pasażer nr 1

- przepraszam czy znał pan takiego artystę, on śpiewał:
„dwadzieścia lat, a może mniej...”?
- przykro mi, nie kojarzę…

mężczyzna opowiada. w tej właśnie chwili widzi siebie
z rozwianym włosem (a może gładko, na cukier?).

dansing. chłopcy, dziewczęta, gorące oddechy,
wszystko łączy się w pary i wiruje wokół. dansing

brzmi jak zaklęcie. wypowiedziane na głos działa
mocniej niż rum pociągany wprost z butelki,
w wydzielanych przez żonę dawkach.


stacja Tłuszcz

zza szyby nie słychać, zresztą
to nie ma znaczenia - młoda zakonnica jest głuchoniema.
widzę jak trudno jej rozstać się z towarzyszem
(chłopiec, może brat?). zwrot.

mały odchodzi szybkim krokiem, a kobieta
miga rozpaczliwie. nie do końca rozumiem,
rozpoznaję tylko gest "zadzwoń". plecy coraz dalej.

wychylam się przez okno pociągu, krzyczę:
odwróć się chłopcze, odwróć! i nagle wiem, rozumiem:
słowa mają moc sprawczą.


przedział dla palących

na każdej stacji odpalamy papierosa. palacze
stają się mniejszością. więc wiemy, że inni pasażerowie
ominą nasz przedział. trochę się wstydzimy,
trochę bawi nas to małe poczucie władzy.
potrafimy zaznaczyć własne terytorium, ale granice
są jeszcze ulotne.