Mnie się podoba. Nawet bardzo. Mądry wiersz. Z wrażliwością i bystrością, o których potrafi mówić. Czy, może w tym wypadku trafniej, "z których potrafi mówić".
Niewinny taki. Nie troszczy się o liryczny PR, skubaniec. A nawet może trochę zwodzi, zniechęca - niecierpliwych.
Żadnego epatowania ornamentami.
Brak neonów, syren strażackich. Oraz syren morskich. I innych poetycznych figur, co to niemiłosiernie, a często konwencjonalnie wywalają i wykręcają jęzory na wszystkie strony w nadziei zwabienia czytelnika.
Ani trochę pozorowania myśli, z której po bodaj jednym uważniejszym spojrzeniu robią się farfocle i wióry w próżni.
Ale jeśli tylko da mu się czas, podaruje sens, skondensowany na maxa, a mimo to klarownie zachowujący czytelność. Lubię to.
Na powierzchni wiersz "coś tam sobie plecie" i "mu się kićka", w rzeczywistości dokładnie wie, co mówi i po co. Tak wyczulony na słowo, operuje nim tak sprawnie, celowo, jak mało który wiersz na necie. Aż się zdziwiłam jego żelaznej konsekwencji, wewnętrznej logice.

Można go czytać gdzieś między Miłobędzką:
najprędzej gubię czasowniki, zostają rzeczowniki, rzeczy
już tylko zaimki osobowe (dużo ja, coraz więcej ja)
a imiona? giną, spójniki giną [...]

a Kafką: W walce pomiędzy tobą a światem sekunduj światu.

Poza tym ofiarowuje mi możliwość zmiany świateł:
stąpając w większe zaburzenie
stąpając w większe zadurzenie
stąpając w większe zanurzenie

Wie (nawet jeśli sam jeszcze nie wie, że wie, czym są i ile tak naprawdę znaczą drobiazgi. Ukrywa wojnę, buntuje się, mocuje z sobą i światem, ale i zadaje pytania. Niestrudzenie.
Miałam fart, że go nie przeoczyłam.
Pozdrawiam.

Dziękuję wam za zainteresowanie, a cała krótka dyskusja, która tutaj powstała pochlebia mi
Co jest oczywiste wpisanie między Miłobędzką a Kafkę też.
Zygfrydzie, niepotrzebne "sobie" wyrzuciłam, mąciło troszkę i jakoś tak wystawała kantem z oszczędnej formy. Celowe poprzestawianie słów to rzeczywiście jakiś taki mały bunt, ale nie jest to zabieg związany tylko z formą. Oparłam tekst na pewnym pomyśle (tytuł tutaj wydaje się pomocny w interpretacji), ale dla mnie najważniejsza tutaj jest treść. Pozwolisz, że moją interpretację zachowam dla siebie, ale być może, masz rację w kwestii zbytniego szaleństwa, czyli przekombinowania, ale uległam temu za sprawą chwili, więc minie jeszcze trochę zanim będę potrafiła spojrzeć na tekst z dystansem. Dziękuję Ci bardzo za wizytę i komentarze do tekstu!
Link a, dziękuję Ci bardzo za komentarz, czuję się połechtana Twoimi słowami. Jest mi miło, że wiersz Ci się podobał, ale też dziękuję za Twoją interpretację, którą (autorce ) bardzo miło się czyta
Wasze zainteresowanie tekstem to największy komplement

Zastanawiam się czy unieść się honorem za malca.
Na razie chowam pazury.

Całkiem, całkiem - jednak ten rym gramatyczny jakoś uwiera...

Klatek
O, fajnie, no to mamy jasność jasności, że tak powiem

p.s. O rymie jeszcze słówko. Jeśli znajdzie się dla niego rzetelne uzasadnienie (a wg mnie można je znaleźć bardzo spokojnie, bez naciągania), stałby się po prostu jeszcze jednym, potrzebnym (= trafnie zastosowanym) środkiem stylistycznym. Uprasza się więc Szanowną Autorkę o wspaniałomyślność dla rymu Bo przecież chyba biedak nie może być dyskryminowany tylko za to, że nim w ogóle jest?