Cóż jestem facetem więc pisałem z punktu męskiego patrzenia.
Literówkę poprawiłem i dziękuję za zwrócenie mi na to uwagi. A że się tak spytam to o jakie dwie duże litery chodzi??

Ostatni wers jest tak jakby podsumowaniem dlatego go w taki sposób wyszczególniłem. Pierwsze dwie zwrotki to niewinne pieszczoty, a ostatnia no cóż o wszystkim nie można mówić w prost.

Nezumi - dlaczego art, nie ars?

(Bez złośliwości, raczej z zaciekawieniem, że można aż tyle powiedzieć i niczego nie powiedzieć; i z prośbą o wybaczenie, jeśli może spostrzeżenie dotknie Ciebie, chociaż dotyczy wiersza), może się wydawać, że gdyby zostało tyle:

tekst by zyskał.
Nie wiem też, o kim mowa: kto to tak leje wodę na Saharze, hm? Mogę uwierzyć, że raczkowanie na pustyni, przy pewnym stopniu pragnienia, jest jak najbardziej możliwe, tylko że tutaj Sahara wygląda na zrobioną z confetti. I to dla mnie chyba jednak trudność nie do przezwyciężenia - nie umiem potraktować serio wersów.
Pozdrawiam.

ciekawe
ale zbyt mocno zarysowane
obrazy nie pasują wg mnie do fragmentów bez metafor

Zresztą tak btw pustynia nie pasuje Ci do nicka
Nezumi-kun

Nezumi -
a) Haiku.
Ośmielę się twierdzić, że powstałoby wyłącznie wtedy, gdyby je rozumieć jako "utwór z trzech linijek i nic poza tym".
Gdyby odwoływać się do istoty haiku, zwyczajnie i przede wszystkim nie może być nim forma, która wskazuje na cel, tak jak tutaj, czyli wykracza poza "tu i teraz".

A tak opisałem pewne wspomnienie i jednocześnie własne przemyślenie.
Atak wspomnienia

c) Bajka o Nezumim-młokosie głupim i jego pierwszej z tysiąca i jednej nocy.
Nie mnie o nich wyrokować

d) Punkt G i tłumaczenia niemuszenie.
Zaiste. Nie musisz. Google o nim mówią

e) całowanie i kochanie płonące, suche oraz spękane.
Mnie się wydaje, że dyskrecja, w ogóle i w spółkowaniu oraz tymże miłosnym, nie bzykankowym, jest zdecydowanie ciekawsza niż jej brak, ale skoro już pytasz, odpowiadam: zdarzyło mi się. Z prośbą, byś następnym możliwym razem był łaskaw ograniczyć zainteresowanie do spraw spoza mojej alkowy, bo literatura się wg mnie świetnie obejdzie i bez reality show z sypialni link i

f) Najogólniej, z tego, co wyżej, wynika: bez urazy, z całym, nieszyderczym, a serio, szacunkiem dla Twojego i mojego niegdysiejszego rozprawiczenia i defloracji (także takich "wszelkich", czyli "w ogóle", w przenośni), z całym szacunkiem dla ich życiowej wagi: moim zdaniem poetyczne rozpisanie na dęte metafory fizjologii stosunku płciowego, ze szczególnym uwzględnieniem gry wstępnej i orgazmu, z poetyczną konkluzją, że to "raczkowanie", które przeminęło bezpowrotnie - to za mało na interesujący wiersz.

Pozdrawiam.

Zbyt oczywiste jest Twoje obrazowanie w tym tekście. Ten sposób pisania o seksie jest już skonwencjonalizowany, przez co zupełnie nieatrakcyjny. Odbieram Twój tekst jako jeden z wielu podobnie napisanych tekstów. Najbardziej wyeksploatowane wydaje mi się porównanie punktu G do struny. Podobnym konceptem operowały rzesze autorów. Można przytoczyć całą litanię nazwisk, z ciekawszych wymienię tylko Herberta, Filipiak, Pawlikowską-Jasnorzewską. Kiedyś na PP przeczytałam wiersz, w którym Autor (daruj Autorze, że nie pamiętam kto zacz) napisał, że dość ma utworów, w których ludzie kochają się za mocno. Niestety Twój tekst jest jednym z takich dzieł.