Bieluniowa ta wizja, to fakt! A ja ze zmęczeniem, już spać nie mogę, zaglądam tylko rąbkiem ciepłego swetra, bo chłodne poranki, nawet w dużym mieście, gdzie już nie dogrzewają jak dawniej. Bieluń, to Kamysiu roślinka, mocno w mojej pamięci zakorzniona, ruderalne zielsko, co go pełno tam, gdzie człowiek narobił bałaganu... Próbuję dla Twojego tekstu znaleźć rolę, pierwszą jest zapewne zabawa, bo boję się, że zaczniemy poważnie traktować tego typu formy, a trzymać się będę pazurem, że należy iść równolegle z "dziś", a nawet pół sekundy przed nim. Czyli "bacznie", "ucha", "psubrat", należałoby wstawić do kredensu, ten też już z lamusa!
Pozdrawiam, a w ogóle, to przeczytałam z przyjemnością, ze względu na obrazki, ładne i w kolorkach! )

julandko, "psubrata" wyrzuciłam już, reszta musi poczekać na "dzisiejsze" zamienniki. Może komuś z czytających coś się nasunie.
Dziękuję za wizytę i poczytanie z przyjemnością
Serdecznie

zapomin, chyba pierwszy raz pod moim wierszem. Tym serdeczniej witam! Hmm, mówisz, że łagodnie?
Dziękuję za zaznaczenie obecności.
Pozdrawiam

zbyt łagodne nawet
wiersz podoba mi się jako poezja ale czy to na pewno o bieluniu?

Mariomagdaleno, nie tylko o bieluniu, nie tylko. Gdyby się tak wsłuchać, to kto wie, co tam w trawie piszczy…
Dzięki!

Po przeczytaniu Twojego komentarza, zapominku, pierwszy raz cieszę się z wypunktowania braków, zrobiłeś to w przesympatyczny sposób. Na szczęście halucynogenne i trujące właściwości tej rośliny znane są mi tylko z teorii. Jeśli zainspirowałam, to się cieszę i chętnie przeczytam Twój nowy wiersz.

chciałabym opowiedzieć najlepiej jak umiem
o pasożytach, ziołach, przyprawach i chwastach.
niepomiernie mi przykro, ogromnie żałuję,
nie zaspokoję głodu – nie znam się i basta!

jakbym słuchał Panią od biologii w szkole:

stąpam po łące boso, zrywając stokrotki,
pochylam niżej głowę i nadstawiam ucha.
może to pasikonik, a może to świerszcze
grają. w trawie coś piszczy, skrzypi. bacznie słucham.

no i Pani wyszła na spacer na łąkę

to bieluń dziędzierzawa rozchyla podwoje,
pękając sypie ziarnem. odurza, a jakże.
brzoza częstuje sokiem – słodkawą oskołą,
co spływa po pniu nitką. zaklinam czas w kadrze.

którą wspomina w ten nieprzyjemny dzień jesienny:

co prawda moim nauczycielem biologii był facet, ale równie pozytywnie zakręcony, więc ...,
określam siebie jako biolog, Twój zdecydowanie przypadł mi do gustu, bo:
gdyby takich "pań od biologii" było więcej, chyba i świat
wyglądałby lepiej

( o tym, że klasyczny polski - tzn 13 głoskowiec ze średniówką po siedmiu nie wspomnę: to się czuje )

Rozkołysałam się tymi wizjami, po łące biegnę, nasłuchuję, wącham... Lekko i swobodnie. Przyjemnie tutaj, Kamyczku

ach, Kamyczku, wystarczyło Ci napisać "bieluń" i już masz tyle odwiedzin i komentarzy
Ty wiesz czym przyciągnąć poetę ^^

- A mnie się podoba i już. Troche przypomnina Harasymowicza ale ma w sobie radość. Pozdrwiam ciepło.