„Bierz byka za rogi”. „O marzenia trzeba walczyć”. Tak mi wszyscy mówili. Kłamcy dookoła. Populiści wypychający sobie gębę frazesami. Patrzą w oczy i mówią dokładnie to, co chcę usłyszeć, a ja wierzę. Zawsze jestem gotów zgodzić się z czymś, co łaskocze mą próżność. Zastanawia mnie jedynie, skąd oni biorą zawsze słuszne stwierdzenia.

Tylko matka mówiła, że nadzieja daje rozczarowanie, więc nie warto próbować. Nie posłuchałem jej i wziąłem tego cholernego byka za rogi. Bardzo mocno złapałem, że przez rok nic innego nie robiłem, tylko się z nim mocowałem. I w przód dwa kroki i do tyłu jeden. Czyli mozolnie do przodu idziemy spełniać marzenie. W końcu wszyscy tak robią. Chodzą z przyklejonymi uśmiechami i mówią, że praca, to ich pasja. Ja też tak chciałem.

Byłem uzbrojony tylko w hiperoptymizm. Dodawał werwy, aż tu nagle „Bierz byka za rogi”, „O marzenia trzeba walczyć” zamieniało się na: „Może następnym razem”, „Nie!, nie!, nie”. Poprzednie głosy odbijały się echem w kuble i już nikt mordy z niego nie wystawia. Poczułem jakby cała droga, którą przeszedłem, sama przesuwała się pode mną i znowu jestem na starcie. Niby nie zmieniony, tylko broń została mi wytrącona.

Zostałem sam. I jego już nie ma. Marzenie prysło, wiem, że się nie spełni. Nie mogę, więc już go pielęgnować. Nie mogę taplać się w nim tuż, przed zaśnięciem. Nic mi nie zostało. Jestem tylko ja.

Moja matka miała rację.
Zawsze pachniała rumiankiem, robiła sobie okłady na oczy. Zupełnie jakby chciała, zmyć wszystko, co one widzą. Była mistrzynią w przeinaczaniu przeszłości i teraźniejszości. Ale przyszłość widziała wyraźnie. I wtedy przychodzi olśnienie. Muszę iść jej śladem i opanować wypieranie. Zapominanie, przetwarzanie. Wierzyć we wszystko, co wykluwa się w moim umyśle. Pięciu strażników przepuszcza przez swoje sito prawdę. A to, co wydaje nam się rzeczywistością, to oszustwo.