Kiedy stoisz na czujce, bo za chwilę ma być przerzut , kiedy musisz jakoś wytłumaczyć swoją obecność na zewnątrz opustoszałego terminalu w biały dzień... Tak właśnie zaczęła się moja przygoda z fajkami a w zasadzie – wash and go – dwa w jednym. O ile samo wciąganie dymu nikotynowego na poparcie swojej głupoty wydaje się być mało interesujące, o tyle ta druga strona medalu niekoniecznie...

Moja pierwsza wypłata o równowartości 60 USD nie powaliła mnie obfitością i od razu pojąłem, że trochę mi zejdzie zanim czegokolwiek się w życiu dorobię. Na szczęście marynarze w owym czasie nieźle sobie radzili w temacie „dorabiania na boku” wystarczyło więc tylko dobrze się przyjrzeć i użyć funkcji „kopiuj – wklej” w swój własny kawałek chleba.

Jednym ze sposobów była sprzedaż kabiny pasażerom na nocny przelot. Po sprzedaniu spało się u kolegi lub w jakimś magazynku. Oczywiście, że spróbowałem ale po spędzeniu upojnej nocy na półce w pompowni w hałasie co i rusz włączającej się pompy hydroforu (dźwięk o wysokiej częstotliwości) czy kompresora chłodni (nieco niżeszej) i po przewianiu szyi przez wentylator, wyleczyłem się z tego pomysłu dorabiania. Byłem nawet zadowolony, że nie musiałem dłużej okradać firmy jak również, że moja atrakcyjność u personelu żeńskiego drastycznie rosła - ale o tym dowiedziałem się stosunkowo później.

Będąc odciętym od źródła zarobkowania metodą "na kabinę" nie pozostawało mi nic innego jak tylko zabawa w przemyt - ale żebym ja potrafił się ładnie bawić.

Wynoszenie papierosów na na paczki i sprzedawanie ich w mieście było dość dochodowe ale też i męczące. Czasami trzeba się było bardzo nachodzić a do tego uważać na czających się wszędzie duńskich celników. Każdy z nich miał swoją ksywkę, a najbardziej zaciekłym tropicielem był Rudy. Facet miał niestety pecha bo jego pomarańczowa czupryna była widoczna jak pożar World Trade Center. Dlatego rudy przebierał się na różne sposoby do tego zabierał nieodłączny plecaczek tudzież parasolkę. Koronnym numerem Rudego było zagrzebanie się w ściółce i możecie mi wierzyć lub nie w czerwonych liściach gościu był nie do wykrycia.

Celnicy robili na nas łapanki, śledzili bo zależało im na nakryciu również i odbiorcy, którego można było potraktować bajońską karą. Co do kar właśnie wyglądało to mniej więcej tak, że jak cię złapali z drobiazgiem tj. do dziewięciu paczek płaciłeś ok 25 koron za paczkę ale jak już miałeś powyżej kartona cena była 75 za tę samą paczkę czy sąsiednie. Dlatego większość załogi nigdy nie przekroczyła zaczarowanej bariery dziewięciu paczek.

- Normalny, standardowy przerzut – trzy kostki (150 kartonów) – najgorsze to fajczenie, ale weź tu nie pal stojąc na winklu i czekając na tę cholerną taryfę.
Tak - stres, nerwy i do tego doszło jeszcze palenie papierosów. Właśnie zaczął się mój powolny marsz po śmierć wskutek zawału serca...

Ja również długo nie mogłem przekroczyć bariery dziewięciu paczek, ale jednego dnia na koniec miałem już tak dosyć łażenia, że to co mi zostało wrzuciłem na siebie i wyniosłem. U kupca okazało się, że jest tego dwa i pół kartona – wkrótce potem nosiłem na sobie po osiem kartonów. Lekka letnia kurteczka, siedem kartonów Princów na plecach i prawie nic nie bylo widać, ale byłem szczupły – mój Boże (przy ośmiu robiłem się kwadraciak). Chodziliśmy we dwójkę z kumplem i przy naszym obrocie logiczne, że wkrótce przejęliśmy wszystkich okolicznych odbiorców – każdy wolał szybko kupić od nas niż obsługiwać tabun detalistów przez cały dzień. Niestety, okazało się wkrótce, że przepustowość naszych kontrahentów jest niewystarczjąca a my chcieliśmy się jeszcze rozwijać. Na szczęście złapaliśmy kontakt z odbiorcami hurtowymi i wtedy się zaczęło...

Statek stał w Kopenhadze w tygodniu poniedzialek i środę cały dzień, w czwartek piątek i sobotę wieczorami od 20 do 23-ej. Ciekawym numerem na krótkim postoju było przejście bokiem tzn. nie przez terminal pasażerski ale na zewnątrz unikając kontroli. Kiedyś puścił się za mną jeden celnik ale biedak nie wyrobił zakrętu i rozłożył się jak długi rozwalając rękę, okulary i UKF-kę... Długo potem opowiadali historię jak to pobiłem celnika – tak właśnie powstaje plotka.

Na pewno interesuje cię czytelniku (nie wiem dlaczego zakładam, że takowy się znalazł) jak z tym rzuceniem palenia... A widzisz, to już temat na kolejną część tej opowieści...