Tekst polecany przez redakcję.
Edycja: 4 grudnia 2012 r.
________________________
Wasinka



Puk puk. Czy mi się wydaje? Czy ktoś pukał? Nikt nie pukał. Popukaj się, panna, w czoło. Ale nie ustaje. Idę jednak sprawdzić, co za tymi drzwiami. A tam ewidentnie ktoś stoi. Bije od niego taka serdeczność. Nawet przez szczelinę. I błyska mi po oku, zaglądającym przez judasza ciekawie. To nie jest pomyłka! Pomyłki nie wchodzą w grę.

Otworzę - myślę. I otwieram. Człowiek wtarabania mi się za próg bez żadnej gadki. Milczy jak pień. Patrzy jak pień. Błysk z niego wyparowuje gdzieś. Jakby polerowany pień nagle zmatowiał. Ja cię kręcę! Kogóż ja wpuściłam do mieszkania? Panicznie szukam przytułku w swoich własnych wątłych ramionkach. Chowam się tam, dokąd tylko da się. A Pień na mnie zmatowiale patrzy. Nie przemawia przez niego ani jeden wyraz, ani gest nie przemawia. Milczy głęboko. I zastygłe gałki skierowane są gdzieś do środka. Chwila, chwila! Hola, hola! Nagle znajduję się, Pień wie gdzie. Wbrew zasadzie, którą mi, kilkuletniej niegdyś, wpajano. Nie daj się zbałamucić obcym! Zadałam się z obcym i przeniosłam, jakby to był kolega, z którym się lepiło babki piaskowe. Może dlatego tak czuję, że nigdy z żadnym nie lepiłam babek. Może zatęskniłam za tymi nigdy nielepionymi babkami. Nostalgia mi się załączyła i koniec.

Pień, wyprostowawszy się nieco, urósł w oczach i nagle przemówił. Uczynił to tak niespodziewanie, że prawie omdlałam z wrażenia i przestrachu. A powiedział coś na kształt:
- Panieneczko droga, źle się czuję w zamkniętych pomieszczeniach. Mam w takich niezwykłe trudności, żeby choć poruszyć się odrobinę. Pomogłaś mi, rozluźniając ramiona. Poczułem zbawienny wpływ relaksu, mimo że ty sama pewno zachodziłaś w głowę, co to za typek spod ciemnej gwiazdy. Ale jednak, nieświadomie, skutecznie zmieniłaś postawę na bardziej otwartą. Wtedy ja mogę się chociaż trochę ruszać w zamkniętej przestrzeni.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć na te mądrości, więc nic nie powiedziałam. Odzyskał Pień swój blask i znów świecił serdecznością na prawo i lewo.
- A dlaczego pan do mnie przyszedł i przeniósł tutaj? - odważyłam się zapytać.
Milczał przez jakieś pół minuty. Po czym dostrzegłam dlaczego.