kolejny intrygujący doborem akcesoriów wiersz
Najbardziej podoba mi się trzecia strofa, z rzeką z cytatu, ale nie chcę jej zabierać z kontekstu pozostałych, bo świetnie pasuje tam, gdzie jest

zapomin Ot, i widzisz, taka jakaś rzeka, że się ją zostawia w drodze. Cieszę się, że znalazłeś dla siebie coś ożywczego.

Karamazov, miło, że tutaj było Ci w miarę przyzwoicie, choć we wcześniejszych tak sobie lub wcale Czasami sobie myślę, że końcem pisania byłby czas, w którym każdy mój tekst zacząłby się podobać. Hm, od domysłów wolę info u źródła, niezależnie od okoliczności. Z chęcią więc dowiem się, czym jest/mógłby być bardziej wierszowaty wg Karamazova

Pozdrawiam obu Panów. Dziękuję za widzialne dla mnie czytanie.

magdam - wolę zostawiać swobodę w patrzeniu na tekst. I z założenia staram się unikać tłumaczenia własnych wierszy. Z mojego punktu widzenia, intencje autora są najmniej ważne dla czytelnika, jeśli nie całkiem nieistotne. Nieważne, czego chciałam, tylko co napisałam i co zostało odczytane, bo czytający komunikuje się ze słowami, nie z moimi chceniami, których wolałabym mu raczej oszczędzać. Natomiast chętnie, z radością przyglądam się czytelniczym interpretacjom, ponieważ fajnie widzieć, jakie przygody z innymi może mieć wiersz, kiedy się usamodzielnia, gdy kończy się bezpowrotnie mój wpływ na niego.
I dlatego cieszę się, że mi o swojej interpretacji powiedziałaś, i dziękuję. Gdybym jednak o niej miała powiedzieć "bliska autorowi", skłamałabym.
Pozdrawiam.

Jeśli potrafił zaprowadzić w sensowne miejsca, miło mi. Dziękuję, pozdrawiam.

eviva - dziękuję za ślad obecności, pozdrawiam

Interpretacje lubię, więc dziękuję.

- Pański bilet...

Ot, tak, mija cmentarz, ot tak, nikt nie klęka. I już spokój, bez zbliżeń, nieobecność wpisana w orną perspektywę. Ugier, umbra, ciężarna zieleń. Domiszcza, domki, zawiązki domów. Równoległość światów, światów równoległość. Żaden imperatyw. Ot, tak. A więc jedzie. Wcześniej – idzie. A tu mężczyzna. Starzeje się. Przechodzący. Spotkany. W długim płaszczu, zielonym, włochatym, jak z mchu, kiedy zaczyna się nad nim zmierzch. Na skrzyżowaniu zatrzymuje się – tak robi wielu z Każdych, zanim pójdą własną drogą – i mówi. Trochę o swoim dziadku, co to pływał w rosyjskiej flocie i w 1905 widział wieloryba. Ale po wielorybie czas się tak kurczy, że zaraz widać jasnowłosego chłopca, którego hitlerowcy zamknęli podczas drugiej wojny w obozie dla polskich dzieci; przeznaczony do zniemczenia, tylko że jakoś nierychliwie: mały nie wie, jak długo tam oddycha. Wie, że niebawem wiosna: odwilż; śnieg jeszcze przypina jej łatki, jednak spomiędzy nich wystają zielone końce, początki źdźbeł. – Byłem ot, tak wygłodniały i przemrożony, proszę pani, że jak szczeniakowi, ale prawdziwemu, od suki, uszy mi oklapły od tego – mówi przydrożny mężczyzna, kiedy tak razem z tą, która wcześniej jechała, a później szła, ot, tak, przypatrują się chłopcu, ze spokojem i w zbliżeniu. - I osłabłem, więc położyłem się na boku i już tylko mrużyłem oczy. Bo słońce było wiosenne. I światło chciałem widzieć. Ale głodu – nie.

Jak widać, nie wykorzystałam wszystkich motywów. Co nie znaczy, że narzecze w pozostałych zwodziło tłumacza. Bywa, że znaczy raczej – trzy oddechy.

Opowiada siseyowi niegdyś zasłyszane wspomnienie,
z mutancim pozdrowieniem – ta od nie wiadomo czego

p.s. Zawiązki domów. Tyle w nich rozmaitych głosów, że i same brzmią jak wiersz.