(Opowieść druga)

Po gałęziach migały puszyste stworzonka,
rude i popielate, jak w bajkowym świecie.
Młoda zieleń koiła rozstrojone zmysły,
a śpiew ptaków niezwykle nęcił do istnienia.

O każdej porze roku las budził zdziwienie.
Wiosną wonne konwalie ścieliły poszycie.
Choć wiatr na bukowinie grywał serenady,
olśnienie niweczyły czarne dziury w niebie.

Trzy przyjaciółki często błądziły wśród lasu,
jakby szukały tego, czego już nie było.
Zatrzymane na losu mglistej fotografii,
marzeniem nie sięgały dalekiej przyszłości.

Ania miała ciąg dalszy w gwiazdach zapisany.
Marzenki przeznaczenie nie było łaskawe.
Na komunijnej długiej, bielutkiej sukience,
leżały wkoło lilie – już nie drżała z zimna -
to zimno w niej drżało.

A trzecia - trzeciej przecież śnią się opowieści.