na barykady! woła lud spragniony
walk, bo dawno już walki nie było.
nie rzucim ziemi i dzwony, hej dzwony,
żeby się działo, żeby nie nudziło.

jedni w beretach, choć to środek lata,
drudzy w opaskach powstańczych na ramię.
w obronie krzyża opluwa się brata
w imię tej partii, co nigdy nie kłamie.

poznałam panią, co krzyczy ratunku!
(do Wisły rankiem je wrzuciła z mostu)
koty topiła w niewielkim pakunku,
żeby nie szczały w piwnicy po prostu.

pana poznałam co Jezus Maryja
(wczoraj dał klapsa mało karnej żonie).
krzyczał przed chwilą, aby tylko chryja.
a Jezus patrzy w cierniowej koronie.

wstydzę się, Panie, bo z natury marnie
znoszę porażki i upokorzenia.
krzyżem się Twoim zabawia wulgarnie
naród i wieki wieków się nie zmienia.

i krzyż się wstydzi, że się nim wyciera
gębę w obronie mętnych bardzo treści.
cierpienie znowu krwawi i uwiera
tę naszą wiarę od siedmiu boleści.

3.08.2010.