niby sielsko anielsko a coś wisi w powietrzu coś takiego tajemniczego niedopowiedzianego powiedzianego prostymi słowami porządek kosmosu w czterech ścianach...tu zatrzymałem się na dłużej pozdrawiam

Figureczko mgnieniem oka, pożeram jednym spojrzeniem ten utwórwiesz, że ja jestem Twoją fanką już od dawna, Twoje utwory cechuje specyficzna delikatność, unikasz ostrości słów, a to co mocniej powinno wybrzmiewać potrafisz właściwe zaakcentować, ten też wybrzmiewa po mistrzowsku - zresztą co ja Ci tu będę kazania prawic, najlepiej się zaczytać i zasłuchać, Ty już wskazówek nie potrzebujesz, masz wyrobione pióro jedynie co mogę Ci ofiarować to moje czucia, pod utworem, a te są zawsze szczere i z serca płyną.Serdecznosci z mojej kieszonki

niby wszystko normalnie i w porządku- toczy się życie- jednak wyczuwa się w wierszu jakiś niepokój- fatum wiszące- może to 2012 a może jakieś inne komety nadlatujące- ale bóg zasypia- to może nic strasznego się nie zdarzy jednak i tych zapasów nie trzeba gromadzić- dobrze się czyta- pozdrawiam

Figurka - odpoczęłam i patrzę. Ryjówka zniknęła, wrażenie monotonii - zostało. Wierzę, że wystarczająco dużo. Nie wiem, do czego wystarczająco i, rzecz jasna, intencje autora to sprawa autora, więc zostaję z intencjami tekstu i zagwozdką. Kontekst się liczy. Okej. Mam przeżyć, że nad ludźmi wisi groza (mam? chyba tak. no chyba że cel inny). Jak przejąć się losami statystów z rolami zredukowanymi do minimum, tak że wyglądają na koniecznych, żeby groza-główny bohater miała coś do pożarcia? I, na wszelki wypadek: szukam w formach artystycznych, więc i tutaj, nie "potwornie uderzającego", tylko czegoś, co indywidualizuje postać, tak że pozwala nie pomylić jej z inną. Z ciekawości zestawiłam info ponownie.
Ojciec
1.

2.


Matka
1.

2.


Dziecko
1.

2.


Szpak
1. oswojony
2.


Nie wiem, pewnie czegoś nie widzę, i proszę o wybaczenie, dla mnie to uderzająco potwornie schematyczne.
Mogę np. założyć, że o to właśnie chodziło. Czyli, z grubsza: życie = nieróżniące się od siebie specjalnie stworzenia, klisze poddane czającym się, bliżej nieokreślonym mocom.
Sorry, że zawracam Ci głowę, a wierszowi litery. Po prostu trudno mi się nieraz zgodzić na pobieżność charakterystyk. Milczałabym przykładnie, gdyby było mi obojętne, co u Ciebie przeczytałam Pozdrawiam.

[Też nie mam czego wybaczać. Yhm. Nie myślałam o dyskusji; ani na nią miejsce, ani czas. Raczej o sprawdzeniu i doświetleniu mojego poprzedniego komentu.]