Czytam zawsze, gdy piszesz o tym, co tam, gdzie mnie nie ma, z uwagą. Tu moja wyobraźnia pulsowała w powietrzu o dziwnym kolorze i wysoko pod bezradnie rozkładanane ręce Cristo Redentor. I słucham Cię uważnie, a na koniec, kurcze, odwracam się na pięcie, mrużę oczy, nie ja się nie obrażam, ale nie takiej oczekiwałam puenty. Jak dla mnie, wolałabym na końcu przeczytać: nie wiem, ale może kiedyś pojedziemy do Rio razem! i już nie odwrócę się, bo peel daje czytelnikowi nadzieję. Inaczej od razu myślę, no tak, łatwo mówić, a pojechać czasem trudno i z Wawy do Krakowa, a co dopiero na plażę Copacabany.
Pozdrawiam, bardzo mi się podoba!

Nieźle, Antoś.

To łapanie się za Głowę Cukru mnie urzekło. A zakończenie? Normalne - jak ktoś może powiedzieć, czy warto jechać do Rio, skoro widział je tylko z okna samochodu. Wprost zobaczyłam to wzruszenie ramion na końcu.

Aha:

- slamsy wzniesione z cegły dziurawki,
czerwonenego betonu biedaków. - do poprawki:
- slumsy wzniesione z cegły dziurawki,
czerwonego betonu biedaków.

Sugestia:

- A Copacabana, a jak ona? - A Copacabana? Jak ona?

Spodobało mi się.

Pozdrawiam

Zgrabna widokówka. Choć w zasadzie nie jest to jedynie obrazek. Pokazałeś nam coś więcej niż to co widoczne. Pokazałeś duszę Rio. Nie wiedziałem, że tak dobrze radzisz sobie z białym wierszem.

Niezła pocztówka, Antek. Tym tekstem obudziłeś we mnie dawno uśpione wspomnienia. Długo by opowiadać, więc tylko podziękuję
Świetny wybór, zygfryd2007.
Pozdrawiam przedświątecznie obu panów.