~ 2x bardzo i bardziej.


Ciekawa opowieść. Osoba Matyldy od samego początku mnie niezmiernie wkurzała, a to dlatego, że jest z niej straszna egoistka, co wyszło z resztą przy końcu. Tak to jest jak człowiek zaprzecza samemu sobie. Jerzy nie wierzył, dopóki nie przekonał się na własne oczy. A może specjalnie odrzucamy prawdopodobieństwo? Bojąc się zranienia i czegoś co mogłoby nasz świat wywrócić i nadszarpnąć? Ja myślę że nie warto.

Carpe Diem

Pozdrawiam.

Witaj, darxx.
Piszę krótko tymczasem, gdyż tu, gdzie jestem, bardzo kiepsko z netem.
Historia przygnębiająca, a przy tym - taka do odczuwania... Paradoks, którego pełne jest życie, smutny i bolesny. A bohaterka, cóż, rzeczywiście egoistka. I do tego okrutna.
Do mnie Twoje opowiadanie przemówiło.
Pozdrawiam

P.S. Jeszcze zajrzę z ewentualnymi uwagami, jak mi się Internet uspokoi. Na razie bez oceny. Muszę przetrawić...

ja bym trochę popracowała nad słowami. zwrócę Ci uwagę na to, na co zwracają uwagę i mnie - uważaj na to, żeby tekst nie był egzaltowany. ja bym unikała wyrażen typu "głęboko zrozpaczony". I w ogole, unikala wytartych związkow frazeologicznych jak np. "szlachetne rysy twarzy". Koniec fajny, chociaż z tymi oświadczynami to bym sobie dala spokoj wystarczy, ze kosz.

zresztą
Więcej uwag nie mam, oczywiście.
Druzgocący finał, ale jakże realny.
Wniosek z tego: w sieci "zakochujemy się" nie w osobie, a w naszym wyobrażeniu o niej. Jeżeli pokrywa się z życiem realnym - mamy happy end.
Pozdrawiam. : )

Witaj darxx!
Bardzo życiowe to opowiadanie! Ot, kobiety: zawracają mężczyznom w głowach, a później wycofują się rakiem! Ale i w drugą stronę to też, niestety, tak samo działa!
Zadnych zastrzeżen do tekstu nie mając
Pozdrawiam serdecznie

Wiesz Darksiu pierwsze to chyba normalne przyszło podczas czytania wzruszenie i łzy, a dalej to to, że pięknie i płynnie poprowadziłeś czytelnika, przez pryzmat wzruszeń i uczuć, które przecież towarzyszą nam na co dzień, no cóż puenta tragiczna, no chyba w życiu też tak bywa, Nie oceniam, bohaterów, bo wydaje mi się, że na końcu wyszedł taki właśnie tragizm wieloznaczny, choć z morałem ,,nie mów nigdy nigdy''Czasami ,aby zrozumieć i się wzbogacić nie wystarczy posiąść teorię , należy przeżyć i odczućSerdecznosci z mojej kieszonki

Witaj, przepraszam za zwłokę, ale i tak uwagi są do Ciebie i nie wiem czy ktoś inny skorzysta. Do rzeczy. Jeszcze tylko uprzedzam, że bazowałem na wersji sprzed kilku dni i nie uwzględniłem dokonanych w międzyczasie poprawek. Mimo to, sądzę że się przydadzą, bo rozwodzę się nad stylem.


"Przestał wierzyć, że kiedykolwiek pozna odpowiednią dla niego osobę."
Proponuję zmienić zaimek z "niego" na "siebie", a najlepiej zrezygnuj z tej formy zwrotnej. Będzie dynamiczniej i bez tego sztywnego formalizmu. Tak, zwracam na to uwagę, ponieważ w całym tekście pobrzmiewa dystans. Jeżeli miał to być reportaż, to już milczę, chociaż i tutaj ostatnio rządzą ci zaangażowani.
Żeby nie być gołosłownym: "nie szukał kontaktów z kobietami" – niby nie tragedia, ale nie wciąga. Z setek możliwości wybrałeś tę najnudniejszą. Wiem, że to kwestia stylu, ale to jest chyba najważniejsze w całym pisaniu (i najtrudniejsze do zmiany).

"Przestał wierzyć, że kiedykolwiek pozna odpowiednią dla niego osobę. Zaczął już przyzwyczajać się do swojej samotności."
W dalszym ciągu styl. Wielu autorów ma z tym problem. Kiedy tylko piszą w czasie przeszłym, to pojawiają się masowo takie zbitki jak: "przestał, zaczął" Spróbujmy to poprawiać (przepraszam za bezczelność, traktuj to przykładowo).

Przestał wierzyć, że kiedykolwiek pozna odpowiednią osobę. Powoli przywykał do samotności.
(Przy okazji poszły precz zaimki)

"większość ich wspólnych znajomych była ze strony Beaty" – logika, skoro wspólni znajomi, to nie mogli być ze strony. Do poprawki.

"Powrót do pustego domu zawsze miał w sobie coś nostalgicznego. Jakby wracał do krypty, a nie własnego mieszkania."
Darku, czy nie chodziło Ci o przygnębienie, smutek? Nostalgia to tęsknota, na przykład kogoś w Monachium za polskim sznyclem. Trudno o takie uczucia w stosunku do krypty.

"otwierał komputer i udzielał na forum dla ludzi samotnych."
"Otwierał komputer" – forma archaiczna, dobra za Wiecha, kiedy snuł felietony o "radiu z lufcikiem". Tak pamiętam zalecenia jajogłowych i otwieranie radia, lepiej jednak je włączyć, tak samo, jak komputer (pod groźbą utraty gwarancji obliguję Cie do zmian)
Przy okazji wstaw zaimek, bo tu wyraźnie brak doprecyzowania czego udzielał.

"Miał już spore doświadczenie i mógł pomagać osobom, które, często załamane, dopiero wchodziły w świat dotąd im nieznany. Nigdy nie zbliżał się do ludzi napotkanych za pomocą Sieci."

Proponuję (znów styl) coś takiego:
Posiadał już spore doświadczenie, co pozwalało mu na bezproblemową pomoc, wszystkim tym, którzy jak on, nagle mieli przy stole o jedno nakrycie za dużo. Miał jednak pewną twardą zasadę: nigdy nie spotykał się z ludźmi poznanymi w sieci.

Nie wiem, jak to ująć słowami, ale spróbuję – więcej ciepła, to nie jest sprawozdanie z działalności firmy. Z tego, co już zauważyłem, bufonada, ani żadne pompierstwo Ci nie grożą, więc do pracy, znaczy pisania.

Kończę z tym znęcaniem, bo powstaje komentarz kobyła. Co sądzę o całości? Letnio, to jeden z tych tekstów, które zapominamy już podczas lektury. Nie ma tu żadnych głębokich rozważań, o czym sam informujesz i nie ma również fajerwerków sensacji, czy stylu. W rezultacie – woda po kaczce. Weź poprawkę, że my tu na portalu już się znamy, a więc działa pewna empatia, a teraz wyobraź sobie odbiór tego tekstu w zupełnie nowym środowisku. Musi być coś, co zatrzyma czytelnika, coś więcej niż zbiór logicznie poukładanych literek. Wiele razy, przeglądając portalowe teksty, śmieję się i przeklinam, gdy widzę zmarnowane, dobre pomysły. Przy Twoich, mam twarz niczym wódz Apaczów. Myślę, że sam sobie odpowiesz czy to dobrze.

To już naprawdę ostatnia podpowiedź:
"Jerzy coraz bardziej zatapiał się w świat marzeń. Zaczął fantazjować jak zaprasza Matyldę do swojego życia i odtąd stanowią dobraną,"

Jerzy coraz częściej tonął w marzeniach, fantazjując, jak zaprasza Matyldę do siebie i "żyją długo i szczęśliwie". (Na dobrą sprawę, "tonął w marzeniach" można wyciąć - bo to już ociera się o pleonazm).



Z nadzieją, że autor nie wbija właśnie szpilek w moją kukłę, sisey

ja bym szyk zmieniła: Nie szukał kontaktów z kobietami po tym, jak...



dla siebie

swojej - zbędne


ja bym to zrobiła tak: Zamiast tępo spoglądać na nudny program telewizyjny, otwierał komputer i udzielał się na forum dla ludzi samotnych.



2 razy się


2 razy się

Z


to co pogrubiłam znaczy właściwie to samo

To się nazywa zostać pobitym własną bronią Jak dla mnie za szybko się skończyło. Lubię takie opowiadania, chociaż dużej filozofii i głębokich przemyśleń trudno w nich szukać. Lubię czasem przeczytać o normalnych ludziach z normalnymi problemami i żyjących w normalnym świecie. Chyba właśnie dlatego tekst przypadł mi do gustu, chociaż trochę bym popracowała nad doborem słów, bo zdaje się, że był pisany na szybkiego.

Pozdrawiam cieplutko.

Przeczytałam z zainteresowaniem.

Mam tylko jedną uwagę, a mianowicie .

Może się czepiam, ale w moim odczuciu słowo radykalny bardziej pasuje do poglądów a nie do mężczyzny.

Zdecydowanie lepiej brzmiałoby zasadniczy. Ot taki niuas....

Pozdrawiam serdecznie.

to się cieszę, że moje odczucia były dobre

Dziekuję, Mieszko, za poczytanie i komentarz. To prawda, że takich internetowych znajomości jest w sieci tysiące i, niestety, rzadko kończą się pomyślnie. Pozdrawiam.

Dziękuję, Wasinko.
Jak zwykle Twoje uwagi są bardzo trafne. Co do Matyldy zaś, nie było moim celem ukazywanie jej, lecz przemian, które nastąpiły w Jerzym i przewrotność, że tak powiem, losu. Jednakże Matylda wzbudziła uczucia (takie czy inne) w odbiorcach. Gdybym zamierzał ukazać, czy raczej scharakteryzować Matyldę, rozbudowałbym bardziej wątek ukazujący ich relacje. Kto wie, może to zrobię? Nieświadomie poddałaś mi pewną myśl, za to też dziękuję.
Pozdrawiam bardzo serdecznie.

Napisane bardzo sprawnie i po poprawkach juz dalszych uwag nie wnoszę. Co do samej treści, to jednak lepiej by było, żeby tekst rozbudować. Wtedy efekt zakończenia będzie mocniejszy, tak jakby odwracał wszystko o 180 stopni. Tutaj próbowałes to własnie zrobić, ale nie do końca sie udało, ponieważ nie zdążyłeś zagłebić sie w relacje tej pary i przemiany w Jerzym. Droga za bardzo na skroty na razie.

Pozdrawiam.

Nie chciałabym być na miejscy Jerzego, który po raz drugi został "wystawiony". Tak jednak bywa w życiu. Jedyne, z czego można wyciągać radość w takiej sytuacji, to fakt, że zdołało się komuś pomóc. A Internet, no cóż, nie zawsze jest taki zły... Pozdrawiam.

Monika i Marika.
Dziękuję za czytanie i komentarz.

MamoM.
Ależ mi zrobiłaś niespodziankę! Dzięki serdeczne!
Pozdrowionka.

Cieszę się, że opowiadanie nie skończyło się happy endem. Dla mnie to stanowi o jego wartości.

Darksio, trochę się wzruszyłam, bo przecież samotność wśród ludzi to tak często spotykana przypadłość.

Myślę, że w tym tekście niejeden czytelnik odnajdzie coś dla siebie.
Pozdrawiam,
A.

Jak to co? Redakcja na stronie glownej poleca twoj tekst

Pozdrawiam,
A.

Dziękuję, Nieodkryta.
Adelo, nie wiedziałem, dzięki za info. Ale jaja!

Ależ to zaszczyt dla mnie, Sokole, że pojawiłaś się pod moim tekstem! Dziękuję za komentarz.
Tak, to prawda, że są osoby, którym się udaje. Poznają się przy pomocy Internetu i dalej, już w realnym życiu, są razem. Niniejszym opowiadankiem nie chciałem tego negować, broń Boże. Tu ukazałem, że nie zawsze się udaje. Czasami poglądy, lub inne przeszkody stają nam na drodze, a potem jest za późno.
Jestem Ci bardzo wdzięczny. Pozdrawiam.

Diękuję Ci, Celinko, Twoje przemyślenia w wiekszości pokrywają się z moimi. Bardzo się cieszę, że się nie zawiodłaś i znalazłaś w tekście coś ciekawego. Pozdrawiam.

Może i banał. Dlaczego nie? Ale widzę, że masz tendencje do komentarzy odwetowych. To jest dopiero banał.

Tekst - kostka brukowa, po której dopiero chodzą "normalni" ludzie i jak wiadomo głowy mają ponad półtora metra wyżej. Autor prezentuje nam romans liliputów mentalnych, nieudaczników życiowych, naiwnych do bólu. Co prawda nie ma tam ani kruszyny psychologizmu, jednak klimat opowiadania daje poznać po sobie z kim mamy do czynienia. Oczywiście nie komentowałbym, gdyby nie promowanie tego na stronie głównej. Czuję się więc w obowiązku wyrazić swoje zniesmaczenie. Czy to jest namawianie ludzi do bycia nikim, do budyniowej wrażliwości i do gonienia serialów telewizyjnych?
Do autora nic nie mam, każdemu wolno pisać co mu w głowie się wyświetla i łechce. Ale administracjo kochana, na Boga rogatego, co to za poziom u Was?! Przedszkole literackie, średniaki, głuptasy.

Do Ekszyna.
Wybitne są Twoje przmyślenia, jak niewątpliwie wybitny jest ich autor. Gdzież mnie maluczkiemu równać się z artystą? Tylko jedno rodzi się pytanie: dlaczegóż, ach Welki Artysto Pisarzu, nigdzie drukiem Twego geniuszu przeczytać nie mogę? Wszak piszesz na poziomie ponad metr pięćdziesiąt!

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego tekstu. Po pierwsze daje on nadzieję, że jednak przez Internet można się zakochać. Przecież dzięki niemu bohaterowie zakochali się.... tyle, że nie w sobie nawzajem. Po drugie nie znając się, przez internet, nieświadomie nawet, ludzie mogą się też skrzywić. Podsumowując, życie jest jednak brutalne, każde i to realne i to Internetowe. Niestety

Hm, chciałabym się podzielić refleksją, która mi się nasunęła, ze względu na fakt, że kiedyś czytałam już coś podobnego. Otóż chodzi mi o "Samotność w sieci", podobne uczucia, podobne 'kupowanie byle gdzie i byle jak', podobne 'uzależnianie całego życia od komputera'. Może ze względu na fakt, że to czytałam, jakoś nie mogę się przekonać do tak krótkiego, zdaje mi się, spłyconego tekstu, bo mimo wszystko bardzo niewiele jest tutaj opisów uczuć, są bardzo krótkie. Poza tym poważne rozmowy głównych bohaterów, które trwały tak długo i bardzo często się zdarzały "potraktowałaś" paroma zdaniami i ja, jako czytelnik, nie odczuwam upływu czasu, a wprost przeciwnie, wydaje mi się, że nagle przeskakujesz do czegoś innego.
Co do tekstu jako takiego, to powyżej masz już różne rady, nie będę się powtarzać. Piszę zatem o swoich odczuciach, ponieważ pomysł jest bardzo ciekawy i ogólna idea mi się podoba, uważam jednak, że trochę za krótki to fragment na tak wielkie nacechowanie emocjami.
Pozdrawiam i życzę weny, oraz przepraszam za surową ocenę, ale to dla Twojego dobra tylko i wyłącznie

Hm, momentami raził mnie język, bo żonglowałaś na przemian kolokwializmami i wyszukanymi porównaniami. Ładnie poprowadzone, od punktu kulminacyjnego (wyznanie miłości) akcja przyśpieszyła i zatrzymała się z trzaskiem. Dość ciekawe, bo czytelnik spodziewał się czegoś więcej, a tak wzbudziłaś we mnie zaskoczenie.
Błędy już Ci wypomniano, dlatego piszę tylko o moich osobistych odczuciach