Ooooo Julko, ależ podjęłaś temat. Ciekawe, ciekawe. Na szybko, bo robota goni: "Tak zdeterminowane życiem" - determinacja nie pasuje do kontekstu i psuje rytm. Ogólnie, jestem na tak i jeszcze tu wrócę. Pozdrawiam.

julka: sprzed lat albo przed laty, ale nie wymiennie.

W ostatniej strofce może zmienić na: - to moja bajka - , przecież "lalka' ma swoją kochającą mamę, jak wynika z treści. Julko, bardzo smutne treści niesie ze sobą ten Twój wiersz, przelewa się żal i gorycz. Przeszłości niestety w życiu nie da się zmienić, ale może nam służyć jako nauka, przestroga, chociaż trzeba niezwykłej siły, żeby przetrwać trudne chwile i nie dać się. Samo życie przemawia przez Twoje strofki, brzmią jak smutna kołysanka, smutki których nie da się zwyczajnie utulić, lepiej jednak nie przenosić ich na córeczkę, która jak sama piszesz nie musi płakać. Dobrze, że w ostatnim wersie pojawia się nutka optymizmu, dziewczyna daje radę przetrwać w tym trudnym świecie, szkoda tylko że nadal pozostaje taka smutna. Pozostaje mieć jednak nadzieję, że i ten smutek z czasem zniknie, zastąpiony prawdziwą miłością i radością jaką niesie ze sobą ukochane dziecko. Zatrzymałaś na dłużej. Jak dla mnie napisane płynnie i prawdziwie. Pozdrawiam i miłego dnia życzę

Milusia, jak dobrze, że jesteś.
Te przecinki miałam inaczej. poprawiłam gorzej, pod wpływem złej podpowiedzi.
Lubię dopracowane wiersze i cieszę się, że wskazałaś potknięcia. Mam nadzieje, że nic nie przeoczyłam. Dziękuje bardzo z

Julko, to jak kołysanka pachnąca dzieciństwem... Smutna, rzewna, poruszająca. Gdzieś tam w środku utknęła...

O sugestiach interpunkcyjnych jeszcze tylko napomknę:

Luli, luli (,) laleczko

ty przecież, płakać, jak ja, nie musisz - podkreślony przecinek bym wyrzuciła

Chcę ci być mamą, z wszystkich najmilszą, - podkreślony przecinek wydaje się zbędny (bez niego jest, według mnie, płynniej)

Zostaniesz ze mną, kocham cię przecież - wydaje mi się, że powinna być na początku wersu mała litera (jest po przecinku)

Wiem, jak to boli, być w obcym domu - podkreślony przecinek, moim zdaniem, do wyrzucenia

Pomyślałabym jeszcze, czy po pierwszym wersie każdej strofy nie stawiać konsekwentnie przecinka (i wtedy mała litera rozpoczynająca nowy wers). Ale to subiektywne spojrzenie, tak, dla płynności.

Pozdrawiam serdecznie.

Juleczko, a mi to już tylko zachwycać się pozostanie, bo moi poprzednicy wskazali co i jak - no w myśl zasady kto jada ostatki... bardzo piękna opowiastka, czule chwyta za serce, a wiesz, że moje tkliwe, przyjemnie się czyta, choć serce boleje, ale cóż i to trzeba przeżyć i przełknąć jak należyTe dwa wersy Juleczko osobiście dla mnie wiele znaczą:
,,Spokojnie zamknij oczy, córeczko,
ty przecież płakać, jak ja, nie musisz.'' przypominają mi trochę inna historię, ale równie tkliwą i prawdziwą - zabieram je do swojej kieszonkiBo to jest tak oswoić się trzeba, ale zapomnieć sie nie daSerdeczności z mojej kieszonki

Tak to już jest, że rodzice nie chcą, aby ich dzieci miały równie przykre doświadczenia życiowe jak oni sami…
Dlatego podoba mi się przesłanie tego wiersza – Spokojnie zamknij oczy, córeczko,
ty przecież płakać, jak ja, nie musisz.
Chociaż smutna, lecz udana i poruszająca ta Twoja kołysanka Juleczko

Buziak!

Poke, mamy podobną wrażliwość i pomysł na przelanie jej wierszem. Ty również piszesz pięknie, tylko stanowczo za mało
Dziękuje bardzo za miłe słowa.

wiktoria, życie składa się z radości i smutków. Z myślą o tych, co dorastali, albo dorastają w obcym domu, a to zawsze jest smutne i porusza nasze serca.
Dziekuję

Gabi, kołysanka przypomina o sobie w jesienne ponure dni, kiedy w domu zimno, a na dworze deszczowo i szaro
Dziękuje <cmok>

kamyczku, czasem ma się ochotę poruszyć serduszka innych, by własne doznało otuchy. Dzięki.
Ściskam.

Julko: Zawsze czytam Twoje wiersze z "nastawieniem" na dziewiętnastowieczną stylizację, i dlatego odbieram je jak sentymentalne wyznania uczuć - najczulszych, najpiękniejszych. Bardzo mnie wzruszają, jak ten.
Najpierw mówi dziewczynka do lalki, później - matka do córeczki, ostatnia zwrotka - najrzewniejsza, już właściwie do wszystkich! I ta - najbardziej wzrusza. Pozdrawiam.