A gdybyś mnie polubił taką jaka jestem,
wierząc, że przeznaczenie nie błądzi w ciemności.
Wyszukało przypadkiem na spotkanie przestrzeń,
z prozy czyniąc poezję, najzwyklej, najprościej.

Pomyślałeś – ta pani ma przyjazne oczy.
A co ja pomyślałam, nie mogę powiedzieć.
Tylko tyle, że ten pan, czymś mnie zauroczył.
Sama nie wiem dlaczego, skąd miałabym wiedzieć.

Fotografia, to nieme odbicie postaci,
lecz można ją wnikliwym patrzeniem ożywić,
w wymyślonej bliskości chwilę się zatracić.
Bujający w obłokach, są bardziej szczęśliwi.

Nie warto ważyć zalet, ani wad na szali
zniszczonej z czasem wagi, przez przegrane życie.
Są niezdeptane łąki, by ich piękno chwalić,
skrawkiem wspólnego szczęścia dzielić się w zachwycie.