– Konkurs, konkurs, konkurs! – Herold obwieścił wszem i wobec. – O miłości w cyberprzestrzeni! – powiedział. - O, fajnie! - Lubię pisać o czymś, co znam – przemknęło przez głowę. Będzie łatwiej, niż wymyślanie fikcyjnych bohaterów i jeszcze bardziej fikcyjnych zdarzeń. Choć temat oklepany, lecz mocno życiowy, bo któż z nas, drodzy Internauci, się z nim nie spotkał? A i wiele filmów o tym już popełniono i niejedną książkę napisano… No, to do rzeczy. Opowiem wam historię z życia wziętą. Ale nie liczcie na ckliwe sceny czy happy end. Nie. To, nie Hollywood. To jest życie, drodzy państwo, samo życie, niestety – parafrazując poetę.

No, ale spróbujmy.

Był sobie Dziad i Baba. Bardzo starzy oboje.

No, z tą starością, to trochę przesadziłam: nie tacy znów starzy, choć kilka krzyżyków na karku nosili. Jednak dusze wciąż młode, a marzenia niespełnione o szaleńczej miłości stale gościły w ich sercach. A i głowy, nie od parady, z łatwością przyswajały technologiczne nowinki.

Dziewica stąpa kroki złowieszczemi…

No, może już nie dziewica, ale Białogłowa – powiedzmy. Oboje mieli supernowoczesne komputery i zniewalająco szybkie łącza internetowe. Ale z tym łączem to oddzielna historia, bo jak Babie siadł Internet, pełzała po podłodze niczym piskorz, gubiąc się w zwojach kabli, w poszukiwaniu przyczyny usterki. Dopiero po godzinie wzrok padł na malutką nalepkę, przyczepioną do czarnego pudełeczka, informującą, co należy w takim wypadku zrobić. Babisko załkało głośno, wściekłe na siebie, że dopiero teraz to ujrzała. Ale, wracając do historii…

Znam wiele świata; widział go za młodu…

Cały świat stał przed nimi otworem za sprawą Internetu, ale, co dziwne, nie rzucał na kolana. Liznęli go trochę – tego świata, znaczy – lecz wciąż wracali na stare podwórko. Bo z podwórkami to tak jest: najlepiej się czujesz na swoim, wiesz co, i gdzie się znajduje. Wiesz, co masz za plecami, jak zareaguje sąsiad, czy rodzina, wyglądając przez okno, wiesz, czego unikać i jak dalej brnąć w życie.

Właśnie staruszek chodził po samotnym dworze…

Już nie był taki samotny! Wspólny plac zabaw, gwarny niegdyś, nagle okazał się tylko dwuosobowy. Nie było w nim miejsca, ani czasu, dla kolegów czy koleżanek. Co poniektórzy zaczęli się obrażać, owszem, ale taki jest koszt walki o późne uczucie: wóz, albo przewóz!

Łzawo - w Miłości cudownym uroku…

Dziad przeniósł zabawy do bardziej intymnego kącika, a ten, w przedziwny sposób, zapełniał się do granic przyzwoitości. Za to atmosfera pęczniała całkiem niedwuznacznie, bo jak inaczej nazwać te ponętne i kuszące fotki, przesyłane co noc, ukradkiem oglądane w zakamarkach jaskiń, szumnie nazywanych “studiem”? Jak opisać narastające podniecenie, kiedy w przychodzacej poczcie widnieje jego imię?

Minęło lato, zżółkniały liścia i dżdżysta nadchodzi pora…

Babie nie pozostało nic innego, podjęła decyzję: jadę. Niech się dzieje wola nieba: muszę jechać! Nie ma na co dłużej czekać! Zegar tyka nieubłaganie! Wizyta na starym podwórku, mocno zakamuflowana przed koleżankami, nie była łatwa do zorganizowania: przecież wszystkie zleciałyby się zaraz na spóźnione ploty, a przecież silniejsze powodowały nią pobudki!

Jak pełne fałdy strojów uroczystych…

Co tu dużo mówić, kobiecina wystroiła się jak stróż w Boże Ciało. Fryzjer, kosmetyczka i inne cuda najnowszych wynalazków, przez tydzień odnawiały jej, nadgryzione zębem czasu, ciało. Pół tony nowych ciuchów, upchniętych w walizce, spoczęło w przepastnych lukach bagażowych, a drogie perfumy – dla niego – duszącym zapachem zniewalały - ją.

– Polowanie na upatrzonego

czas zacząć – pomyślała, rozsiadając się wygodnie w pustym przedziale pośpiesznego.

Swaty i drużby wystąpili strojno, i młoda para przysięgi powtarza…

Oj, rozmarzyło się Babisko, rozmarzyło… To chyba ten monotony stukot kół pociągu tak ją nastroił. Nadzieje kołatały w głowie, dotrzymując kroku zmęczonej kukułce. Już jakiś czas temu zarzuciła wszelkie myśli o szczęśliwym stadle, a tu nagle, jak grom z jasnego nieba… Ot, czary Internetu.

W zmierzchu, zamierzchu, po krótkiej wieczerzy…

No, co ja wam będę opowiadać. Powiem krótko: tak długo oczekiwane spotkanie, ze skromnego przyjątka, przerodziło się w namiętną noc. W końcu oboje dorośli byli i mogli robić to, na co im fantazja pozwalała. A ułańska czasami była… Babina wszystkie, wyuczone na lekcjach callaneticsu, figury przyjęła, a i Dziad, całkiem skory do gimnastyki się okazał. Oboje, spełnieni, polegli w ciszy, po długiej walce.

Nalał węgrzyna i rzekł…

– Wiesz, ja mam żonę.

Ta przerwa rozmów trwała już minut ze cztery…

Babę zatchnęło. Nie wiedziała, co ma powiedzieć, no, bo co, w tej sytuacji powiedziałbyś, drogi czytelniku? Jako, że kulturala była, okryła się ciszą, ukradkiem ściągniętą z, gorącego jeszcze, łoża. Ale jasny szlag ją trafił!

Na to Halince łza z oczu wytryska…

Jakiej Halince, jej Jadźka było! Ale to przeciez wszystko jedno! Poeta się tak wpasował w brakujące miejsce. No, coż, Jadźka – Halinka nie była szczęśliwa po tym, co usłyszała, no, bo któżby był? Wszelkie nadzieje rozmyły się w okamgnieniu, drużby, kobierce i bicie dzwonów zniknęło, pozostawiając tylko niesmak rozognionego ciała.

Starzec westchnął głęboko i łzami zalał oko.

O tej przygodzie myśli roztargniony.

Pieśń się skończyła.

Jadźka–Halinka wróciła do domu ekspresem. Nowe ciuchy szybko sprzedała na ebayu: nie wiadomo kiedy znowu trafi się jej taki wyjazd, a przecież w niemodnych nie ruszy się z domu. Jednak …

Pani zapomnieć trudno, nie wygnać z myśli grzechu
Zawsze na sercu nudno, nigdy na ustach uśmiechu.

Daruj, święta Wyrocznio, że smutne wspomnienia…







W tekście wykorzystano fragmenty następujących dzieł:
“Dziad i Baba” J.I.Kraszewskiego
“Konrad Wallenrod” A. Mickiewicza
“Pan Tadeusz” A Mickiewicza
“Świtezianka” A. Mickiewicza
“Lilie” A. Mickiewicza
“Sobótka” S. Goszczyńskiego
“Przenajświętsza Rodzina” B. Zaleskiego
“Jan Bielecki” J. Słowackiego
“Wiesław” K. Brodzińskiego
“Zofijówka” S.Trębeckiego
“Świątynia Sybilli” J.P. Woronicza