Wśród gór nad morzem mgłą spowitych
dom stoi, wzrosły niczym dąb.
Pionowe drewno niezdobytych
okien ponury chroni głąb.
Więc krokiem skaczmy z chmur
nad ów kamienny mur!
Przybyłym z pierwszym kura pianiem
nie godzi jąć się mdłym czekaniem.

Jest w poszarzałych cegłach wyłom,
więc raźno chłonąć ranny ziąb
i przeć do przodu z każdą chwilą,
gdzie drzwi dębowe brązem grzmią.
Kołatką prosząc – stuk!
Wędrownym kijem – puk!
Wśród mgieł porannych, szarym świtem,
podwoje ciszą są spowite.

Nikt głębiej z nas tu nie oddycha,
choć drogi szmat za nami jest,
coraz usilniej za to słychać
dzięcioła stukot gdzieś zza drzew.
Nudno nam czekać – ech!
Nudzimy się we trzech.
Mijają chwile i godziny
i markotnieją nasze miny.

Jest wreszcie! Zza pagórka widać,
co wiele ich otacza dom:
przy boku ziół pęk, z sakwy ryba
przedśmiertnie jawi cielska krom.
I podkręcony wąs,
a na policzkach pąs:
co w sile wieku niegdyś sprawny,
podąża zielarz, w łup obławny.

Ramiona mięśni zbytek prężą,
a palce stóp traw smaki ssą.
Włosy, podobnie gładkie wężom,
upięte, brązem dnienia lśnią.
Zbliżyszwszy k'nam swój krok,
prosi w drzwi zimny mrok.
Wnet zań, powstawszy rześcy z ganku,
zmierzamy, o chmurnym poranku.

c.d.n.