Wiolin, popraw literówki, strasznie to wygląda

Czasem zaglądam pod wiersze i wydaje mi się, że coś widzę, obraz, scenę, problem. Potem ostrzega mnie nagła myśl, że pewnie idę złym tropem i uciekam spod wiersza. Nie wiem, dlaczego w tym tu czas wydaje mi parametrem nieustalonym. Ile zdarzeń, spotkań, chwil ulotnych zdarzyło się w życiu. Wracam Twoim wierszem do studenckich czasów, bardzo niespokojnych, przegadanych nocy z ludźmi, których już nigdy nie spotkam. Czy pamiętam ich imiona, już nie, tylko właśnie sytuacje, sceny, obrazy, dźwięki, kolory. Samotność mieszka w każdej ludzkiej istocie, zaczyna oddychać, gdy człowiekowi brakuje tchu i na bezdechu wydaje z siebie krzyk. Co z oczami? Tu się gubię. Ale to moja wina. Kiedyś ciekawość ciągnęła mnie w medycynę. Czasem się śmieję, jak rozmawiam z ludźmi, że nie tylko mnie intrygował zając pod skalpelem ... Ale myślę, że jeśli oczy nie smakują, to nie znaczy nic innego, tylko to, że nie ze wszystkimi musimy pić herbatę. Pozdrawiam serdecznie. Wiersz mi się podoba!

Julando - ten wiersz to opis zmęczonych sobą ludzi. Wypaleni, już nie potrafią siebie. Sciana na której tylko gwóźdż z którego zdjęto obraz. Dziekuje za wejrzenie.
Miladoro, masz rację, poprawiam. Czasem mam zaćmienie i nie wiem która strona księżyca jest właściwa - znaczy się co i jak się pisze. Dzięki i Tobie.

Witaj Miladoro.Widzę że przed Twoim " sokolim wzrokiem" nic się nie uchowa. Jakąś dziwną miłością darzą mnie inwersje, a ja im poprostu pozwalam sie kochać. Poprawiam i dziekuję za koment . Pozdrawiam.

Wiersz jest smutny...Ale sprawia, że większość czytelników powróci wspomnieniami gdzieś...Bo to o czym napisałeś nie jedna osoba przeżyła, a może nawet każdy, tylko że nie wszyscy chcą i potrafią się do tego przyznać. A już na pewno opisać to w taki piękny sposób jak ty.
Pozdrawiam
MEGII