Pewnie, że s(trach), jak pęknie pod nami , ale to pewnie nie to )

W ogóle bym usunęła ten wielokropek.

Mnie się też podoba, ale nie dlatego, że piękno może być przerażające, tylko że potrafi być kruche i trudne do osiągnięcia.
Prawie albo niedosięgłe.
I że może się roztopić w jednej chwili. Jak szczęście...

Buźka, Bratek.

Kmkmk – bronię się od pisania smutasów, a do takich należy mój „Kryształ”, ale miło, że Ci się podobało. Dziękuję za inspirujący komentarz i pozdrawiam

Jest dobrze, a lepsze jest wrogiem dobrego. Zatrzymajmy się przy tym przysłowiu na chwilę, żeby wzmocnić oryginalną tkankę wiersza.

Wklepałem te moje alternatywy, żeby może zobaczyć, że w ogóle tutaj są jakieś inne możliwości - nie wiem, czy lepsze. Natomiast, jak sobie porównuje te trzy opcje, to przychodzi mi do głowy, że Twoja pierwsza zwrotka jest taka bardzo klasyczna, uspokajająca, wręcz sielska. W tym momencie "Strach" z drugiej przychodzi trochę jako deklaracja - nie jest przeczuty. Rozumiem, że jego działanie polega na zaskoczeniu, ale może w takim razie zaskoczyć czytelnika jakimś konkretem zamiast abstraktu (choć akurat ten abstrakt, przyznaję, jest emocjonalnie bardzo efektywny)?