zapominie wzięłam Twoje uwagi pod... uwagę i dokonałam niewielkiej korekty Dziękuję i pozdrawiam serdecznie

Mimo zmiany, którą widzę i możliwych tych, których nie mogłam zauważyć, mam wrażenie prozy, ekspresowo adaptowanej na lirykę. Dla mnie zresztą - mniejsza, proza, czy poezja - tekst nazbyt skonwencjonalizowany, żeby cokolwiek we mnie drgnęło.
Konwencjonalność wyraża się rozmaicie, np.:

1 -

Jest tak, jakby wierszowa kobieta zakładała, że istnieje konwenansowy wzorzec kubeczkowej poprawności, któremu większość łatwo ulega, podczas gdy ona, ach! jakże odważnie, mówi "nie". Minoderyjne się to wydaje, wypowiadane z myślą o publiczności o z góry określonych standardowych parametrach, bo inaczej po co info, jakie coś "nie jest", skoro dla samej kobiety nieporcelanowość, brak wzorcowej/metkowej urody podobno mają być całkiem bez znaczenia?

2 -

Strasznie galopująca generalizacja ciotki Klotki paplającej na skwerku, sorry: abotopaniedziejukiedyśtobyłyczasy.
Że świat się zmienia, to raczej powszechnie wiadomo i bez wierszy. Ale nie jestem przekonana, czy aż tak-zepsuł-się-a-fe!, skoro chociażby sama bohaterka wiersza jakoś na punkcie metek nie zwariowała. I nie wydaje się, kiedy się rozglądam po świecie, żeby jej postawa była aż takim szczególnym wyjątkiem, jak się tutaj sugeruje.

3 -

Znaczy, jak służy człowiekowi najlepszy przyjaciel, kiedy jest podobny do kubka? Bo nie bardzo rozumiem. Pozwala się łapać za ucho, kiedy ma się na to ochotę? Pozwala lać w siebie wrzątek na życzenie? Można z niego wróżyć jak z fusów? Stoi w szafce, czekając cierpliwie, aż się go wyciągnie w "długi, zimowy wieczór"? Coś innego?

4 -

A słoń ma trąbę.

Itd. itp.

Ech, przepraszam, domyślam się, że mój koment może zabrzmieć paskudnie czy czepialsko. Jednak im uważniej bywam w literackim necie, tym częściej zdarza mi się myśleć, że chcę otwarcie wyrażać bunt wobec powierzchowności ujęć, które zmierzają do literatury. I że taki bunt miewa sens.

Dobrego.

link a
Każdy Czytelnik ma prawo odebrać ten tekst po swojemu, zgodnie ze swoją wrażliwością... Co do buntu - każdy z nas ma prawo się buntować. Co do powierzchowności ujęć, to widzę, że właśnie tekst został przez Ciebie potraktowany bardzo powierzchownie. Tak, Twój koment zabrzmiał bardzo "czepialsko" ale jakoś mam dystans i patrzę na to z przymrużeniem oka. Staram się też zrozumieć intencje komentujących, ich stanowisko... Może czasem mamy zły nastrój i potrzebujemy się "czepić", ot, choćby prostego z pozoru wiersza o zwykłym, babcinym kubeczku, który - tak - który przypomina o ważnych sprawach. Też - dobrego - prawdziwego - DOBREGO

Figurko, wolę cię zdecydowanie w zieleniach i ze żdźbłem we włosach
kubeczek ma prawie to ciepło
ale jest dalekie
trudno poczuć je przez białą porcelanę...

Figurka, nie wiem, być może fajnie Ci z jakichś przyczyn myśleć, że mam zły nastrój i potrzebuję się "czepić", jak byłaś uprzejma ująć. I że to jedyne przyczyny mojego komentarza. Jednak (bez przykrości) pozwolę sobie poinformować, że kiedy "mam zły nastrój", idę na basen i/lub do siłowni, a nie czytać wiersze, żeby je tłuc po literkach. Zresztą, idę na basen również, gdy mam dobry nastrój. I między innymi to pozwala czytać teksty bez jakichś pensjonarskich nastrojów. U mnie słowo 'bunt' ma chyba inne znaczenie niż u Ciebie, bo dla mnie bunt z całą pewnością nie oznacza prywatnych humorów, którym od czapy daje się upust publicznie.
Z żelaznej zasady oddzielam czytanie od prywatności, jeśli to nie jest osobista lektura w domu. Pisanie też oddzielam. Publikacja oznacza dla mnie, zgodnie z nazwą, wejście w życie publiczne, a nie sus w domowe kapcie na rynku, żeby inny domownik w lirycznych kapciach uznał, że opublikowanie wiersza daje mu, nie wiedzieć czemu, prawo do wchodzenia w osobiste życie czytelnika, którego w ogóle nie zna. Wg mnie - nie daje. Sorry.
Zatem, dla jasności: moja opinia tylko u Ciebie ma związek z "nastrojami". Podczas gdy u mnie wynika najprościej w świecie i bezpośrednio jedynie z tego, co myślę o zawartości tekstu.

Figurka, przepraszam uprzejmie, hierarchia "nastroje komentatora itd.", widocznie najodpowiedniejsza dla rozmowy o twórczości, pochodzi od Ciebie, nie ode mnie. Sama w ogóle bym o tym nie mówiła: na portalu literackim interesuje mnie tekst, a nie komentowanie przez autora komentarza czytelnika oraz komentowanie autora z tekstem jako jakimś Ogonem Itede. Ale że w dialogu dostosowuję się z natury do kierunku, jaki wyznacza rozmówca, podążam za nim, tak postąpiłam i tutaj.
Dlatego o nastrojach bez trudu "zakończę".
Natomiast ośmielę się zauważyć jeszcze, a propos różnic w odbiorze, że chociaż Ty "patrzysz z przymrużeniem oka" na moją opinię, ja na Twój wiersz z przymrużeniem oka nie patrzyłam. Myślałam, że Ty tak z tym kubkiem na poważnie. Moja opinia też w intencjach nie była z przymrużeniem oka. Bunt również nie.
I na koniec. Znam pewną starą kobietę, która jest mi bardzo bliska i dla mnie bez wahań piękna. Wg wzoru z wiersza


miałabym to właśnie jej powiedzieć. No to voilà:
Wiesz, ani trochę nie jesteś podobna do kobiet, które świat uważa za piękne. Nie zachwycasz kształtem. Ząb czasu, stara, nieźle cię nadgryzł. Kiedyś miałaś takie błyszczące oczy, ale już ci zmatowiały. Itd. Itp. Blablabla.

Serio, serio? No ja nie wiem. Dla mnie to jednak osobliwy sposób mówienia przyjacielowi, że jest piękny. Ale, rzecz jasna, zawsze mogę się mylić.

Pozdrawiam takoż.

Figurko wszystko ślicznie, wiersz jak się patrzy, fajny pomysł. Lubię takie starocie. Sama mam i nie wiem co bym zrobiła gdyby coś im się stało, ponieważ są w moim domu od pokoleń.
Rozumiem w pełni ten rodzaj sentymentalizmu.

Jedna rzecz mnie uderza, i nie pozwala stwierdzić, że to dobry wiersz.
A mianowicie to, że nie czuć w nim słów takich jakie mogłaby wypowiedzieć dorosła, dojrzała kobieta, która wysyła swoją córkę na studia.
Ja tu czuję dziewczynkę a zważając na treść wiersza to dla niego nie dobrze, nawet jak Autorka będzie się bronić, że to wspomnienia. Dorosłe kobiety po prostu mówią inaczej. No chyba, że w tej kobiecie, zamknięta jest taka mała dziewczynka. Znamy na pewno takie obrazki z naszego życia. Niestety bywają groteskowe...



Pozdrawiam i mam nadzieję, ze Autorki nie uraziłam. Było tylko i wyłącznie o wrażeniach z wiersza i użytej formie języka.

To zdjęłaś mi kamień z serca.

Ale tak już poważnie. Cykl taki to fajna sprawa, ale jakby miała to zaczęłabym i tu poprawiać.

Za miękko, za delikatnie jest. Te myśli są takie niedojrzałe. Bo tu jest tak:
albo jest zła puenta do wiersza,
albo wiersz do puenty...

Pozdrawiam i życzę samych dobrych wierszy. Dziękuję za dyskusję.

Igło z nitką

Dzięki za życzenia, ale jestem realistką i wiem, że "dobry wiersz" to pojęcie podejrzane ale, staram się, uczę od lepszych, poprawiam... a i tak, do Czytelnika należy ostatnie zdanie Czasem napiszę coś, co w mojej własnej opinii jawi się jako "kiepski" tekst, a Czytelnik coś w nim dla siebie znajduje. A czasem jest odwrotnie... temat rzeka Miłego dnia

Stefanowicz - Dziękuję.