(Szybko!
Póki jeszcze cokolwiek widzę,
słuchaj!

Dla Jego bolesnej męki,
miej miłosierdzie dla nas i całego świata...
Adonai Elohenu!)

A myśmy się spodziewali,
że człowiek już prawie na ukończeniu,
że zna swoje prawa,
miejsce w przyrodzie,
to jest, spadła mu z głowy korona.
że może powiedzieć: jestem ludzki!

a człowiek wyrżnął nam kozła ofiarnego,
a człowiek jest na wykończeniu,
milionów czarnych i skośnookich robotników.

Człowiek o tej części siebie, nie chce myśleć,
choć czerpie z niej profity,
jest bliski nerwicy.

Psycholodzy biją na alarm,
trzeba nowych leków.
trzeba,
wyrzucić,
żółtych i czarnych
do podświadomości prasowej,
a
starych, nieestetycznych, niepraktycznych, tych nie w porę,
wyskrobać za margines.

Wróble wyjadły wszystkie dobre życzenia,
rzucone podczas zaślubin z panną poprawną...

Świat wciąż się kończy,
już prawie widać dno wykwintnej flaszeczki...
Nic nie daję odmienianie końcówek...

Z lokalnej wizji końca wyłaniają się trzy opcje:

a) Koniec kosmologiczny, przynajmniej logiczny.
b) Koniec militarny, krótki choć bolesny.
c) Koniec człowieka, przez narkolepsję i rejs bez busoli.

Ta trzecia możliwość choć estetyczna,
wydaję się najgorsza,

Pyk
i znikł.

(W tę pustkę,
przyjdź, w końcu, królestwo Twoje!)