A ja Cię zetnę, Stef.

Popatrz:

wołają się trzaskiem gasnące momenty
popielą w szarości się chwile
i płoni się płoni widnokrąg rozdęty
skąpany w pożarze i w pyle

wtapiają się w skórę palące wspomnienia
drapieżnie się niebo płomieni
rozpęka się dzisiaj a żar wypalenia
na inny się żar już zamienił

zajęły się deski pożarnym zajęciem
na plecach gra bicz iskrochłosty
i lęk jest i radość się topi z przejęciem
gdy palą się palą się mosty

Zapomniałam Ci powiedzieć, że mój Mop jest wytresowany w polowaniu na "sięjączki".
Ostatni wers jak najbardziej mi leży z tymi powtórzeniami, ale ich nadmiar w tekście jest ewidentny.
Mimo tego wiersz płynie i urzeka grą wyobraźni. Chyba mam prozatorskie uczulenie na powtórzenia "się". Dlatego bym Ci nie dała świetnego...

Pozdrawiam

nie zauważyłam "się", póki nie przeczytałam komentarza Mili
ja sama nadużywam w prozie takich używek, więc mnie nie rażą
obiłam się tylko o ten bicz _iskrochłosty_
aż zapiekło

całą reszta na cudowny, świetny,
czy jakkolwiek nazwać tę ocenę

No tak... Stef.

Więc jednak się dało.
Widać ten "bicz mopo-chłosty" pomógł.

Tak. Teraz mogę dać "świetne". Wybacz, że nie w rubryczce, ale jej nie używam.

Buźka.

Teraz już wiem dlaczego jesteś liderką punktacji. Po prostu podbijasz komentarze Na przyszłość: jak trzeba, to biczuj ile wlezie

touché

O kurcze, Euridice... dzięki.

wizjonerski wiersz, słowa nie z tubek, a z palety
gratuluje!

"gdy palą się palą się mosty"
może:
gdy palą i łamią się mosty
Chyba zła podpowiedź gdy:
"i płoni się płoni widnokrąg rozdęty"
Gdyby zamienić "płoni" zmieni się nieco charakter wiersza.
Tak źle i tak niedobrze.
Gdyby się jednak udało coś tu pokombinować, wiersz byłby może jeszcze lepszy.
Może:
i płoni się w toni widnokrąg rozdęty