Wyszedł przez drzwi, zostawiając tę całą bezmyślną awanturę we wnętrzu biura i nawet mu przez myśl nie przeszło, że jeszcze kiedykolwiek tam wróci. Żony też nie zamierzał błagać na kolanach o przebaczenie. Był człowiekiem dojrzałym, i musiał wziąć całe to bagno na swoje ciężko zapracowane barki. Postanowił przenocować pod mostem, i chciał, żeby ta noc stała się oczyszczającym rytuałem, pozostawieniem przebytego życia za sobą. Nowo narodzony Bob miał być pięćdziesięcioletnim, trzymającym się swoich marzeń mężczyzną, którego nikt nigdy więcej nie ograniczy, i nie będzie błędnie oskarżał. Tylko tego chciał i wychodził z założenia, że lepiej późno niż wcale.
Mijał ludzi z taką obojętnością z jaką rozgniatał mrówki na chodniku dla zabawy. Był panem swojego istnienia, a więc miał największe prawo ze wszystkich do ignorowania tego co mu nie pasowało. Och tak, ludzie- najgłupsze, egoistyczne, chciwe osobniki na świecie, jak ja bym mógł ich nie ignorować, myślał z chorą furią.
Cała ta sytuacja tak nim zawładnęła, że zamiast gniewu odczuwał już tylko i wyłącznie szczęście. Zwolnił kroku, aby się tym napawać, a gdy to przestało wystarczać, zboczył z chodnika i szedł skrajem ulicy.
Jaki ja byłem głupi. Dawałem się tak omamiać. Robiłem dla nich wszystko, a potraktowali mnie jak piąte koło u wozu. Chwiejnie wędrował, a przez jego mózg przelatywały ochłapy życia. Zaczął się w ogóle zastanawiać, dlaczego jeszcze nie wyjechał z miasta przy pierwszej lepszej okazji.
Ulice nocą były bardziej odosobnione, bardziej magiczne i dawały większe pole działania. Kotara nocy była zasłoną swoich osobistych spraw, które każdy człowiek chciał ukryć przed każdym człowiekiem. Co gorsza można było się tym tak zatracić; stać się niewidocznym dla świata, gdzie jedynym ocaleniem mogło pozostać samobójstwo.
Lecz stary Bob nie był aż tak beznadziejnie dziecinny żeby w tym wieku myśleć o śmierci. Na jego etapie egzystencja była czymś jak najbardziej pożądanym; oby tylko dopisywało zdrowie.
Znalazł się wreszcie obok mostu i zanim obejrzał go z każdej strony zapalił papierosa i przechadzał się po okolicy tak
jakby poznawał swój własny ogród. Walczył ze łzami które mimowolnie spływały mu po polikach, a kiedy miał od ich ocierane mokre palce spiął się w sobie i zawisł na barierce gapiąc się w oświetlone koryto rzeki. Po raz pierwszy poczuł się jak w domu;poczuł się wolny. Tak czuł się cholernie wolny na moście który nie był jego i którego nawet wcześniej nie widział na oczy. Poczuł się wolny ponieważ po raz pierwszy zignorował pragnienia innych ludzi zastępując je swoimi.