Gdy zawita w lasu progi
człowiek z lekka nieobyty,
w niebie o kolorze srogim
nie zauważy wróżb ukrytych.
I gdy nagle cichy powiew,
ledwo mchu źdźbła trącający,
wzrośnie, jeżąc włos na głowie,
w sekund kilka – wszechwiejący,
gdy się coraz szum powiela,
wzmaga szmer i rośnie szelest,
niby głośnym szeptem wzbiera
fala o stumetrnym ciele,
wietrzne kłęby trwożą zapał,
a znad prądów lęki płyną,
gdy Bóg świsty ręką złapał
i w tych świstach krzyki giną!
Hukiem razów stumilowych
rozpętuje wichru piekło:
w schronie dębów dwuwiekowych
twarze biedne naraz bledną,
gdy konary cios za ciosem
prują nad głowami w siebie,
wyjąc zguby strasznym głosem
rozpękają się pod niebem!
Całym lasem wstrząsa drganie,
niby skurczów porodowych,
liście tabunami rwane
nikną w falach pędów płowych,
brzozy skrzypią, buki jęczą,
po topolach dziury w ziemi;
wszystkie graby niby klęczą,
niebo czernią mdłą się mieni…
Pod drżącymi powiekami
gasną ostatnie nadzieje:
idąc w tan z kapeluszami,
wchodzi moc przyrody w knieje,
wilczo kłapiąc, dech zapiera,
i gdy myśli wkoło idą
stopy, co grunt jej nie wspiera…
…wszystko cichnie.
Odszedł żywioł.

To miał być fragment większego utworu, ale…