Godzina 7:55. Siedzę w pociągu pospiesznym do Poznania. Uwielbiam te poranne pociągi, zazwyczaj kupuję na dworcu kawę oraz gazetę i przez dwie godziny najlepszej aktywności mojego mózgu wczytuję się w „poważne” artykuły, aby potem móc o sobie powiedzieć, że jestem osobą światłą i oczytaną. Najchętniej wybieram przedział, gdzie siedzi osoba o podobnych poglądach jak moje. Koniecznie sama, dwie osoby mogłyby, o zgrozo, rozmawiać całą drogę, a samotne siedzenie w przedziale nie jest zbyt mądrym posunięciem. Niestety życie nie zawsze okazuje się łaskawe (czy ja naprawdę proszę o tak wiele?). Podstępnie zsyła mi pasażerów, którzy uwielbiają zagadywać obcych lub takich, którzy fizyczny brak kompana do rozmowy rekompensują sobie dwugodzinną pogawędką prowadzoną przez telefon.
Tego dnia wierzyłam, że trafiłam w dziesiątkę. W przedziale siedziała starsza pani, z torebki wystawało jej „Życie na gorąco”. Pomyślałam, że tym razem podróż minie mi bezproblemowo. Rozłożyłam swój „niezbędnik pociągowy”, czyli iPod (dobry do użytkowania z lekturą jak i bez), portfel (aby nie szukać nerwowo biletu, gdy przyjdzie konduktor), kawa (każdy poranek bez niej jest porankiem straconym), ochronna pomadka do ust (zawsze kiedy człowiek sobie uświadamia, że jej nie ma, pierzchną mu usta) oraz oczywiście lektura (zazwyczaj ambitna gazetka taka jak „Gazeta Wyborcza” lub „Newsweek”).
Pociąg ruszył. Spojrzałam na moją towarzyszkę podróży. Naprzeciwko mnie siedziała kobieta, na moje oko, sześćdziesięciokilkuletnia. Włosy, oprócz farbowania na rudo, musiały znieść także zabieg trwałej ondulacji, co w połączeniu z tym, że sięgały do połowy szyi, dawało efekt na „rudego Einsteina”. Dopełnieniem całości były brwi. Cienkie, namalowane kredką o kolorze czerni doskonałej. Miało się wrażenie, że sięgają ich posiadaczce do połowy czoła. Zgroza.
Chciałam zaznaczyć, że mam się za osobę niezwykle tolerancyjną. Wychowaną na serialu „Will i Grace”, bulwersującą się na „Kolorze purpury” z wpojonym postanowieniem, że nigdy nie będę służącą mojego przyszłego męża. Podsumowując, ocenianie po pozorach oraz uleganie stereotypowemu myśleniu nie jest w moim stylu. Panią siedzącą naprzeciwko mnie uznałam za jędzę na podstawie naukowych hipotez mówiących, iż już po ułamku sekundy ustosunkowujemy się do nowopoznanej osoby. Taki mechanizm przystosowawczy, ukształtowany w toku ewolucji.
Nie planowałam poświęcać mojej towarzyszce więcej uwagi, planowałam ją skupić na relaksującym czytaniu (my, elita tego kraju, tak spędzamy nasz wolny czas). Okrutny los postanowił jednak ze mnie zakpić. Zaledwie po paru minutach po ruszeniu pociągu starsza pani wyciągnęła komórkę, jak za chwilę się zorientowałam, w celu napisania sms’a. Czy już ktoś się domyśla okrucieństwa związanego z tym wydarzeniem? Zgadza się. Starsi ludzi z racji tego, że są już praktycznie głusi, a do tego zupełnie nieobeznani z nowinkami technicznymi nie zdają sobie sprawy, że tak prosta czynność jak wyłączenie dźwięku klawiszy jest rzeczą konieczną, a jej zaniechanie jest znęcaniem się na bliźnich. I tak się zaczęła moja gehenna, czyli jak mówi słownik długotrwałe cierpienie psychiczne, a także fizyczne. Słowo „długotrwałe” jest tutaj kluczowe. W swej naiwności (zdarza się nawet najlepszym) myślałam, że będę musiała znosić dźwięk klawiszy świdrujący moją czaszkę tylko przez chwilę, na tyle krótka, że nie uda mu się przebić jej i poczynić trwałych spustoszeń w korze czołowej. Niestety. To musiał być najdłuższy sms świata. Ktoś go powinien zgłosić do Księgi Rekordów Guinnessa, przynajmniej wtedy moje cierpienie nie byłoby daremne.
Oczami wyobraźni zobaczyłam moją rozmowę ze wstrętną babą siedzącą przede mną. Tonem grzecznym, aczkolwiek stanowczym informuję ją, że zachowuje się w sposób skandaliczny, nie ma poszanowania dla innych pasażerów zakłócając im spokój. Na to ona odpowiada mi, że jestem bezczelna i nikt jej nie zabroni robić co chce ze swoją komórką, po czym ustawia dźwięk w telefonie na głośniejszy (demaskują tym, że jej poprzednie zachowanie nie było spowodowane niewiedzą a paskudą złośliwością). Ta wizja podwyższa mój poziom irytacji i daje początek kolejnej, tym razem stylem przypominające te, które miewała Ally McBeal. Z kieszeni wyciągam olbrzymi różowy młotek, który tylko z pozoru wygląda jak dmuchana zabawka. Wyrywam komórkę z ręki wstrętnej baby, rzucam ją na podłogę (komórkę, nie babę) i za pomocą mojego młotka rozwalam urządzenie w drobny mak. Na zakończenie posyłam kobiecie kpiący uśmiech i wychodzę.
I właśnie w tym momencie bohaterka moich wizji odzywa się do mnie. Zapewne wyczuła moją złość i chce przystąpić do ataku. Cała się napinam czekając na rozwój wydarzeń.
-Przepraszam, że przeszkadzam.- Dość kulturalnie zaczyna baba.- Ale jestem osobą ogromnie czułą na piękno i nie mogę się na panią napatrzeć. Ma pani naprawdę niezwykłą urodę.
Genialnie! Jakby mało było moich cierpień, to jeszcze wychodzi na to, że jestem okropną osobą. Czy ja nie mogę choć raz poczytać w spokoju? Jeden jedyny. Czy ktoś słyszy moje wołanie o cud? Ósmy, czy któryś tam z kolei.