Nerwowe stukanie palców Heather przerwało nieziemską ciszę, panującą od dłuższego czasu w niewielkiej kawiarni.
No dalej, poganiała go w myślach. Niestety, William miał to do siebie, że często się spóźniał.
Jeszcze chwila i zasnę, pomyślała. Nużące uczucie zmęczenia spowodowane było częściowo faktem, że nikt w kawiarni nie prowadził żadnej interesującej rozmowy, nie było ogólnego gwaru, a zamiast tego panowała wszechobecna cisza. Za oknem krople deszczu uparcie bębniły w parapet, pogłębiając melancholijny nastrój Heather.
Zresztą, powinna już się do tego przyzwyczaić. Szkocja to nie był kraj o zbyt pięknej pogodzie – ciągłe ulewy nie sprzyjały pozytywnemu nastawieniu do życia, choć z drugiej strony na niektórych działało to inaczej.
Tak na przykład było z Williamem, który uwielbiał deszcz i nie rozumiał jej niechęci.
Nagle podniosła wzrok znad dokumentu, do którego czytania właśnie powróciła, bo do środka wszedł pewien mężczyzna.
Nie był to William.
- Dzień dobry – rzucił niedbale do właściciela, stojącego za ladą. W odpowiedzi otrzymał tylko ledwie zauważalne skinienie głowy. – Heather McConnel? – zwrócił się bezpośrednio do brunetki.
Wstała.
- Słucham - odpowiedziała, zaciekawiona. Gdzie jest Will, do cholery?, zastanawiała się.
-Proszę usiąść – odparł mężczyzna, ale Heather go zlekceważyła. - Mój kuzyn nie mógł przyjść – wyjaśnił.
- Co się stało? – spytała McConnel. Zaczynała się denerwować.
- W porządku, nic takiego, coś mu wypadło. Proszę usiąść – powtórzył.
Zanim to zrobiła, poczuła , że coś jest nie tak. O ile wiedziała – a znała Williama dosyć długo, w dodatku widywała go codziennie w pracy – nie miał żadnego kuzyna. Przynajmniej nie na tyle bliskiego, żeby ten mógł zastąpić go na tak ważnym spotkaniu.
- Przepraszam, muszę wyjść do… Do toalety – mruknęła i szybkim krokiem oddaliła się od stolika.
Kiedy doszła do celu, otworzyła drzwi, wyciągnęła telefon i wybrała pospiesznie numer Willa. Tak jak się spodziewała, nie odbierał. No dalej, poganiała go znów w myślach. Odbierz ten cholerny telefon!
W końcu, po co najmniej półtorej minuty, odebrał.
- Heather, uciekaj – powiedział tylko i wszystko stało się jasne – już wiedziała, co ma robić.
Rozdział 1
Rada trwała już trzeci dzień, a oni wciąż nic nie ustalili.
- Słuchajcie, no musimy coś wymyślić - podjął jeden z uczestników. Sven nie był pewien co do jego imienia; wiedział, że zaczynało się chyba od litery „R”. Niestety, sporo było takich imion. Zresztą, pomyślał, gdybym miał znać imię każdego z nich, prędzej wysiadłby mi mózg niż dokonałbym czegoś konkretnego.
Przewodniczący grupy Delta A. Force westchnął.
- My wstrzymujemy się od głosu – zadecydował.
- Nie no, tak być nie może, do jasnej cholery! – warknął ktoś z grupy Gamma H. Force. – Te dupki nie chcą głosować i cały obowiązek spadnie na resztę, tak?
- Proszę o spokój – Sven powoli wstał. – Naprawdę nie widzę powodu do kłótni, moi drodzy. Delta A. są po prostu obiektywni.
- A tak w ogóle, dlaczego debatujemy tyle czasu nad losem kilku osób?
- Ponieważ ich przyjęcie wiąże się, jak wiadomo, z niewielkim ryzykiem, którego nie warto podejmować, jeśli uznamy, że mamy wystarczająco dużo osób do utrzymania wszystkiego w obecnym stanie – wytłumaczył Sven cierpliwie. Zaczynał mieć dosyć tych niepojętnych głupków.
- Dobra, zdaje mi się, że Sven tłumaczył to zanim tutaj przyszliśmy – warknął przewodniczący Delty A. Force.
- Upewniamy się – odpowiedział ktoś z Gammy H.
- Dobra, ludzie, uspokójcie się – grupa Delta B. Force zaczęła wstawać.
- Nie mamy innego wyjścia, jak tylko zagłosować – westchnął Sven. – Co prawda robiliśmy to już trzykrotnie, za każdym razem otrzymując inny rezultat, ale… No, zobaczymy. Proszę. Zaczniemy po kolei. Kto jest za poinformowaniem Lynn Natalii Roberts?
Przewodniczący jedenastu grup podnieśli ręce. Pozostałych pięć było przeciw.
- Proszę uzasadnić swoje zdanie – Sven powstrzymywał się od ziewnięcia. Najchętniej po prostu przyjąłby tę Roberts i McConnel, ale szefowie oddziałów nalegali, by zorganizować naradę.
- My zaczniemy – oddział Gamma A. Force wstał. – Przyglądaliśmy się dziewczynie… Co przecież nie jest zabronione – wtrącił przewodniczący pospiesznie, ujrzawszy minę Svena. Ten zaś niechętnie kiwnął głową na znak, że mają rację. – Zaobserwowaliśmy u niej… Zachowania… Zachowania odpowiednie dla niewtajemniczonych, u których ujawniają się pewne cechy przynależności do naszych – kontynuował mówca. Sven poganiał go w myślach. Chciał już iść do domu. – Ponadto panna Roberts jest osobą nadzwyczaj odpowiedzialną… To w zasadzie wszystko, co chcielibyśmy powiedzieć na ten temat.
- Dziękuję – odparł Sven. – Myślę, że grupa Gamma A. świetnie poradziła sobie z wyjaśnieniem nam, dlaczego warto przyjąć pannę Roberts. Czy ktoś z innej grupy chciałby coś dodać? Nie uważam tego za konieczne… Choć jeśli ktoś znalazł jakiś inny, dobry argument, proszę mówić…
Na sali zapanowała cisza.
- Dobrze – kontynuował Sven. – Czekamy na kontrargumenty, grupy przeciwne proszę o powstanie i wytłumaczenie swojej decyzji.
Cztery oddziały wstały z miejsc. Zaczęła grupa Gamma C. Force.
- Ponieważ nie mamy najmniejszej pewności, że Lynn Roberts jest osobą godną naszego zaufania.
- Jest odpowiedzialna – wtrącił jakiś uczeń Gammy H.
- No i co z tego? – warknął przewodniczący innej grupy protestującej. – Ludzie, opanujcie się! Nie wiecie, co ona może…
- Chwileczkę – przerwał mu Sven, nieźle już zdenerwowany. – O was nikt nie musiał rozmawiać godzinami. Po prostu tacy się urodziliście i wiedzieliście o tym od samego początku… A nie sądzicie, że Roberts i McConnel chciałyby tego samego? Bądźmy sprawiedliwi. Koniec dyskusji Lynn Roberts. Głosujemy teraz w sprawie Heather McConnel.
Wynik tego głosowania okazał się taki, sam, jak poprzedniego.
- Podobnie jak w przypadku Lynn Roberts, pannę McConnel również obserwowaliśmy i zauważyliśmy to samo. Proponowałbym zakończenie obrad – powiedział przewodniczący Gammy H. i ziewnął znacząco. Sven nie dziwił mu się; prawie nie spali, bo cały czas debatowali nad przyjęciem dwóch dziewczyn.
- Dobra, znajdę kogoś, kto je wtajemniczy, że tak powiem… - Sven zaśmiał się, choć to, co powiedział, nie było śmieszne; czuł, że musi jakoś rozładować emocje. – A teraz proszę się rozejść.

*
David oparł się o ścianę. Za chwilę czekała go kolejna godzina zajęć z grupą Alfa A. Force. Ponieważ byli to początkujący, starał się być cierpliwy, ale nie zawsze mu to wychodziło, zwłaszcza kiedy cała grupa spóźniała się na zajęcia.
Zaczął powoli spacerować po korytarzu, kiedy nagle usłyszał kroki. Nareszcie, pomyślał, ale kiedy się odwrócił, czekał go zawód. Nie byli to bowiem uczniowie, wręcz przeciwnie, Sven.
Sven pełnił funkcję kogoś, kogo w zwyczajnej szkole można nazwać dyrektorem, ale był jednocześnie kimś o wiele wyżej postawionym.
- Ee… - zaczął niezdarnie, a David już wiedział, dlaczego został odwiedzony. Pewnie ma wykonać jakieś dziwne zadanie, a Sven nie palił się do tego, by go o to poprosić; nie lubił wykorzystywać wszystkich. David go lubił; jego „dyrektor” był w porządku.
- Dobra, mów, o co ci chodzi.
- Musimy zwerbować dwie nowe… Lynn Natalia Roberts i Heather McConnel. Ta pierwsza jest Amerykanką, mieszka na Florydzie… Dlatego to ty pójdziesz do niej… Tą drugą zajmie się ktoś inny… Ona jest Szkotką… No w każdym razie, kiedy mógłbyś zacząć?
- Sven, z chęcią bym to zrobił, ale wiesz przecież, że Alfa…
- Poradzą sobie, ja mogę się nimi zająć.
Zaczęli powoli iść w kierunku biura Svena.
- No wiesz… Dla mnie nie ma z tym żadnego problemu, ale jak mam to zrobić?
- Eee… Mam jeden pomysł, który może nie do końca ci się spodoba… - Sven westchnął. – No dobra, skoro chcesz wiedzieć… Chciałbym, żebyś udał, że jesteś nią zainteresowany i dowiedział się czegoś o niej… A potem w jakiś przyjazny sposób powiedział jej prawdę.
David zaśmiał się. Pomysł Svena od strony technicznej był niezły, ale nie potrafiłby zrobić nikomu czegoś takiego.
- Ile ona ma lat?
- Dwadzieścia – odparł Sven spokojnie.
- Czy ja naprawdę wyglądam na dwudziestolatka? – zażartował.
- Ja tam bym chciał – Sven wyszczerzył zęby.
David uśmiechnął się, ale dalej był nie do końca przekonany.
- Zresztą, masz przecież dopiero dwadzieścia trzy. To nie jest dużo więcej. Słuchaj, jeśli masz jakiś inny pomysł, to zrób to tak, jak uważasz. Ja chcę tylko zobaczyć tu Lynn Roberts. To wszystko – wyjaśnił Sven i zaczął iść w stronę swojego biura. – No dobra, chodźmy. Wszystko ci wytłumaczę.
- Dobra, ale… Co z Alfą?
Sven wyciągnął z kieszeni komórkę.
- Co robisz?
- Dzwonię do Travisa.
Travis był drugim przewodniczącym grupy Alfa A. Force; zazwyczaj grupy Alfa miały rzeczywiście dwóch opiekunów.
Sven wyjaśnił Travisowi, że David nie może dziś przeprowadzić zajęć i poprosił go o przekazanie tego grupie. Potem zakończył połączenie.
- Dobra, najgorsze już za nami – powiedział ze śmiechem i wprowadził Davida do siebie.