Chorzów, 28 wrzesień 2009


Moja Gosiu,
wróciłam z pracy – przemoknięta. Siedzę teraz szczelnie owinięta kocem. Odcięta od świata zasłoną deszczu. I nie wiem, czy właśnie nie tracę czegoś bardziej cennego, niż sierpniowe słońce.

Pozwól, że napiszę wszystko od początku. Jeśli w ogóle jest jakiś początek.
To było dziwne lato. Zbyt upalne i zbyt duszne. Gdy tylko wysiadłam z pociągu, wiedziałam, że coś się wydarzy. Coś, co sprawi, że tym razem urlop na wsi nie pomoże mi powrócić do równowagi po kolejnym roku, spędzonym w szklanej klatce biura.
To był dziwny sierpień. Powietrze lepiło się od woni dojrzewających owoców. Gdy tylko go zobaczyłam wiedziałam, że… Nie, wtedy nie wiedziałam jeszcze niczego.

Siedział oparty o starą studnię. Pamiętasz? Stoi przy jabłoni, na której milion lat temu robiłyśmy huśtawki z deski i kawałków sznurka.
Spojrzał znad grubej książki w chwili, w której obejmowały mnie stęsknione ramiona ciotki.
Nie ucieszył mnie widok obcego człowieka. Już tak długo nie przyjmowano tu letników. Nie sądziłam, że będę musiała dzielić z kimś to lato.
Zostaliśmy sobie przedstawieni. Był pisarzem, który pośród wiejskich krajobrazów szukał natchnienia do nowej książki. Był kolejnym mężczyzną, zupełnie mi obojętnym.

Ale potem…
Jeździłam na rowerze, opalałam się, pomagałam plewić ogródek. A on wystukiwał staccato na klawiszach laptopa.
Na początku mnie denerwował.
Milczący gbur, który nawet przy posiłkach, z konieczności jadanych razem, nie potrafił wydusić z siebie jednego rozwiniętego zdania. Pisarz!

A potem zaczął intrygować.
Kotek goniąc za szmacianą piłką, wdrapał się na jego nogę. Syknął cicho, gdy ostre, jak szpilki pazurki, wbiły się w łydkę. Odkładając laptop wziął malca na ręce.
- Nie chciałam przeszkadzać – wyszeptałam, tuląc wręczonego mi zwierzaka. – Co piszesz?
Do dzisiaj nie wiem, dlaczego zapytałam o to właśnie wtedy. Dlaczego zwróciłam się do niego tak, jakbyśmy nie byli sobie kompletnie obcy.
Uniósł głowę, chroniąc dłonią oczy przed nadmiarem słońca. Emocje, które przepłynęły przez niemłodą już twarz, kazały odczuć, że właśnie ujrzał mnie po raz pierwszy.
- Gdy człowiek się rodzi. – Głos zadrżał mu dziwnie. – Jego dusza rozpada się na dwie części.
To nie miało sensu, nie tak rozpoczyna się rozmowę z prawie nieznajomą.
- Nie wierzę w dusze - odpowiedziałam pośpiesznie. Obróciłam się i odeszłam w popłochu. Pisarz, do tego nawiedzony!

Czytałam, kąpałam się w rzece, zrywałam jabłka. On pisał… Czasem czułam na sobie jego wzrok, i ja - szefowa marketingu dużej firmy... bałam się odwrócić głowę, aby przypadkiem nie spotkały się nasze spojrzenia.
Miał niezwykłe oczy. Odbijało się w nich niebo.

Walizka spakowana. Wynurzyłam się z pożegnalnych objęć ciotki.
Podszedł powoli.
- Co piszesz? – znów wymsknęło mi się kretyńskie pytanie. Jedyne, jakie potrafiłam zadać, patrząc na niego.
Uśmiechnął się. Z kieszeni swetra wyciągnął pognieciony papier. Położył mi go na dłoni, a potem zacisnął w pięść swoją.
- Jeśli nie wierzysz w dusze, nie czytaj.

Pociąg stukał miarowo.
Czułam ją. Jakimś cudem pomięta kartka, leżąca w bocznej kieszeni torby, parzyła skórę.
Jeśli nie wierzysz w dusze, nie czytaj.
Delikatnie wygładziłam zagięcia. O dziwo, nie wydobyły się z nich bezduszne litery maszynopisu.
Granatowy atrament ciągnął się wstęgami zgrabnego pisma.

Gdy człowiek się rodzi – jego dusza rozpada się na dwie części.
Jedna w nim pozostaje, druga trafia do kogoś innego.
Całe nasze życie jest poszukiwaniem tej drugiej połowy. Połowy siebie.

Gosiu, minął już miesiąc, a ja codziennie, przedzierając się przez przemoknięte ulice, brnę do księgarni i szukam w nowościach jego nazwiska.
Uspokoję się, gdy znajdę w książce słowa, które trzymam teraz w puszce po herbacie.
Uspokoję się, jeżeli tą kartką po prostu odpowiedział na moje pytania.
Ale co zrobię, jeśli nie do książki należało to wyznanie?
Co zrobię, jeśli podarował je tylko mnie?

Droga przyjaciółko, gdy zechcesz tu kiedyś przyjechać i zastaniesz zamknięte drzwi, nie martw się. Najwidoczniej wyruszyłam na spotkanie z utraconą połową duszy.

Inka