Anna chciała wejść do poczekalni wałbrzyskiego dworca autobusowego, ale odbiła się od zardzewiałej klamki. Na przesłonięte do połowy dyktą drzwi naklejono plakat z komputerowo obrobioną fotografią pojazdu wysokopodłogowego marki BOVA i logo jego właściciela.
- Czemu tu się reklamuje PKS Kamienna Góra? To nasz w tym tygodniu splajtował? - omiotła wzrokiem cały kompleks. - Niech zgadnę, zaraz ktoś wywiezie na złom tę wiatę i słupy.
Na jednym z peronowych filarów tkwił dwustronny, plastikowy zegar. Każda tarcza wskazywała inną godzinę i żadna z nich nie była poprawna.
- Dzień dobry prześlicznej panience! Jaki piękny mamy dziś dzień! - odezwał się spod ściany przepity baryton.
- Mać, mać, mać... - odpowiedziało mu z przyzwyczajenia echo.
Właściciel barytonu kokosił się między reklamówkami na dworcowej ławeczce, służącej mu za legowisko. Następnie przystąpił do opracowania biznesplanu na kolejne kilka godzin.
- Bo widzi panienka, tak sobie liczę pieniążki i wychodzi mi, i nie chce wyjść inaczej, że brakuje mi trzydziestu groszy do piwka.
Anna przyjrzała się uważniej delikwentowi. Ogarnęła ją zgroza na widok twarzy w kolorze Milne'owskiego Prosiaczka, zaopatrzonej dodatkowo w kaprawy wzrok i szczeciniasty wąs. Grymas niechęci do żulika oszpecił jej skądinąd ładne oblicze.
- Ja przepraszam szanowną panienkę za mój wygląd, ale takie jest moje życie, ot co. Jakby mogła mnie panienka poratować w mojej sytuacji...
- Trzydzieści groszy? - Anna przerwała wypowiedź, gdyż zapowiadał się filozoficzny elaborat.
- Ja nie śmiałbym prosić o więcej, ale gdyby panienka miała na przykład pięćdziesiąt groszy...
"Żebyś ty pieprzony dziadu wiedział, na co ja się musiałam zgodzić, żeby mieć te kilka groszy w kieszeni... A ty je dostaniesz, bo... po prostu chcesz? A masz i się udław tym swoim cholernym piwkiem" - wygrażała w myśli.
- Proszę. Jedzie coś teraz do Warszawy?
- Ależ tak, oczywiście. Kiedy sobie tylko panienka zażyczy.
Anna przewróciła oczami z rezygnacją i bez sprawdzania rozkładu jazdy obróciła się na pięcie. Chyba jednak lepiej łapać pociąg, nawet jeśli po wałbrzyskich torach ma sunąć z prędkością dziesięciu kilometrów na godzinę, a potem przez pięć lat będą go przetaczać we Wrocławiu.

Późna wiosna. W przydworcowych klombach zakwitły chwasty i puszki po piwie. Pracownik Zakładu Oczyszczania Miasta łaskawie pojawił się na posterunku o jedenastej rano, by zająć się zamiataniem kurzu z jednej strony chodnika na drugą. Przy głównych ulicach porozkładali się straganiarze z kocami, oferując kolekcje dziewiarskie z third handu. Anna wpadła w nostalgię.
- Może mam przed oczami te boskie widoki po raz ostatni w życiu?
Nagle nie chciała opuszczać krainy ludzi żyjących z przyzwyczajenia, sypiących się garaży i budynków nieremontowanych od czasów Hitlera. Przypomniała sobie zachwyt Juana Carlosa:
- Gdyby co nieco odmalować, mieszkałabyś w pięknym, górskim miasteczku!
- Co ty mi tu będziesz o Wałbrzychu opowiadał - zbyła go. - Nie widzisz, że tu dobrze prosperują tylko zakłady wulkanizacyjne i sklepy z serii "wszystko po 3 złote", bo te "wszystko po 5 złotych" już splajtowały? O, tu kredyty bez poręczycieli, tam kredyty na gębę, tu lombard dla tych, co chcą spłacać kredyt. Jak sklepik bankrutuje, to w jego miejsce pojawia się punkt z automatem do gier, nazywany kasynem. Tak więc ogólnie jest na co wydawać pieniądze z kredytu. A jak się coś rozsypie, to ma już zostać takie rozwalone, bo to się wtedy ładnie nazywa: szkoda górnicza.
- I co się robi z tą szkodą górniczą? - dociekał Juan Carlos.
- No jak to co? Pokazuje się w telewizji.
- I jak się pokaże w telewizji, to ludzie reagują?
- Tak. Mówią: "Ojejku, ale nieszczęście". Potem idzie reportaż o biedaszybach, który komentuje pogrzebowym tonem jakiś złodziej z Rady Miejskiej.

Anna ścisnęła w kieszeni kurteczki sypiącą się Nokię na kartę. Przez siedem dni i siedem godzin Juan Carlos nie dawał znaku życia. Dziewczyna wiedziała, że została w Wałbrzychu za długo. Że też akurat w takim momencie zachciało się ojcu Loli wieszać na granicy dwóch posterunków Policji i nocą panowie policjanci kilkakrotnie podrzucali sobie nieboszczyka na drugą stronę mostu. Lola w ryk, matka Loli pijana pod stołem już trzecią dobę, a wszystkie formalności na głowie Anny. Trzeba było machnąć ręką i spieprzać, zamiast się narażać i jeszcze policjantów do mieszkania wpuszczać. Ale czego się nie robi dla Loli.

Jakiś szczwany lis wpadł na pomysł, żeby ulicę Rycerską umieścić w pobliżu sądu i prokuratury. Pomimo swej nazwy aleja niewiele miała wspólnego z etosem, nie licząc honorowych dawców moczu, rezydujących w każdej z bram. Anna właśnie kontemplowała obecność grzyba na swojej klatce schodowej, gdy jej wzrok przyciągnęły czerwone, nieregularne plamy na chodniku pomiędzy gołębim kałomoczem.
- Ptasia grypa, ani nawet ptasia biegunka, to to raczej nie jest... Widocznie ktoś uczcił ten poranek stratą zęba.
Przeszył ją zimny dreszcz. Obecna sytuacja nie pozwoliła jej myśleć o krwawych śladach jak o regularnym mordobiciu o butelkę denaturatu, nad którym przechodzi się do porządku dziennego w ciągu minuty. Kap, kap... kropelki prowadziły Annę jak po sznureczku do jej własnej bramy.
- A to co znowu? Boże, jakie to... świeże. Nóż był w użyciu - wzdrygnęła się Anna na widok kałuży juchy niemal ściekającej do studzienki.
Ślady zaczęły się układać zygzakiem. Ktoś wycierał ręce o mur. Ktoś wycierał jakąś część ciała o mur.
- Co za biedak... Gdzie karetka? - denerwowała się dziewczyna, przyspieszając kroku.
Chciała być już w Warszawie. Albo od razu w Nowym Jorku. Nie będzie dzisiaj ostatniego prysznica ani ostatniego obiadu. Weźmie torbę i wsiądzie w taksówkę. Trzeba zadzwonić do Victora. Spadamy, nic tu po nas. Przez kilkanaście sekund w słuchawce śpiewała Amy Winehouse, a potem odezwała się hiszpańskojęzyczna sekretarka:
- Tu Victor Sanchez, w tej chwili nie mogę rozmawiać...
- W tej chwili?! - wymruczała Anna. - Oby to było tylko w tej chwili. Miałeś być pod telefonem, kurwa. Plan B dalej obowiązuje, ale masz do mnie zadzwonić, i to jak najszybciej.
Czerwona ścieżka zdrowia prowadziła pod bramę Anny.
- Oczywiście, kurwa. Lepiej, żeby to byli ci spod piątki - myśli przelatywały jej przez głowę jak kieszonkowiec przez autobus. Nerwowo odgarniała dredy z czoła, a one strzelały z powrotem na to samo miejsce. Pierwsze piętro, drugie. Boże, ile krwi. Na półpiętrze Lola.
- Coś pod piątką? - Anna krzyczała, gdy tylko zobaczyła koleżankę.
- Pewnie to, co zwykle.
- On ją czy ona jego?
- Chyba on i kumple. Nie wiem. Matkę mi zabrali do szpitala - wyjęczała Lola, obracając się twarzą do ściany.
Anna ciężko westchnęła. Tym razem naprawdę nie mogła pomóc przyjaciółce.
- Czyli mówisz, że to stary Rempel i jego kumple?
Lola uraczyła Annę spojrzeniem psa, któremu się wyżera z miski.
- Powodzenia w wielkim świecie, księżniczko.
Anna usiadła na schodku obok, wycierając dżinsami krwawą plamę. Będzie wyglądało, że mam okres, cholera.
- Pamiętasz Juana Carlosa? Tego Kolumbijczyka, który mnie odwiedzał? Poznaliście się kiedyś na korytarzu.
Lola skinęła głową.
- No właśnie. On miał wrogów, którymi się ze mną podzielił. To tak w telegraficznym skrócie. Kiedyś opowiem ci całą historię. Pamiętaj o tym, że masz wielki talent, wyjedziesz stąd i niedługo spotkamy się w innym miejscu niż ta piękna brama - Anna wysiliła się na uśmiech. - Czyli to był Rempel spod piątki?
- Nie wiem, czy to był Rempel, bo gadałam z lekarzem w domu, ale chyba widać wyraźnie: ślady prowadzą pod piątkę.
- Lekarz przy tym był? I gówno go to obeszło?
- Jaki tam lekarz... Stary Kwiatkowski. Dobrze, że się chociaż moją matką zajął. Remplowej kiedyś kazał się udusić rzygami.
- Porządny facet. Przynajmniej nie słyszałam, żeby komuś zaszył igłę w sercu, wacik w żołądku, albo dokonał trepanacji czaszki, zamiast operacji kręgu szyjnego, bo pomylił zdjęcia pacjentów. Te tematy były ostatnio na topie. Gdyby Remplowa się udusiła rzygami, świat by niewiele stracił. Przepraszam, telefon.
To był Victor.
- Wszystko pod kontrolą, możesz wejść do mieszkania...
- Czemu nie odbierałeś? - dociekała Anna. - Skąd wiesz, gdzie teraz jestem?
- Nie siedź na schodach, bo się przeziębisz. Powiedz Loli "do widzenia", wejdź do domu i przygotuj rzeczy. Zaraz się spotkamy.
Lola nie znała hiszpańskiego. Spojrzała pytająco na koleżankę.
- Mam się z tobą pożegnać - powiedziała Anna. - Tak polecił Victor Sanchez. A ja od siebie dodam, że zanim otworzę drzwi do mojego domu, ty masz już być w taksówce i nie pokazywać się tu przez kilka tygodni, rozumiesz?
Lola nie rozumiała.
- Wrogowie Juana Carlosa to chyba jakaś choroba zakaźna? Najpierw są twoimi wrogami, potem moimi...?
- Idź już, do kurwy nędzy.
- Taksówką? Filmów się naoglądałaś? Skąd ja mam mieć kasę na taksówkę?
Anna wcisnęła jej do ręki stuzłotowy banknot.
- A skąd ty masz tyle kasy?
- Filmów się naoglądałam. Nieważne. Biegnij już, Lola. Biegnij.