– Ja już znalazłam to, czego chcę – powiedziała brutalnie. – I tego, z kim
chcę być na zawsze.
W oczach Igora zgęstniała czerń; zimna wściekłość, która zelektryzowała powietrze pomiędzy nimi. Patrząc w te oczy, Magdalena pomyślała o kobrze szykującej się do ataku.
– Chociaż ty nie bądź taka bezdennie głupia jak mój znajomy – powiedział. – Bo inaczej będę musiał potraktować cię tak samo.
Przestraszyła się. Nic na to nie mogła poradzić, nie kiedy ogarniało ją to zimno, od którego drętwiały kości. Wiatr znów zaczynał się wzmagać, szarpać gałęziami drzew.
– Igorze, powiedz mi, gdzie on jest.
– W tej chwili? Nie wiem. Nie możesz przestać o nim myśleć nawet na
moment?
-Nie!- Zadrżała. Wiatr znowu rozwiał jej włosy.
-I to jest twoja ostateczna odpowiedź? Magda, zastanów się dobrze, zanim zaczniesz ze mną tę grę. Konsekwencje mogą wcale nie być zabawne.
-Jestem pewna.- Musiała go powstrzymać, zanim znów ją zdominuje.
-I nie zdołasz mnie zastraszyć, Igorze. A może nie zauważyłeś? W tej samej chwili, w której Marek powiedział mi, kim jesteś, co zrobiłeś, straciłeś wszelką władzę, jaką mogłeś nade mną mieć. Nienawidzę cię. Brzydzę się tobą. I nic mi nie możesz zrobić, już nic.
Twarz mu się zmieniła, wykrzywiła się i zastygła w goryczy i okrucieństwie. Roześmiał się i tym razem ten śmiech ciągnął się bez końca.
– Nic? – wysyczał. – Mogę zrobić wszystko i tobie, i tym, których kochasz. Nie masz pojęcia, co mogę zrobić. Ale się przekonasz.
Cofnął się, a podmuch wiatru chlasnął Magdę jak ostrze noża. Miała wrażenie, że gorzej widzi, zupełnie jakby powietrze przed jej oczyma wypełniło się plamkami światła.
– Idzie zima. Magdaleno – powiedział głosem spokojnym i opanowanym, nawet wśród tej szalejącej wichury. Bezlitosna pora roku. Ale zanim przyjdzie, dowiesz się, co mogę i czego nie mogę zrobić. Zanim nadejdzie, dołączysz do mnie. Będziesz moja.
Wirująca biel oślepiała ją, nie widziała już Igora. Teraz także jego głos zaczynał zanikać. Objęła się ramionami, pochyliła głowę, drżała na całym ciele. Szepnęła:
– Marek...
– Jeszcze jedno. – Znów dobiegł ją głos Igora. – Pytałaś wcześniej o mojego znajomego. Nawet nie próbuj go szukać, Magda. Wczoraj w nocy go zabiłem.