Budzę się i nie patrząc w lustro idę do kuchni. Na stole mnóstwo damskich kosmetycznych akcesoriów. Lakiery do paznokci, pilniczek. Wczoraj malowałam sobie paznokcie u stóp.

Po południu przyjdą moje dzieci, moje słoneczka. Sprzątam wszystko dokładnie, tylko one mogą mi dać radość, tylko one potrafią sprawić, że na chwilę zapominam o trudnościach życia w tym zepsutym świecie.
Wyszły; Zakładam szlafrok, damską koszulkę do spania. Czerwoną, satynową, z koronkami na piersiach. Tylko gdzie one są?

Patrzę na rzeczywistość i nienawidzę siebie. Boję się prawdy. Brzydzę się nią.
Kim jestem?
Kobietą? Mężczyzną? Jestem nijaka.
Poza ścianami mojego M2 dotkliwie odczuwam nietolerancję, obelgi, zawiść w ludziach. Czy robię im krzywdę będąc sobą?

Odważyłam się spojrzeć w lustro. Widzę siebie od stóp do głów. Ale przecież to nie ja. Nie mój zarost, nie moje genitalia. To nie moje. Bóg się pomylił stwarzając mnie mężczyzną. Stworzył grubą warstwę, której nie mogę przebić, wyzbyć się jej. Ta powłoka to moje fizyczne ciało.
Psychicznie mam na imię Karina.
Jestem Karina i nienawidzę siebie.
Jestem Karina i noszę czerwoną bieliznę.