Nie wiem, jak się tam znalazł i chyba nikt z domowników nie jest w stanie przypomnieć sobie momentu jego pojawienia. Powiem więcej: niektórzy z nas przez długie lata w ogóle nie zdawali sobie sprawy z jego istnienia. Pojawił się nie wiadomo kiedy, nie wiadomo skąd, samoistnie wtopił w otoczenie, chyba wieki temu, i tak już pozostał na służbie. Znalazł sobie miejsce za kuchennymi drzwiami, koło miotły i odkurzacza. I to właśnie w kuchni, tym najcieplejszym, najprzytulniejszym w całym domu pomieszczeniu, gdzie co wieczór spotykała się cała rodzina na wspólnej rozmowie, podsumowaniu dnia. Gdzie łzy, przeplatane śmiechem, wsiąkały w ściany, gdzie ciepło przyciągało nawet najbardziej buńczuczne osobowości licznej rodziny. Właśnie tam zagościł, niezmienny w obronnej postawie, niezachwianych postanowieniach, zawsze gotowy by strzec domowego bezpieczeństwa w swój zminiaturyzowany sposób - nasz Ołowiany Żołnierzyk.

Dziecięce zabawki najstarszego potomka dawno zginęły, żywcem zakopane w piaskownicy lub padły bohaterską śmiercią pod kołami tramwajów. Tak więc skąd się wziął, skoro półki w dziecięcym pokoju ustrojone były na różowo, w falbankach i przepychu niedoścignionej lalki?

Jednak Żołnierzyk wciąż leżał, nieznaną siłą przykuty do kamiennej posadzki, dzierżąc w dłoniach gotową do strzału broń. Farba na zielonym mundurze powoli blakła, miejscami łuszczyła się, lecz nie pozbawiało to bohatera jego męstwa i wytrwałości. Przyspawany do ramienia karabin, zawsze zwrócony w stronę nieproszonych gości, wyczekiwał złego słowa czy nieodpowiedniego zachowania. Omiatany szczotką, delikatnie przesuwany mopem przy myciu podłogi, odwdzięczał się obecnością, nie pragnąc za to niczego.

Ołowiany Żołnierzyk szybko zaprzyjaźnił się z naszym domowym duszkiem, Filipem. Ten - z pokolenia na pokolenie – przebywał w tym domu. To za jego sprawką powiewały firanki przy bezwietrznej pogodzie, trzaskały drzwi podczas oglądania filmów grozy lub nagle, samoczynnie, włączało się radio w gościnnym pokoju. Filip nigdy nie zrobił niczego złego - ani dzieciom, ani dorosłym. Małolaty szybko go polubiły: było na kogo zrzucić zgubienie zeszytu czy pióra. Także dorośli traktowali Filipa jak członka rodziny, pozwalając mu do woli nabawić się zaginionym pilotem do telewizora, który – prędzej czy później – odnajdywał się w przepastnych poduszkach kanapy.

Żołnierzyk z Filipem często zabawiali się naszym kosztem, wspólnie wynajdując przeróżne figle. Ich ulubioną zabawą było trzaskanie kuchennymi drzwiami. Filip z wielką siłą próbował je zamknąć, na co Ołowiany nie pozwalał, wsuwając broń w szczelinę drzwi. Przyzwyczajeni do ich sztuczek domownicy, stopniowo przestali reagować na te dziwne zjawiska. Żyliśmy w pełnej symbiozie z naszymi współlokatorami, ciesząc się również wzajemnym szacunkiem. Zgoda, przyjaźń i zrozumienie było udziałem całej rodziny. Nawet kłótnie pomiędzy dorastającym rodzeństwem z czasem zniknęły, dając złudny obraz sielanki rodzinnej.

Któregoś dnia jednak, do naszego królestwa dołączył nowy lokator: kilkutygodniowe kocię. Szczęściu i radości nie było końca, bo cóż piękniejszego może człowieka spotkać, niż obserwowanie maleństwa, wkraczającego w nowe życie. Kot został ochrzczony imieniem Pacinku Ruku Ru, zapewne z jakichś japońskich bajek, ale nigdy tego nie sprawdzałam, choć, być może, popełniłam błąd: w końcu nadane imię zawsze coś mówi o człowieku. Ale, że to tylko kocię, przywykłam do dziwacznej nazwy i, razem z pozostałymi domownikami, cieszyłam się i rozpieszczałam małego tygryska.
Czas jednak szybko płynął i z naszego pieszczocha wkrótce wyrósł wielki, rudo prążkowany kocur. Leniwie przechadzał się po domu, łaskawie – czasami - zaglądając do wciąż pełnej miski. Pacinku nie lubił zabaw Filipa i Ołowianego, jeżył futerko przy jakimkolwiek mocniejszym podmuchu wiatru, nie wspominając trzaskania drzwiami czy oknami. No cóż, każdy w końcu jest w jakiś sposób indywidualistą.

Z czasem w domu zapanowała dziwna atmosfera, której przyczyny starałam się ze wszech miar dociec. Napięcia rosły zupełnie niewspółmiernie do codziennych wydarzeń, wzajemna tolerancja ulotniła się nie wiadomo kiedy, a wrogość i egoizm coraz częściej gościły pod naszym dachem. Opuszczona przy sobotnim sprzątaniu, szorując zawzięcie kamienną posadzkę w kuchni, zdałam sobie sprawę, że czegoś mi brakuje. Wiedziona niejasnym przeczuciem porzuciłam mopa i zaglądnęłam za drzwi: Żołnierzyka nie było! Odsunęłam miotły i odkurzacz, kredens z porcelaną, sprawdziłam szczeliny, w których mógłby utkwić – na darmo! Ołowiany zniknął! Klęczałam smutna w rogu pomieszczenia, usiłując zebrać zaistniałe fakty w jedną, czytelną myśl, gdy nagle, spod drzwi wyłonił się tuman kurzu. Odruchowo podniosłam rękę zasłaniając oczy, lecz ta zawisła w powietrzu, bo w drobinkach niesionych przez wiatr zobaczyłam poruszające się postaci. Patrzyłam zauroczona dziwnym zjawiskiem. Zobaczyłam, jak Pacinku bierze w pyszczek Żołnierzyka i wyskakuje przez okno. Czy to moja wyobraźnia, czy to, co przed chwilą ujrzałam było reemisją przeszłości? Przetarłam oczy ze zdziwienia, ale obraz zniknął: dalej siedziałam na stopach, uparcie wpatrując się w kąt z miotłami. Wstałam gwałtownie, wiedziona nieodpartą potrzebą naprawienia tak nieuczciwego zachowania. Pacinku leżał na atłasowej poduszce, bezczelnie się we mnie wpatrując, ale nic już nie było w stanie powstrzymać mojej decyzji. Złapałam go mocno za futro na karku i zaniosłam na kuchenny parapet.
– Nie wracaj bez Żołnierzyka! – krzyknęłam, wyrzucając kota na dwór. Filip przytaknął mi natychmiast, z hukiem zatrzaskując okno.

Czas leczy rany, tak mówią. Wkrótce złość zastąpiło oczekiwanie. Dzień przemienił się w tydzień, miesiąc - w rok. Nieporozumienia domowe osiągały szczyty Tatr, później Alp, a z roku na rok, nieubłagalnie podążały ku ośmiotysięcznikom. Dom nie jarzył już radością, pustoszał z dnia na dzień, umierał pozostawiony bez życia. Dzieci już nie były dziećmi, odeszły do swoich krain, rozproszyły się po najdalszych zakątkach świata. Także i ja, któregoś dnia, podjęłam decyzję: jadę odszukać Żołnierzyka!

Nie opiszę teraz przygód, które mnie spotkały, bo to zupełnie oddzielna historia, ale… Pewnego dnia…

Stanęłam przed domem, na którego progu siedział kocur. Stary, wyliniały. Płowe futro, miejscami wydarte, przypominało naszego Pacinku. W pysku coś trzymał, ale nie chciałam pochopnie uwierzyć w to, co widzę lub w to, co chciałabym zobaczyć. Nieodgadnionym wzrokiem wbijał się w mój umysł, jakby chciał coś powiedzieć.
Nagle komórka rozdzwoniła się w kieszeni. Automatycznie sięgnęłam po telefon, nie patrząc na przychodzący numer.
– Mamuś, przepraszam, trochę mnie poniosło ostatnim razem – głos córki, dojrzalszy, spokojniejszy, mile połaskotał ucho.
– To już nieważne, skarbie – powiedziałam, wpatrując się w kota. – Teraz już wszystko będzie dobrze – wyłączyłam telefon.
Towarzyszący mi agent z biura nieruchomości, zaniepokojony płynącymi po policzkach łzami, zapytał:
– Dobrze się pani czuje?
– Tak. Kupuję ten dom – odparłam bez zwłoki. Podeszłam do kota, a ten delikatnie wypluł na podstawioną dłoń Ołowianego Żołnierzyka.
– Ale nie była pani jeszcze w środku! – moja decyzja przekraczała pojmowanie agenta.
– To nie ma żadnego znaczenia – odparłam, czule przyglądając się figurce. Ulga, jakiej doznałam, rozpływała się po wszystkich zakamarkach ciała i duszy.
– Teraz już wszystko będzie dobrze – powtórzyłam szeptem. Jakby na potwierdzenie moich słów, wychodzące na ulicę okna gwałtownie trzasnęły mimo bezwietrznej pogody…