Rąbnął mnie Twój wiersz, Zigi, i to solidnie.

Czytam i wracam, czytam i wracam. I tak w kółko.
Od tytułu po koniec.
I wszystkie myśli bolą. Ale nie domagaj się wyjaśnień i interpretacji.
Niech wystarczy Ci, że piękno czasem boli, a smutek miewa piękną twarz.

Zabieram wiersz ze sobą...

Prawdę mówiąc, gdybym to ja miała decydować, to ten wiersz wygrałby letni konkurs. To jest kawał mocnego, świadomego pisania z potężnym ładunkiem. Treść, przekaz, forma, konteksty. Zygi, to jest wiersz przez wielkie 'W'. I tylko pointa niepotrzebnym dopowiedzeniem, zakończyłabym na tych ośmiu minutach, kto zna twórczość Jima, ten sobie dopowie, a cytat doskonale wskazuje, gdzie trzeba poszukać.
W każdym razie, to jeden z tych, co boli, ale pozostanie w ulubionych, czy to już masochizm? Nie wiem, ale tego oczekuję od wierszy, by mnie potargały od wewnątrz. Pozdrawiam.

Prawdę mówiąc, gdybym to ja miała decydować, to podobnie...

Zigi - chcesz pół książki? Czy całą?

I tak Ci nigdy nie dorównam, ale będę się starała pisać nadal.
Buźka

małpicouwagi, cenne i trafne, co do ese me sów, kusiło mnie zapisać ese_me_sy, w głęęębokim zamyśle miało trochę przypominać /naśladować wołanie o pomoc s o s, ale to tylko tak w mojej głowie się roi, wystarczy druga strofę tylko inaczej zapisać i już popłynie, ale poszczególne wersy same z siebie niosą przekaz i to bym utracił
dziękuję za opinie i
pozdrawiam miłe