Leżała na przeraźliwie zimnej posadzce. Była nieruchoma, jakby zesztywniała z niewiadomego powodu. Nagle szybko otworzyła oczy i odbiło się w nich przerażenie. Nie wiedziała, gdzie jest i jak się tutaj znalazła. Bolał ją każdy mięsień, każda choćby najmniejsza kostka. Czuła się tak, jakby bolesny prąd przeszywał każdy milimetr jej ciała. Gwałtownie zerwała się z ziemi i nie zastanawiając się nad niczym, pobiegła wąskim korytarzem przed siebie. Tunel był ciemny i złowrogi. Jednak nie wiadomo skąd sączyła się nieśmiało jaśniutka strużka światła. Uciekaj - słyszała w swojej głowie. Obejrzała się za siebie. Po ścianie tunelu krok w krok podążał za nią czyjś cień. Strach zaczynał ją paraliżować. Na całym ciele czuła zimne dreszcze, które smagały ja od środka jak ostre bicze. Chciała krzyknąć choć głupie "Pomocy!", lecz gardło odmówiło posłuszeństwa. Nie mogła wydobyć z siebie ani jednego dźwięku. Czuła, jak w jej krtani siedzi ogromna ołowiana kula, która nie daje jej mówić i przeszkadza zaczerpnąć powietrza. Oddychała szybko i spazmatycznie.

Traciła dech w piersiach, ale wciąż biegła z całych sił do przodu. Postanowiła nie odwracać się za siebie. Była coraz bardziej zmęczona, a ból ciągle z coraz większą siłą dawał się we znaki. Zaczęła trząść się ze strachu i słabości. Powoli brakowało jej powietrza. Ciężki zapach stęchlizny smagał jej nozdrza i przyprawiał o zawroty głowy. Niespodziewanie, jak spod ziemi wyrósł przed nią drugi korytarz odbiegający nieco w lewo od tego, którym teraz biegła na wpół omdlała. Stanęła jak wryta i przycisnęła się mocno plecami do ściany tunelu. Mur był zimny, mokry i obślizgły, ale ona czuła tylko strach i okropny ból. Walczyła ze sobą przez ułamek sekundy i wreszcie odwróciła głowę. W tunelu panował lekki półmrok. Tego charakterystycznego cienia nigdzie nie było. Głęboko odetchnęła i rzucając się przed siebie skręciła w ciemny korytarz, który nagle stał się nadzieją na udaną ucieczkę. Słyszała tylko swój nierówny chrapliwy oddech i szalone bicie serca. Korytarz był pełen zaułków. Zdecydowała ukryć się w jednym z nich. Wybrała pierwszy lepszy. Brukowana droga była kręta i kończyła się pod wysokim murem. Ciężko oddychając, opadła na ziemię. Czuła każdą kroplę potu, która spływała jej z czoła, biegnąc po szyi i plecach. Doczołgała się do rogu, który był ocieniony i wydawał się jej bezpieczny. Oparła głowę o ścianę i zamknęła oczy. Próbowała na siłę się uspokoić. Dopiero teraz poczuła wyraźnie niemiłą woń wypełniającą tunel i jego przeszywającą ciało wilgoć.

Przed oczami jawiły jej się niewyraźne obrazy. Podciągnęła nogi pod siebie i schowała głowę w kolanach jednocześnie zakrywając się rękami. Bała się, co będzie dalej. Nie miała siły biec znowu. Pomyślała, że przeczeka wszystko tutaj. Położyła się na bruku i mocno przycisnęła się do ściany. Ręce wsunęła pod głowę i przymknęła ponownie oczy. Poczuła taką bezradność i nieopanowaną bezsilność, że spod zaciśniętych powiek wypłynęły gorące łzy. Już po chwili czuła w ustach ich słony smak. Sen przyszedł szybko, ale nie okazał się wybawieniem od rzeczywistości. Znów uciekała w nim przed kimś, a potem staczała się w ciemną otchłań mroku. Obudziła się zlana potem. Przetarła oczy i otworzyła je szeroko. Znów poczuła, jak przerażenie zżera ją od środka, obezwładnia, odbiera mowę, przyspiesza bicie serca i odbiera życiodajny tlen.

Siedział przed nią i uśmiechał się szyderczo.
- Myślałaś, że przede mną uciekniesz? - ledwo skończył zdanie, wybuchnął szalonym śmiechem, którego tak się bała. Sztywna ze strachu spróbowała się poruszyć. Minimalnie drgnęła i on zbliżył się do niej. Zaczął jeździć po jej policzku zimną jak lód lufą pistoletu. Sapiąc coraz ciężej wpatrywała się z przerażeniem to w niego, to w jego broń, nie panując nad nerwami. Trzęsła się jak osika, a on patrzył, jak się męczy. Karmił się jej cierpieniem. Wreszcie oderwał pistolet od jej twarzy. Chwilę się zawahał i przyłożył go do jej skroni. Widział jak lekko pulsuje w niej jej krew. Uśmiechnął się delikatnie i nacisnął spust. Poczuła tylko silny przeszywający czaszkę ból i odpłynęła w nicość. Zręcznie zamknął jej oczy jedną ręką, a druga popchnął lekko w górę podbródek, by domknąć zastygłe usta. Pochylił się i pocałował je. Były lodowato zimne. Otarł pliczek, który umazała krew wypływająca z jej ust. Wstał i odszedł miarowym krokiem, cicho pogwizdując.