Zagadka - SzalonaJulka
Proza » Obyczajowe » Zagadka
Julia siedzi naprzeciwko starszego mężczyzny. Patrzy nie tyle na niego, co poprzez niego. Chciałaby przejrzeć jego intencje. Póki co, jest w stanie przewidzieć każdy ruch tego człowieka, ale zupełnie nie rozumie celu jego działań.
Milczy. Nie dlatego, żeby go ukarać, choć mężczyzna tak właśnie to odbiera. Milczy, bo nagle odechciało jej się mówić. Przecież nic, co byłaby w stanie powiedzieć, nie ma znaczenia. Mogłaby zacząć czynić mu wymówki, mogłaby zacząć krzyczeć, dąsać się - tylko po co? Przecież on doskonale wie, że przegrał. Na własne życzenie, jednym głupim wybiegiem stracił szansę... tylko na co? Właśnie tego Julia nie wie i pewnie dlatego ciągle jeszcze siedzi naprzeciwko Adama.
Trzy miesiące temu, zdesperowana przedłużającym się bezrobociem, świeżo upieczona pani magister Julia Warzec dostała się na staż organizowany przez Urząd Pracy. Wszyscy pracownicy firmy, do której trafiła, patrzyli z nieufnością na drobną dziewczynę z wyższym wykształceniem, mającą oto złapać za łopatę równo ze starymi wyjadaczami kopania. Zacisnęła zęby, zaklęła prawie że fachowo i zabrała się do roboty.
To właśnie Adam pierwszy docenił jej starania. Przełamał panujące milczenie. Bo skoro robi, płacze z wysiłku, ale robi, no to nie może być wtyką ani niczym innym równie paskudnym.
Wkrótce wtopiła się w tło z cichą pomocą dużo starszego kolegi, pojawiającego się niespodziewanie, by wyciągnąć ją z większej zaspy śnieżnej, której mimo starań nie mogła przeszuflować, albo, by wyjąć jej z ręki ciężkie wiadra.
Co dostawał w zamian? Była świetnym słuchaczem. Nigdy nie nudziły jej historie opowiadane przez Adama. Ale też i on wznosił się na wyżyny oratorstwa. W jego ustach relacja z malowania ściany białą farbą fascynowała, jak opowieść o zdobywaniu Mont Everestu. Na tym jednak nie poprzestawał. Mówił o sklepie zoologicznym, który prowadził w latach siedemdziesiątych, o kozach sprowadzanych w celu nakarmienia węża boa jakiegoś prominenta, o swoich wyprawach na ryby i tym, co też może pływać w Wiśle niedaleko zapory.
Później wszedł na bardziej osobiste tematy: że praca fizyczna jest tylko przykrywką, bo naprawdę zajmuje się zbieraniem haraczy, że jego żona jest właścicielką agencji towarzyskiej i mówi do niego „ty głupi wilczku”, syn chce iść na studia, a kto to widział, żeby chłop się tyle uczył...
Julia słuchała wszystkiego bez zastanawiania się nad tym, czy w opowieściach może być choć kropla prawdy. Były podawane w tak intrygujący sposób, że ich realność nie miała znaczenia.
Z powodu tych historii przesiadywała „na męskiej szatni” i pomaszerowała pierwszy raz w życiu pod budkę z piwem.
Niestety, z czasem w radosnym słowotoku mężczyzny zaczęły pojawiać się delikatne aluzje, a później całkiem konkretne sugestie. Nie były to jednak propozycje jednoznaczne. Właściwie nic w nich nie mogło obrazić. Bo czyż oferta wspólnego wyjazdu z jednoczesnym głośnym zapewnieniem, że będą dwa pokoje, że on, Adam, nigdy by się nie ośmielił nawet dotknąć takiej młodej i uczciwej dziewczyny, czy taka oferta, składana z pół-kpiącym, ciepłym uśmiechem, potrafi obrazić? A może powinna się oburzyć na te błagania, by chciała się z nim spotkać chociaż raz w miesiącu w kawiarni? Stawiane pół żartem pół serio żądania rosły, ale mimo niepokoju, dręczącego szczególnie w kontekście wcześniejszych opowieści o powiązaniach mężczyzny z mafią, mimo tego niepokoju Julia nie miała się czego uchwycić.
Tkwiła w narastającym poczuciu lęku, nie mogąc zrozumieć, czy ten zabawny, niebieskooki osiłek chce ją zaciągnąć do łóżka, zwerbować do agencji swojej żony, czy też jest to tylko niewinne zauroczenie starszego pana, nie potrafiące znaleźć właściwej formy. Zarzucała sobie nadmierną podejrzliwość, na przemian z dziecinną wprost naiwnością.
Adam z maestrią zbudował wokół siebie mur niedopowiedzeń, a w zasadzie przegadań, które całkowicie splątały prawdę i fikcję. Sprawił, że dziewczyna zaczęła wierzyć w najbardziej nieprawdopodobne rzeczy, a te prawdziwe uważała za całkowitą bzdurę. Już nie wiedziała kim on jest, a nade wszystko zaś nie mogła uchwycić prawdy o tym, dokąd zmierza.
Koniec stażu przyniósł jej ulgę nie tylko fizyczną, związaną z końcem pracy ponad siły, ale i psychiczną, wynikającą z rozstania z Adamem. Pożegnała się i prędko wyszła, zanim zdążył zapytać o numer telefonu.
Teraz siedzi naprzeciwko tajemnicy. Jakim cudem skłonił Izę, koleżankę z byłej już pracy, aby umówiła się w tej kawiarni i nie przyszła na spotkanie? Czy ją przekupił, zastraszył, czy po prostu zbajerował? Właściwie to nieistotne. Julia czuła, że tak właśnie będzie. Wprost była pewna, że idzie na spotkanie z Adamem. Nie wiedziała jednak i nadal nie wie najważniejszego – czego on oczekuje.
Jednak, tak czy siak, już jej to nie dotyczy, postąpił nieuczciwie, jedno kłamstwo oficjalnie postawiło pod znakiem zapytania wszystkie wypowiedziane słowa. Dlatego Julia milczy.
Mężczyzna źle znosi przegraną. Miota się. Zalewa przytulne pomieszczenie kawiarni potokiem nerwowych słów. W końcu cichnie pod naporem milczenia dziewczyny. Bierze głęboki oddech i wypowiada ostatnie:
- Przepraszam.
Julia Warzec już nigdy nie dowie się, czego pragnął. Jednak uparcie będzie opowiadać historię tej znajomości i zadawać pytania o cel Adama wszystkim interesującym ją mężczyznom. Jednak słowa i gesty otrzymane w odpowiedzi staną się rozwiązaniami całkiem innych zagadek.
Milczy. Nie dlatego, żeby go ukarać, choć mężczyzna tak właśnie to odbiera. Milczy, bo nagle odechciało jej się mówić. Przecież nic, co byłaby w stanie powiedzieć, nie ma znaczenia. Mogłaby zacząć czynić mu wymówki, mogłaby zacząć krzyczeć, dąsać się - tylko po co? Przecież on doskonale wie, że przegrał. Na własne życzenie, jednym głupim wybiegiem stracił szansę... tylko na co? Właśnie tego Julia nie wie i pewnie dlatego ciągle jeszcze siedzi naprzeciwko Adama.
Trzy miesiące temu, zdesperowana przedłużającym się bezrobociem, świeżo upieczona pani magister Julia Warzec dostała się na staż organizowany przez Urząd Pracy. Wszyscy pracownicy firmy, do której trafiła, patrzyli z nieufnością na drobną dziewczynę z wyższym wykształceniem, mającą oto złapać za łopatę równo ze starymi wyjadaczami kopania. Zacisnęła zęby, zaklęła prawie że fachowo i zabrała się do roboty.
To właśnie Adam pierwszy docenił jej starania. Przełamał panujące milczenie. Bo skoro robi, płacze z wysiłku, ale robi, no to nie może być wtyką ani niczym innym równie paskudnym.
Wkrótce wtopiła się w tło z cichą pomocą dużo starszego kolegi, pojawiającego się niespodziewanie, by wyciągnąć ją z większej zaspy śnieżnej, której mimo starań nie mogła przeszuflować, albo, by wyjąć jej z ręki ciężkie wiadra.
Co dostawał w zamian? Była świetnym słuchaczem. Nigdy nie nudziły jej historie opowiadane przez Adama. Ale też i on wznosił się na wyżyny oratorstwa. W jego ustach relacja z malowania ściany białą farbą fascynowała, jak opowieść o zdobywaniu Mont Everestu. Na tym jednak nie poprzestawał. Mówił o sklepie zoologicznym, który prowadził w latach siedemdziesiątych, o kozach sprowadzanych w celu nakarmienia węża boa jakiegoś prominenta, o swoich wyprawach na ryby i tym, co też może pływać w Wiśle niedaleko zapory.
Później wszedł na bardziej osobiste tematy: że praca fizyczna jest tylko przykrywką, bo naprawdę zajmuje się zbieraniem haraczy, że jego żona jest właścicielką agencji towarzyskiej i mówi do niego „ty głupi wilczku”, syn chce iść na studia, a kto to widział, żeby chłop się tyle uczył...
Julia słuchała wszystkiego bez zastanawiania się nad tym, czy w opowieściach może być choć kropla prawdy. Były podawane w tak intrygujący sposób, że ich realność nie miała znaczenia.
Z powodu tych historii przesiadywała „na męskiej szatni” i pomaszerowała pierwszy raz w życiu pod budkę z piwem.
Niestety, z czasem w radosnym słowotoku mężczyzny zaczęły pojawiać się delikatne aluzje, a później całkiem konkretne sugestie. Nie były to jednak propozycje jednoznaczne. Właściwie nic w nich nie mogło obrazić. Bo czyż oferta wspólnego wyjazdu z jednoczesnym głośnym zapewnieniem, że będą dwa pokoje, że on, Adam, nigdy by się nie ośmielił nawet dotknąć takiej młodej i uczciwej dziewczyny, czy taka oferta, składana z pół-kpiącym, ciepłym uśmiechem, potrafi obrazić? A może powinna się oburzyć na te błagania, by chciała się z nim spotkać chociaż raz w miesiącu w kawiarni? Stawiane pół żartem pół serio żądania rosły, ale mimo niepokoju, dręczącego szczególnie w kontekście wcześniejszych opowieści o powiązaniach mężczyzny z mafią, mimo tego niepokoju Julia nie miała się czego uchwycić.
Tkwiła w narastającym poczuciu lęku, nie mogąc zrozumieć, czy ten zabawny, niebieskooki osiłek chce ją zaciągnąć do łóżka, zwerbować do agencji swojej żony, czy też jest to tylko niewinne zauroczenie starszego pana, nie potrafiące znaleźć właściwej formy. Zarzucała sobie nadmierną podejrzliwość, na przemian z dziecinną wprost naiwnością.
Adam z maestrią zbudował wokół siebie mur niedopowiedzeń, a w zasadzie przegadań, które całkowicie splątały prawdę i fikcję. Sprawił, że dziewczyna zaczęła wierzyć w najbardziej nieprawdopodobne rzeczy, a te prawdziwe uważała za całkowitą bzdurę. Już nie wiedziała kim on jest, a nade wszystko zaś nie mogła uchwycić prawdy o tym, dokąd zmierza.
Koniec stażu przyniósł jej ulgę nie tylko fizyczną, związaną z końcem pracy ponad siły, ale i psychiczną, wynikającą z rozstania z Adamem. Pożegnała się i prędko wyszła, zanim zdążył zapytać o numer telefonu.
Teraz siedzi naprzeciwko tajemnicy. Jakim cudem skłonił Izę, koleżankę z byłej już pracy, aby umówiła się w tej kawiarni i nie przyszła na spotkanie? Czy ją przekupił, zastraszył, czy po prostu zbajerował? Właściwie to nieistotne. Julia czuła, że tak właśnie będzie. Wprost była pewna, że idzie na spotkanie z Adamem. Nie wiedziała jednak i nadal nie wie najważniejszego – czego on oczekuje.
Jednak, tak czy siak, już jej to nie dotyczy, postąpił nieuczciwie, jedno kłamstwo oficjalnie postawiło pod znakiem zapytania wszystkie wypowiedziane słowa. Dlatego Julia milczy.
Mężczyzna źle znosi przegraną. Miota się. Zalewa przytulne pomieszczenie kawiarni potokiem nerwowych słów. W końcu cichnie pod naporem milczenia dziewczyny. Bierze głęboki oddech i wypowiada ostatnie:
- Przepraszam.
Julia Warzec już nigdy nie dowie się, czego pragnął. Jednak uparcie będzie opowiadać historię tej znajomości i zadawać pytania o cel Adama wszystkim interesującym ją mężczyznom. Jednak słowa i gesty otrzymane w odpowiedzi staną się rozwiązaniami całkiem innych zagadek.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
SzalonaJulka · dnia 04.08.2010 08:44 · Czytań: 3697 · Średnia ocena: 4,5 · Komentarzy: 33
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Ja mam tylko jedną uwagę, Szalonka. 
- Julia siedzi naprzeciwko starszego mężczyzny./dlatego ciągle jeszcze siedzi naprzeciwko Adama. - sądzę, że celowe, a mimo tego jednak wpada na siebie dość niekorzystnie, ponieważ powtarzasz całą zbitkę, a nie pojedyncze słowo. Trochę bym zmieniła.
A poza tym - świetne.
Prawdziwa zagadka, dająca bardzo dużo do myślenia.
Buziak
- Julia siedzi naprzeciwko starszego mężczyzny./dlatego ciągle jeszcze siedzi naprzeciwko Adama. - sądzę, że celowe, a mimo tego jednak wpada na siebie dość niekorzystnie, ponieważ powtarzasz całą zbitkę, a nie pojedyncze słowo. Trochę bym zmieniła.
A poza tym - świetne.
Prawdziwa zagadka, dająca bardzo dużo do myślenia.
Buziak
Świetny od Miladory??? 
No to teraz siądę i się będę napawać 
No to teraz siądę i się będę napawać 
Cytat:
Jednak uparcie będzie opowiadać historię tej znajomości i zadawać pytania o cel Adama wszystkim interesującym ją mężczyznom. Jednak
2 x jednak
Bardzo ładnie. Opowiedzieć, zaciekawić, podprowadzić by z bezczelnym uśmiechem na ustach stwierdzić "Nie wiem jakie jest zakończenie, sam sobie wymyśl".
Dałem się wciągnąć
Pozdrawiam!
Zgrabnie myśl tutaj zaplotłaś, Julko Szalona. I końcóweczka fajniutka. Nic - tylko czytać.
Pozdrawiam serdecznie
Pozdrawiam serdecznie
Tytul adekwatny do tekstu. Zagadka pozostanie dalej zagadka, a juz mialam nadzieje znalezc odpowiedz na nurtujace pytanie
Bardzo przyjemnie sie czytalo, ale oczywiscie niedosyt pozostal...
Pozdrowienia
Bardzo przyjemnie sie czytalo, ale oczywiscie niedosyt pozostal...
Pozdrowienia
Oj Szalonka, ja tylko mam nadzieję, że uda mi się rozwikłać zagadkę do Twojego przyjazdu, kiedy mi się wydaje, że już rozwiązanie mam jak na tacy i żeby się upewnić zaczynam na nowo czytać to znów nachodzą mnie wątpliwości i jestem na początku, hi,hi może to o to chodzi, żeby byl cały czas początek- sprytna jesteś:yes
j wciągasz ,intrygujesz, a nawet powiem więcej manipulujesz tu czytelnikiem, a ten biedny musi się głowić 
- gratuluje pomysła - oryginalnySerdeczności z mojej kieszonki
Bardzo zgrabny tekst, jężeli mam uwagi, to wyłącznie w stylu "sisey musi marudzić": Zjerzyłem się na imię Adam, to moja prywana fobia jednak związana z portalem, adruga rzecz to "budki zpiwem" Kobieto, puchu marny, gdzie Ty widziałaś ostatnio taki przybytek? Prosze koniecznie pójśc z facetami na piwo, skorygujesz wizję, to pewnik.
Tak, to sprytna miniaturka z otwartymi drzwiami. Gratuluję pomysłu i żal, że sypiemy perełki jak drobnicę zamiast "dużej formy"
kłaniam sisey
Tak, to sprytna miniaturka z otwartymi drzwiami. Gratuluję pomysłu i żal, że sypiemy perełki jak drobnicę zamiast "dużej formy"
kłaniam sisey
Szalona, opowiadanie jest tak skomponowane, że jest możliwe przynajmniej parę rozwiązań tej zagadki, i dlatego ja jako czytelnik, czuję się podbudowany.
Dziękuję wszystkim za poczytanie i przepraszam za spóźnioną odpowiedź. Miło mi, że "zagadka" Adama zaintrygowała i Was.
Sisey, na różne piwka się chodziło, co prawda w opowiadaniu czas akcji nie jest określony, ale masz trochę racji - chodziło mi o 'ideę' budki z piwem no i dzięki za natchnienie - spróbuję formę rozbudować - może uda mi się przy tym zbytnio nie dopowiedzieć
Jeepnięty, interpretacja, którą podałeś mi prywatnie jest najlepszą z dotychczasowych - w każdym razie jestem w stanie w nią uwierzyć
Sisey, na różne piwka się chodziło, co prawda w opowiadaniu czas akcji nie jest określony, ale masz trochę racji - chodziło mi o 'ideę' budki z piwem
no i dzięki za natchnienie - spróbuję formę rozbudować - może uda mi się przy tym zbytnio nie dopowiedziećJeepnięty, interpretacja, którą podałeś mi prywatnie jest najlepszą z dotychczasowych - w każdym razie jestem w stanie w nią uwierzyć
Tu już jest piękne bajoro, po którym nartniki kreślą zygzaki przyszłych myśli.
Mur niedopowiedzeń to coś, z czym chyba każdy miał do czynienia.
I ciekawe - że zawsze za tym murem znajduje się kłamstwo...
Świetnie, Julka. Miniaturka kulturka...
Mur niedopowiedzeń to coś, z czym chyba każdy miał do czynienia.
I ciekawe - że zawsze za tym murem znajduje się kłamstwo...
Świetnie, Julka. Miniaturka kulturka...
Zawsze się boję, żeby moje bajorko nie okazało się odmętami kałuży, ale skoro Twoje nartniki mogą się po nim ślizgać, to może nie jest całkiem płytko
Nie jest, nie jest... Adam wytwarza głębię swoimi niedopowiedzeniami - szczególnie zważywszy na to, że ujął Julię opowieściami. No to już jest otchłań całkiem modra: opowieści z niedopowiedzeniami. Jak cała miniaturka zresztą...
Crazy - pisz, kobieto. Bo jak coś palniesz czasem tym swoim piórem, to aż się słodko robi na duszy. Znaczy, że jeszcze są "ludzie" w tej rzeczywistości.
siema.
Crazy - pisz, kobieto. Bo jak coś palniesz czasem tym swoim piórem, to aż się słodko robi na duszy. Znaczy, że jeszcze są "ludzie" w tej rzeczywistości.
siema.
Mnie tam się podobało. Bo życie wewnętrzne każdej kobiety jest inne i inaczej odbiera ona koleżeństwo z menszczysnami! Więc każda forma jest dobra i prawdopodobieństwo wydarzenia się tej historii prawdopodobnieje.
Poczytam inne Twoje opowiadania i zobaczę jak jest.
Uprzejmie doceniam Twój trud.
Poczytam inne Twoje opowiadania i zobaczę jak jest.
Uprzejmie doceniam Twój trud.
Pozdrawiam
Cobra, dzięki za poczytanie.
Koleżeństwo... może i koleżeństwo a bohaterka sobie wyobraża bógwieco... to też dobra odpowiedź.
Zapraszam do innych tworów
Koleżeństwo... może i koleżeństwo a bohaterka sobie wyobraża bógwieco... to też dobra odpowiedź.
Zapraszam do innych tworów
Szalona,
coś tam już mojego czytałaś, stąd domyślasz się, że takie rzeczy lubię. Zgrabnie napisane i fajnie się czyta... a potem zastanawia
Natomiast taki drobiazg:
"...nie nudziły jej historie..." czy nie jednak:
nie nudziły ją historie
"...o sklepie...
... o kozach...
... o swoich wyprawach na ryby i
tym, co..."
aż się prosi: i o tym, co...
Prawda, że drobiazg?
Gratuluję bez oceny,gdyż chcę się najpierw rozejrzeć i rozgrzać po dłuższej nieobecności.
coś tam już mojego czytałaś, stąd domyślasz się, że takie rzeczy lubię. Zgrabnie napisane i fajnie się czyta... a potem zastanawia
Natomiast taki drobiazg:
"...nie nudziły jej historie..." czy nie jednak:
nie nudziły ją historie
"...o sklepie...
... o kozach...
... o swoich wyprawach na ryby i
tym, co..."
aż się prosi: i o tym, co...
Prawda, że drobiazg?
Gratuluję bez oceny,gdyż chcę się najpierw rozejrzeć i rozgrzać po dłuższej nieobecności.
Hej Nóveczko, dawno Cię nie widziałam
nie nudziły - kogo, czego? - jej
co do "o" chyba masz rację
Pozdrówki
nie nudziły - kogo, czego? - jej
co do "o" chyba masz rację
Pozdrówki
Hej
własciwie to same zagadki. Intencje Adama, sama jego osoba, zycie. A na dobrą sprawę zagadkowa też jest sam Julia, a jezeli nie zagdkowa to przynajmniej oryginalna - przyjąc taka pracę. To wyzwanie, ale i doswiadczenie. Czxy jej postepowanie też nie jest zagadkowe.
A w Szafie też się ten tekst dobrze czyta.
pozdrawiam
własciwie to same zagadki. Intencje Adama, sama jego osoba, zycie. A na dobrą sprawę zagadkowa też jest sam Julia, a jezeli nie zagdkowa to przynajmniej oryginalna - przyjąc taka pracę. To wyzwanie, ale i doswiadczenie. Czxy jej postepowanie też nie jest zagadkowe.
A w Szafie też się ten tekst dobrze czyta.
pozdrawiam
Było nie było prawdziwa zagadka i wciąga jak magnes, z każdym słowem dalej, i dalej do samego końca. Ciekawie było poczytać, a końcówkę sobie dopowiedzieć wg. uznania. Pozdrowionka. 
Szu, nad "zagadkowością" Julii nawet się nie zastanawiałam, dziękuję za wskazanie tego problemu
Nalka, bardzo mi miło
Nalka, bardzo mi miło
... i kto tu jest szaloną, Szalona? - przecież ja /chyba/całe życie źle mówiłam!
super płynnie dotarłem do końca. Zaciekawienie rosło, bo przecież jak zawsze pozwalasz słowom i myślom lekko szybować. Pozostawiona końcowa otwartość wywołuje jednak mój, nie tyle niedosyt, co sprzeciw. Dobra Cobra zauważyła: „Więc każda forma jest dobra i prawdopodobieństwo wydarzenia się tej historii prawdopodobnieje.” Moim skromnym zdaniem nieprawdopodobnieje.
Świątecznie pozdrawiam.
Świątecznie pozdrawiam.
podoba się i jak każda historia nierozwiązana pozostawia niedosyt
i jak każda historia nierozwiązana pozostawia niedosyt
wyrrostku, w życiu tak bywa, że pewne historie nie doczekują się zakończenia - czy w opowiadaniu też tak może się zdążyć? Nie wiem - spróbowałam - przyzwolenie należy do czytelnika.
Fanny, miło Cię tu widzieć
Fanny, miło Cię tu widzieć
Witam Autorkę
Na początek kilka minusów. Brakuje mi błyskotliwej puenty (która wcale nie musi następować na końcu); jeśli zdecydowałaś się na tajemnicze zakończenie, mogłabyś nie kierować czytelnika w określoną stronę. Koniec jest przewidywalny, a nawet jeśli nie, to mnie ani trochę nie kusi do jego przewidzenia. Nie zostawia niedosytu. Wręcz zawodzi. Mam wrażenie, że cały jest tylko wstępem do czegoś dłuższego, do tej naprawdę już "tajemniczej" i "zagadkowej" historii. Wstępem albo szybkim streszczeniem fragmentu życia. Streszczeniem "w biegu", nieudolnie podsycanym kontrowersjami w stylu powiązań z mafią itp. Tekst, który mógłby być monologiem dziewczyny, która przy małej kawie opowiada dawno niewidzianej znajomej historię ostatniego roku ze swojego życia.
Czyta się dobrze, szybko, powiedziałabym - "bezboleśnie". Moja rada - pisz dłuższe teksty. Masz pomysły i polot. Krótkie teksty (według mnie) powinny być zwarte. Mniej "wyliczanych" informacji z życia bohaterki, a więcej sedna, więcej pisania w pisaniu. Czasem warto uszczuplić tekst "informacyjnie", zrobić jakąś odskocznię, eksperymentować.
Chciałabym jednak byś potraktowała tę krytykę pozytywnie. Trzymam za Ciebie kciuki i liczę, że skusisz się na dłuższe formy. Chętnie poczekam
Na początek kilka minusów. Brakuje mi błyskotliwej puenty (która wcale nie musi następować na końcu); jeśli zdecydowałaś się na tajemnicze zakończenie, mogłabyś nie kierować czytelnika w określoną stronę. Koniec jest przewidywalny, a nawet jeśli nie, to mnie ani trochę nie kusi do jego przewidzenia. Nie zostawia niedosytu. Wręcz zawodzi. Mam wrażenie, że cały jest tylko wstępem do czegoś dłuższego, do tej naprawdę już "tajemniczej" i "zagadkowej" historii. Wstępem albo szybkim streszczeniem fragmentu życia. Streszczeniem "w biegu", nieudolnie podsycanym kontrowersjami w stylu powiązań z mafią itp. Tekst, który mógłby być monologiem dziewczyny, która przy małej kawie opowiada dawno niewidzianej znajomej historię ostatniego roku ze swojego życia.
Czyta się dobrze, szybko, powiedziałabym - "bezboleśnie". Moja rada - pisz dłuższe teksty. Masz pomysły i polot. Krótkie teksty (według mnie) powinny być zwarte. Mniej "wyliczanych" informacji z życia bohaterki, a więcej sedna, więcej pisania w pisaniu. Czasem warto uszczuplić tekst "informacyjnie", zrobić jakąś odskocznię, eksperymentować.
Chciałabym jednak byś potraktowała tę krytykę pozytywnie. Trzymam za Ciebie kciuki i liczę, że skusisz się na dłuższe formy. Chętnie poczekam
Lacune, miło mi, że wyraziłaś swoje zdanie i absolutnie nie mam zastrzeżeń - każdy ma prawo do swojego odbioru. Wydaje mi się jednak, że oczekujesz od tego tekstu czego innego niż ja - to rzeczywiście miał być wycinek z życia (ok, to jest +/- wycinek z życia) i ani 'błyskotliwa puenta' ani inne fajerwerki nie były przewidziane.
Ale owszem planuje teraz dłuższy tekst i zupełnie w innym klimacie - może bardziej przypadnie do gustu
Pozdrówki
Ale owszem planuje teraz dłuższy tekst i zupełnie w innym klimacie - może bardziej przypadnie do gustu
Pozdrówki
Szalona Julka
Czytałem wiele Twoich tekstów I powoli zaczyna mnie brać cholera, bo nie dość, że wszystkie są niestety dobre, to w żaden upierdliwy sposób nie mogę się do nich przychrzanić, a ciągłe chwalenie nudne wszak jest.
Pozdrawiam i przepraszam
Czytałem wiele Twoich tekstów I powoli zaczyna mnie brać cholera, bo nie dość, że wszystkie są niestety dobre, to w żaden upierdliwy sposób nie mogę się do nich przychrzanić, a ciągłe chwalenie nudne wszak jest.
Pozdrawiam i przepraszam
SzalonaJulka
Prawdziwa zagadka. Myślałam, że na końcu się coś wyjaśni
Mimo niedosytu, przeczytałam z przyjemnością
Pozdrawiam ciepło,
Jaga
Prawdziwa zagadka. Myślałam, że na końcu się coś wyjaśni
Mimo niedosytu, przeczytałam z przyjemnością
Pozdrawiam ciepło,
Jaga
Owsianko, ojoj, umknął mi Twój komentarz. Kajam się. No i dziękuję za dobre słowo. Szkoda, że w międzyczasie wena mi odleciała w niewiadome rejony...
Jaga, bardzo dziękuję, za odgrzebanie tego tekstu. Minęło kilka lat, a ja nie mam tu nic do dodania, ani ujęcia.
Pozdrawiam serdecznie
SzJ
Jaga, bardzo dziękuję, za odgrzebanie tego tekstu. Minęło kilka lat, a ja nie mam tu nic do dodania, ani ujęcia.
Pozdrawiam serdecznie
SzJ
Sam nie wiem, czemu tu zajrzałem. I nie żałuję.
Mawiają, że kobieta jest zagadką, że jej nikt nie zrozumie. A tu proszę... Tyle że ja... właśnie... rozumiem tego gościa. W moim mniemaniu przepraszać można (i czasem trzeba) też siebie...
Bardzo mi się podobało. Bardzo, bardzo!
Pozdrawiam.
Mawiają, że kobieta jest zagadką, że jej nikt nie zrozumie. A tu proszę... Tyle że ja... właśnie... rozumiem tego gościa. W moim mniemaniu przepraszać można (i czasem trzeba) też siebie...
Bardzo mi się podobało. Bardzo, bardzo!
Pozdrawiam.
Dziękuję, dziwne zaglądać pod tekst po tylu latach... Ja chyba też teraz rozumiem Adama, ale nie wiem, czy mi z tym lepiej
Serdeczności
SzJ
Serdeczności
SzJ
A widzisz, jaka jestem świnia! Po tylu latach pojawiam się pod tekstem, który przed laty przeoczyłam! Pewnie dlatego, że siedzę zamknięta w poezji, do prozy wskakuję niezwykle rzadko, a w 2010 - prawie wcale. Jednak od dawna mam Cię w ulubionych. Jeden wniosek - świnia, nie koleżanka!
Ale do meritum: Bardzo dobra proza. Lekkie, wdzięczne pióro. Obserwacje relacji damsko - męskich - bezcenna! I pisz, pisz. Bo to wiele warte. Upomniałabym się o jeden przecinek:
Serdeczności, Szalonko, buziaki,
z.
Ale do meritum: Bardzo dobra proza. Lekkie, wdzięczne pióro. Obserwacje relacji damsko - męskich - bezcenna! I pisz, pisz. Bo to wiele warte. Upomniałabym się o jeden przecinek:
Cytat:
Już nie wiedziała(,) kim on jest,
Serdeczności, Szalonko, buziaki,
z.
Zolu kochana, a co ja mam powiedzieć i jak się kajać, że rzadko zaglądam i nie zostawiam śladu? Jakoś mi ostatnio nie po drodze na pp, a szkoda :/
Pozostaje pięknie podziękować, że poczytałaś i to jeszcze takie archiwalia, że aż trudno mi uwierzyć, że to moje opo...
Serdeczności
SzJ
Pozostaje pięknie podziękować, że poczytałaś i to jeszcze takie archiwalia, że aż trudno mi uwierzyć, że to moje opo...
Serdeczności
SzJ
Ostatnio dodane recenzje
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Wyrzuty sumienia Kanady - recenzja książki "27 śmierci Toby'ego Obeda" J. Gierak-Onoszko
- Quichotte - Salman Rushdie
- Zapiski z wycieczki rowerowo-kolejowej, cz.1
- Kraina ognia 2
- Patogen
- Banały
- Rysunek na piasku
- Kraina ognia
- Nela i róże przeszłości - Rozdział szesnasty - Prawdziwa przyjaciółka.
- Egzaminator 04
- Relacja z filmu akcji
- Wieczór autorski
- Fiksum dyrdum
- Samotna dusza cz. 2
- Samotna dusza
- Mini Michaś and Big Ewka
- WSPÓŁCZESNA SZEPTUCHA
- „Pewnego razu… w Hollywood”, czyli kino wygrywa ze śmiercią
- „Różowe flamingi”, czyli coś naprawdę okropnego
- „Dazed and Confused”, czyli oszołomienie i zmieszanie
- Wojna pacyfistów o miedzę
- Nela i róże przeszłości - Rozdział piętnasty - Obojętna dziewczynka.
- Lot śniących
- Karate Kid (Polska wersja)
- Łowca
- Nela i róże przeszłości - Rozdział czternasty - Zwykła sympatia.
- Pamiętnik sklerotyka
Proza: Dolna Półka
- Między złem, a niepewnością
- Walentynki
- Na nieznanym globie - pozostałe rozdziały
- Na nieznanym globie - ciąg dalszy rozzdziały VII i VIII.
- Na nieznanym globie - ciąg dalszy r.IV i VI
- Na nieznanym globie - ciąg dalszy III i IV
- Osiem śmierci
- Zasadzki
- Prolog
- Mecz
- Egzaminator II część
- Turniej łuczniczy
- Pierworodni
- Intryga
- Huśtawka
- Prośba
- X Igranie z odczuwalną obecnością Matki Boskiej
- Mamo, która odeszłaś
- Sen zawsze ma znaczenie
- Motto
- Non profit
- Wyrojenie
- Deoporoza
- Są tylko zapalone znicze
- Samoczynny zapłon atmosfery
- lato w Roncofreddo
- Opera drewniana
- Na kacu
- zdradzone niebo
- kochać po omacku
- O księżycu wciąż warto
- Bookcrossing
- psychodelic style
- zbyt wysoki mur
- Dzieci i ryby & Idzie na deszcz
- Higumit
- Mgła
- Późnoporonny
- Pręgierstwo
- Gościółek
- Masturbacja i skaleczone sumienie
- ŁÓDŹ: NOCNA ZMIANA NIE MOŻE POWRÓCIĆ
- Zmiecisko
- Rozrachunek
- takie tam cuda
Poezja: Dolna Półka
- Litania Heretyka
- zmoczony
- za pazuchą nocy
- to jest już koniec
- Nasze randki
- Szlachectwo w Dzisiejszym Świecie
- Papieros
- wietrze wiej
- Wszystkim koniec
- Pareidolia
- Tutejszy
- ułamek sekundy
- Z optymizmem na ból zęba
- Popełniłem wiersz.
- Chciałbym się podzielić wierszem, rymowanką:
- odpowiedzi retoryczne
- Rozgrzewający
- Tęsknota porusza
- Obraz
- Impresja.
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- Marek Adam Grabowski
- 21/09/2023 11:32
- MG - Jak moje inicjały - M-arek G-rabowski; ciekawy zbieg… »
- adaszewski
- 09/09/2023 18:53
- Dzieje się. Dzieje się, aż boli, Aż wiersz wydaje się… »
- adaszewski
- 09/09/2023 18:51
- Trochę w tym pretensji. Która chce być ponad. »
ShoutBox
- genek
- 14/09/2023 22:07
- mike17
- 14/09/2023 17:41
- Ja mam w sumie różne puchary, i te piwne, i te za książki, łącznie 10 wydanych książek w ciągu 10 lat
- genek
- 14/09/2023 00:23
- Jeden ma puchar za książkę, inny taki z piwem.
- TakaJedna
- 06/09/2023 21:10
- .
- genek
- 06/09/2023 19:33
- Albo ku lepszym, niekoniecznie przejściom.
- mike17
- 06/09/2023 18:06
- Lub może należałoby skierować się ku przejściom podziemnym, skoro te naziemne są wątpliwej jakości
- TakaJedna
- 06/09/2023 15:28
- .
- genek
- 06/09/2023 10:38
- Dobrze, zwrócę uwagę, czy to przejścia dla pieszych, czy piesi z przejściami
- TakaJedna
- 05/09/2023 11:12
- .
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2023
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt