, czując zapachy potu zupełnie obcych mu ciał. Drżał, z gorąca. Drżał, z gorączki.

Manfred
Byłem tam, a jakże, na pogrzebie, na niejednym pogrzebie byłem...

Edward
A masz to, latawicą była... był... Nie warto pamiętać...

Manfred
Słucham?

Edward
Kuku na muniu.
Ty pusty wraku.

Manfred
Kto umarł?

Edward (milczy)

Manfred
Kobieta? Mężczyzna?

Edward (milczy)

Manfred
Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?

Edward (milczy)

Manfred
Ona?

Edward (milczy)

Manfred
Moja ukochana?

Edward (milczy)

Manfred
Nie? To dobrze. Odszedłem, może to ona odeszła.

Edward
Nie pamiętasz?

Manfred
Nie.

Edward
Wiesz, że pada?
Mówię, że pada, bo ty w zamknięciu jesteś, w zamknięciu nie dostrzega się takich rzeczy. Zresztą, co ciebie może to obchodzić...morderco...?

(Edward rzuca ostatnie baczne spojrzenie na widownię, wychodzi.)

Nivol Niewolnica
Myślę, że nie należy doszukiwać się w tym na siłę przenośni. Myślę, że każde jego słowo brać muszę dosłownie. Gesty interpretować nie pozwalając sobie na swobodę. Ja jestem niewolnicą jakąś, ale czy mi to przeszkadza? Co to w ogóle znaczy?

(Niewolnica kłania się publice i wychodzi.)

Manfred
Ale czy to grzech rozpaczać? I tak myślę, że będzie tak jak sam sobie wymyśliłem. Nie wiem, czyje to słowa. Moje? A ta głowa naprzeciwko mnie nie wiem, czy przytaknęła, czy pokręciła się przecząco. Głowo. Głowo. I wpadła do wanny. Reszta ciała gdzieś się tam zawieruszyła pod wanną, nie szukałem. Póżniej nie miałem juz czasu, przyszli po mnie,a raczej musze powiedzieć, że byłem zmuszony wyjechać. Zdążyłem tylko krzyknąć: nie utop się, głowo. Ale głowa sobie poradzi.
Dokąd pojadę? Nie wiem jeszcze... Ale tak sobie umyśliłem, że tam, gdzie nikt nikim nie rządzi.
Bawiła się moimi włosami, uwielbiałem to. Całowała namiętnie. . Prawdziwą była we wszystkim. Ta głowa w wannie nie była jej. Nie wiem, czyja była. A może jej? W końcu to nigdy nic nie wiadomo, a wszelkie roszczenia trzeba wyeliminować na samym początku, żeby później nie było niedomówień ani oskarżeń, że ukradłem komuś głowę. Nie śmiałbym. Stała się więc moja, nie mogłem pozwolić na osierocenie głowy. Postawiłem ją na półce. Wyschła już, ale woda, która po niej spłynęła ostała się na ścianie w postaci grzyba tak zwanego. Od tej pory truję się własną... zbrodnią... głową.

KURTYNA