też mam czasem takie poczucie "odkrycia" czegoś
uświadomienia sobie

a czasem jak za długo patrzę w swoje oczy w lustro
pojawiają się takie myśli - o dziwności istnienia i nieautomatycznego działania

przeczytałam Twój wiersz akurat
wypisując listę kiedy kto ma urodziny
i pomyślałam wtedy o nich jak w drugiej strofie
dziękuję
za jasnoniedzielny uśmiech

mariamagdalena, Symulant dzięki, że zajrzeliście do mnie. Cieszę się, że Wam się podobało. Do zobaczenia.

Pawle, powiem tak... ilekroć zajrzę do tego wiersza ujmuje mnie prawda jaką zawiera, podana niby w lekki sposób - a tak bardzo dotyka sedna. To smutne, przykre, że tak właśnie musi być i że takie nieuniknione... Stanowczo za krótki ten czas, żeby zasmakować, nacieszyć się, pożyć pełnią... Z wiekiem odczuwam jeszcze bardziej... Nostalgia za tą beztroską, młodością, za okresem dzieciństwa, tak silnie przemawia, zwłaszcza, że i okres czasu w jakim się aktualnie znajdujemy - sprzyja tak wielu przemyśleniom. Wszystko wokół za szybko się dzieje, tak, stanowczo wszystko za szybko! I pomysleć, że małe dzieci tak bardzo chcą być dorosłe... Mam 16,5 letniego syna, gdy spojrzeć, widzę jak dwa w jednym: za chwilę dorosłe, a jeszcze przed momentem, tak jak wczoraj - zupełnie niedawno - berbecia, którego trzeba było tulić i przewijać. Zatrzymuję się wzrokiem i łapię te kadry, ale nie umiem opisać, a czas tak bardzo bezwzględny.

Pawle, pójdę dalej... masz niebywałą zdolność ukazywania obrazów takich jakimi w rzeczywiści są, tak jak je wszyscy czujemy, i tak bardzo doświadczamy, wydaje się niby proste, usiąść i zapisać, ale kto spróbuje, ten dobrze wie że tak nie jest, bo nie może to być taka zwykła, sucha forma, musi pokazać coś więcej, upływ czasu, uczucia. Ty wiesz..., jak bardzo lubię Twoje rymowane wiersze, jednak ilekroć zaglądam do tego... mam ochotę na więcej właśnie takich, masz wiele cennych spostrzeżeń, odnajduję tu wiele dla siebie, te detale tak bezpowrotnie umykają... Proszę, pisz czasem takie właśnie...
Pozdrawiam jeszcze przed północą

Pawle, ostatnio często wracam do tego właśnie wiersza. Przypadł mi rzeczywiście wyjątkowo do gustu, dlatego z przyjemnością siedzę i czytam go sobie na głos.
<Jeśli mogę...> podzielę się z Tobą moimi spostrzeżeniami.

Dwa drobiazgi zwróciły moją uwagę podczas głośnego czytania, a mianowicie:

- W 4 wersie 1 strofki: zamiast „i byli przytulani” - lepiej czyta się : - i byliśmy przytulani - przyczyna jest prosta, w tekście pisanym, wzrokowo jakby to nie przeszkadza, bo widać i wiadomo - co jest co, ale jeśli usłyszeć ten tekst w recytacji na głos, wtedy już samo niejako narzuca się inaczej, brakuje wtedy tego pełnego słowa, tutaj akurat - byliśmy. Wiem, że to celowe i miało być może bardziej zdrobniale, z kontrastem; ale to jakoś inaczej brzmi dla ucha.

Dwa:

- W 3 wersie 4 strofki: „pewnie był czyjąś całuśną ślicznotą” – brakuje mi wyrażenia - „też”, które się tutaj też samo narzuca, i w tym przypadku dodaje to mocniejszego akcentu podczas czytania całej strofce, a sam tekst podczas takiej deklamacji inaczej się zwyczajnie rozkłada.

W wyniku moich prób głosowych, „kosmetycznie” – deczko inaczej zapisuję Twój wiersz. Może zechcesz rzucisz okiem, w takim zapisie czyta mi się go po prostu najlepiej:


„Nie do wiary”


nie do uwierzenia
że wszyscy urodziliśmy się mali
nosiliśmy śliniaki
i byliśmy przytulani
lub chociaż przewijani czasem

dziwiliśmy się biedronkom
smakowaliśmy agrest i dym ognisk
może nawet byliśmy
najrozkoszniejszutkimi
pampuszkami i szczurkosiami

i ty i ja i ten debil z naprzeciwka
i ten znany polityk
i ta ostra osiemnastka
ze sklepu na rogu

dziwne ale nawet potwór który
przechowywał dzieci w beczce
pewnie też był czyjąś całuśną ślicznotą
może ktoś był dumny z jego świadectw
i pierwszej lepszej pracy

nie do uwierzenia że wszyscy
zestarzejemy się tak czy owak

niektórzy nawet będą
uroczymi staruszkami
karmiącymi gołąbki
choć wciąż pozostaną
sukinsynami

inni pewnie będą
zrzędzić całymi dniami
i zapominać terminy wizyt
u proktologa z powodu
sklerozy lub przyzwyczajenia

nie do wiary

…………………………………………………………….


<Niezależnie od tego, co powyżej , to tylko moje spostrzeżenia i mój własny odbiór tego wiersza>

Podtrzymuję swoje zdanie, że wiersz jest naprawdę świetny, super się czyta, fajnie akcentuje, uwypukla różne sprawy, można się nim pobawić i zostaje w głowie na dłużej. Właśnie..., i dlatego bardzo lubię takie teksty, bo same zapadają w pamięć, nie trzeba się doszukiwać jakichś niestworzonych, wyolbrzymionych na siłę znaczeń; jest czytelny i niesie ze sobą konkretne prawdziwe treści. Wolę wiersze, które tak jak ten, nadają się do recytacji na głos. Dziękuję Pawle, cała frajda po mojej stronie. Szkoda tylko, że to nie jest mój tekst, tak... zdecydowanie to największy minus. Popołudniowo, serdecznie pozdrawiam

Kilka razy czytałem ten wiersz i chyba też jeszcze do niego powrócę
z uwagi na jego egzystencjalny charakter.
Rozpoczynamy, życie czyści ( tabula rasa) a kończymy różnie.
Widziałem kiedyś zdjęcie małego Adolfka syna państwa Hitlerów, - urocze dziecko.