Witam Wiolinie...
miało być o brzasku poranka... ale olśniło mnie tuż po dodaniu tekstu i dopiero teraz mogłam nanieść poprawki...
Dlaczego kolejny raz nie poddam się sugestii?...Cz były kiedyś jakieś konkretne?
a co do metafor... z ciekawości poprzeglądałam wiersze innych pod względem metafor i odniosłam przykre wrażenie... że w wielu wierszach one są, ale nie wytyka się ich autorom i niekoniecznie dodają uroku, a ja mam dosłownie mieć wiersz bez metafor... a jak tak nie lubię ;P
Ale jak widzisz z Twojej propozycji skorzystałam. Chociaż w kolejnych komentarzach nikt mi już ich nie wytknie a wiersz bez nich może i lepszy

pozdrawiam

miła Wodniczko,
"zaślubiny z naturą" brzmi zdecydowanie lepiej niż "o poranku", dla tego na własny użytek czytam je sobie jako tytuł.
poza tym zwrot "szelesciło" wytrąca jakby z rytmu, gubi się na chwilę ta, która "szła", a później "falowała", a może to własnie ona szeleściła?
...."w złocie, co zdobi świtem niebo" - podoba mi się,

"falowała ruchem bioder
współgrając z kłosami
w delikatnym wietrze"

co do powyzszego fragmentu, myślę że mozna jeszcze trochę upłynnić to falowanie

aha, czy w zakonczeniu konieczne jest kolejne przypomnienie pory dnia?

to tyle moich sugestii, ogólnie zamysł ciekawy pozdrawiam!

Jak zwykle kobieco i subtelnie. Obraz mam przed oczami.
Pozdrawiam.

Podoba mi się. Tylko to "ku przeznaczeniu" jakoś mi nie pasuje.

Poza tym - jest OK. Klimatycznie.
Pozdrawiam

wodniczko
metaforze potrzeba wyższej racji piękna i niecodzienności - lub rymu
obraz ładny
choć zbyt rozstrzelone wersy
powiedz mi dokąd ona tak idzie i czemu
bo kobiety tak zbożem nie chodzą

ok - to na następny raz proszę, aby z metafor coś wynikało dokładniej
nie każę, tylko proszę żeby nie było
zbytnie ogóły przeszkadzają w odczycie intencji autora
chyba ze stosujesz tylko i wyłącznie obrazowanie
ale wtedy trudno mówić coś o przesłaniu
dlaczego pole zbóż to zagubienie? czemu zboża? takie pytania musisz sobie zadawać kiedy piszesz, żeby wszystko było jasne
jeśli ma pozostać ogólne i niejasne, to lepiej mocniej poukrywać symbole
ważne są tez ogólne kanony i symbole
bo mnie się to skojarzyło z "Wiatrem buszujacym w jęczmieniu" (ale piosenką nie filmem) i trochę z Demeter
pozostawiam Ci więc na prezent moją starą villę, również wieloziarnistą:

http://portal-pisarski.pl/readarticle.php?article_id=22999

odpisałam Ci jeszcze trochę u mnie
i czekam na następne dzieła z wielką życzliwością
mm

Podziałałaś na wyobraźnię. Przeniosłam się do lata te łany, skąpe odzienie i ciepło, którego tak mi brakuje. Ech pięknie

Bardzo delikatnie i kobieco płyną wersy. Odnoszę wrażenie, że to taka maleńka impresja, w którą zaszyłaś inną chwilę, przynajmniej tak mi się wydaje, że są tu co najmniej dwie warstwy. Lubię kiedy treść, lekko zawoalowana, przenika obrazami, jak tu u Ciebie. Jest zgrabnie i właściwie nie mam się do czego przyczepić, więc się nie czepiam, przystanęłam z przyjemnością. Pozdrawiam.

Cieszę się, że wyłuskano ten obrazek.
Piękna impresja poetycka. Już po poprawkach, zatem - nie budzi zastrzeżeń wobec formy. Urzeka treścią i wrażliwością poetyckiego spojrzenia.
Podoba mi się, że z rozwojem wiersza pojawia się ruch, po falowaniu bioder i łanów zboża - zmiana rytmu.

Za Eską - powtórzę spostrzeżenie o wielowarstwowości obrazka.
Pozdrawiam i gratuluję wyróżnienia.

Z.

Jestem zaskoczony, bo nawet po poprawkach, to zaledwie cień ze skrzypiącej szafy.
Nie urzeka ani treścią, ani formą. Wrażliwość? Jeżeli tak, to ta która opiewać gotowa jelenie na rykowisku, łabędzie czy inny drób i zachody słońca nad jeziorem, koniecznie z samotnym żaglem. Czy trzeba nazywać to po imieniu? "Zaślubiny z naturą" czy jak kto woli "o poranku" - jakie to śliczne, jakie to... przedwojenne.
Sugerowałbym zmianę lektur i szukanie własnej drogi do wypowiedzi, a nie tworzenie marnych kopii.

Podobną są tu jakieś warstwy, ja odkryłem kabaret, a że nie zamierzony?

miarowym krokiem - marszowym krokiem
w półnagości - tylko w majtkach
szła ku przeznaczeniu - przez pola na azymut szła

szumiały łany zbóż - i taki cudny kicz że żal nie spisać

w złocie - w złocie, a jakże i koniecznie ciężkie ramy.
co zdobi świtem niebo - bardzo konsekwentnie: niebieski i złoty
falowała ruchem bioder rozkołysana
współgrając z kłosami - ach, więc to jest ta wspólnota z naturą?
w delikatnym wietrze - i tylko motylków brak

o brzasku
zrodził się rytm
natury i człowieka - po diabła ten przypis? zabrakło jedynie: czytała Krystyna Czubówna.

Więc tak wygląda współczesna poezja? Zawołałbym ratunku, ale kto przybędzie z pomocą, jeżeli do tej pory nie znalazł się żaden krytyk.

Wodniczko, długa droga przed tobą, bardzo długa. Co mogę radzić? Nie ufaj pochlebcom.

Wiersz jest całkiem spoko, nawet przyjemny. Nie wiem skąd taki szał. Dobra reklama

Witaj Tomaszu
Może i reklama - ale ile mnie ona kosztuje.

tekst nie jest kopią.
Warstwowość wiersza może się również odnosić do parodii - dlatego tekst jest tak ubogi w słowa, żeby można bylo tworzyć sobie złożone pole interpretacji.
Pólnagość - może być rówież interpretowana jako ''kobiety w samej bieliźnie'' - ten wyraz również pełni funkcję ''wieloznaczności''. Będzie to wtedy obraz kobiety, która idzie w łanach zbożu taka, jaką ją stworzono - a łany delikatnie zasłaniają tę nagość-co nie prowadzi do wulgaryzmu i bezpośredności. Również możne to być kobieta w skąpej sukience... albo po prostu odsłaniającej ramiona itd...
co do słowa złoci - nie użyłam słowo złote niebo tylko w sensie ''złocone'' i ''co zdobi'' - więc tu ten wyraz użyty została w sensie ''złotego koloru, które złociło niebo'' a nie pokrywało go w całości - jedynie zdobiło.
jeżeli chodzi o ''współgranie z kłosami'' - to jest elemet współgrania z naturą
przypis (ostatnia część) jest po to, aby stworzyć odrębność. Co również stanowi pewną wymiarowość.
dziękuję za uwagę. Mam nadzieję, że wyjaśniłam już teraz komentującym wszystkie wątpliwości.
Utwór ten można interpretować dowolnie. Bawcie się wyobraźnią.

Ręce mi opadły, że ten tekst znalazł się w polecanych. Być może taka polityka redakcji, żeby wyróżnić młodych pilnie pracujących nad sobą (z tym nie polemizuję). Niestety widzę, że komentarze Autorki są dłuższe niż sam tekst (który najwyraźniej się nie broni).

Komentarzy i wyjaśnień nie czytam, a co do tekstu - nie mogę powiedzieć, że mi się nie podoba, bo nic tu do podobania czy nie nie ma - zarówno obrazek, jak i sunące za nim skojarzenia to motyw stary jak świat w dodatku solidnie polukrowany.

No cóż, życzę Autorce aby wyróżnienie nie pozbawiło jej umiejętności krytycznego spojrzenia na własna twórczość. Pozdrawiam

Szalona - takie to sa niestety życiowe paradoksy - widzisz - Twój cień też jest większy niż Ty sama.
Po pierwsze nawet nie wiesz, ile mam lat - a to już mi dużo daje do myślenia i ujmuje Ci jako ''logicznej komentatorce''. Komentarze są takie długie - bo mam coś do powiedzenia. Wiersz nie broni się sam - bo nie ma zdolności personifikacjji. Co do długości - czyżby odezwała się ta pisząca te długie
Co do lukrowania - ja lubię na słodko. Moje utwory muszą mieć emocje i barwy - a przynajmniej niektóre. Ten ma dużo barw - każdy mówi, że obrazek stary jak świat a jakoś nie czytałam ani jednego takiego utworu.
Wyróżnienienie jak sama widzisz przysporzyło mi jedynie kłopotów i dużo przykrości ze strony użytkowników. Ale wydaje mi się, że dużo jest takich osób, które zamiast pisać dużo gadają - i to jest ich ''twórczość''. Twój komentarz jest długi - ale napewno nie merytoryczny. Nagadałaś się nie na temat, obrażając jeszcze redakcję - a to nieładnie... i ''naskakałaś''. Mam nadzieję, ze nogi nie bolą. Również pozdrawiam.

Szafranko - życzę Ci, żeby u Ciebie współgrało. Dzięuję Ci ślicznie za przybycie i zostawienie śladu. Pozdrawiam serdecznie!

Julka - nie czuję się obrażona - to tylko niesmak. Komentujący zamiast ocenić jakoś wiersz, to więcej uwagi poświęca na ''samego autora''. I to autor czuje się tak, jakby dostał ''słabą'' ocenę a nie utwór. Informuję i pozdrawiam.