z kolejowych poczekalni tętniących stukotem
odjeżdżających pociągów wybieram gwizd
parowozów i metaliczny głos pani z megafonów
brzęcząc zapowiadała kolejną szklankę kawy

siadamy po turecku na spróchniałej podłodze
wrzynając w olejną abstrakcję parapetów akordy
gitarowych riffów czarny blues o czwartej nad ranem
sen nie przychodzi a my w długich włosach

zanurzamy dłonie spragnione współobecności
ramy okien krzyczą wybitymi szybami
śledząc na rozkładach jazdy puste pociągi
pod powiekami chowam suchy szelest traw

na zapomnianych stacyjkach wysiadam
z plecakiem wypchanym wspomnieniami
przeskakuję nad rudowłosymi torami
szukając rytmu w brunatnych podkładach